• Night Changes •

Κεφάλαιο 8

Μέχρι τώρα η βραδιά κυλάει υπέροχα. Δεν κάναμε κάτι το συναρπαστικό, όμως όλα ήταν πολύ ωραία. Φάγαμε, γελάσαμε, συζητήσαμε και τώρα βρισκόμαστε σε ένα ήσυχο και όμορφο τοπίο, οι δυο μας. Χωρίς να μιλάμε. Όλα ρέουν γύρω μας στον φυσιολογικό τους ρυθμό, αλλά εμείς έχουμε χάσει την αίσθηση του χρόνου. Το απαλό και δροσερό αεράκι, ο ήχος από τα φύλλα των δέντρων που κινούνται ρυθμικά και αυτός του νερού που τρέχει ήρεμα στο ποτάμι χωρίς προορισμό, μαζί με το χαμηλό φως του φεγγαριού είναι ό,τι πιο όμορφο στην φύση. Γαληνεύει την περιοχή και την ψυχή σου. Σε κάνει να ξεχνάς τα προβλήματα σου, όλα όσα σε απασχολούν, καλά ή άσχημα, και σε καθοδηγεί σε ένα μέρος, όπου μόνο εσύ μπορείς να δημιουργήσεις και μόνο εσύ έχεις πρόσβαση σε αυτό. Μόνος, νιώθοντας την γαλήνη και την ηρεμία να σε κυριεύουν, μακριά από όλους και από όλα. Νιώθεις μοναξιά, όμως δεν είναι αυτή που σε κάνει να αισθάνεσαι άσχημα, είναι αυτή που αναζητά ο καθένας σε στιγμές που την χρειάζεται πραγματικά. Και αυτή ακριβώς ήταν που αναζητούσα τόσο καιρό. Έξω από την πραγματικότητα. Ο Zayn, σαν να ήξερε τι ήθελα με οδήγησε εδώ. Δεν μιλάει, μου δίνει χρόνο να επεξεργαστώ τι γίνεται γύρω μου, να απολαύσω αυτά που μπορούν να δουν τα μάτια μου. Να απελευθερώσω την ψυχή μου από όλα, να νιώσω ήρεμη ξανά. Δεν ξέρω, ίσως αυτό ακριβώς να ήταν που χρειαζόταν και εκείνος. Ό,τι και να είναι πάντως, χαίρομαι που βρισκόμαστε εδώ. Βυθίζω το βλέμμα μου στο αστραφτερό νερό που ρέει μπροστά στα πόδια μου δίνοντας ζωή στα φυτά γύρω του, αλλά και στα θαλασσινά ζωάκια που βρίσκουν καταφύγιο μέσα του. Ελευθερώνω όλες τις σκέψεις και τα συναισθήματα που βρίσκονται φυλακισμένα μέσα μου. Νιώθω σαν ένα βάρος να φεύγει από πάνω μου και μπορώ να αισθανθώ ξανά πιο ήρεμη και έτοιμη να αντιμετωπίσω οποιαδήποτε δυσκολία, αλλά και να ζήσω.

Δεν ξέρω πόσα λεπτά, ή μπορεί και ώρες, έχουν περάσει, όταν νιώθω τον Zayn δίπλα μου να μετακινείται και στρέφω το κεφάλι μου προς το μέρος του να τον αντικρίσω. Μου χαμογελάει σαν να ξέρει ότι πέτυχε αυτό που ήθελε να καταφέρει.

<< Ευχαριστώ που με έφερες εδώ, έστω και με το ζόρι..>> ξεκινάω πρώτη και συνεχίζω 

<< Κάτι μου λέει ότι δεν θα είναι η πρώτη και τελευταία φορά που έρχομαι >>

<< Το ίδιο πιστεύω και εγώ για εσένα..εγώ το γνωρίζω αρκετά χρόνια, αλλά χαίρομαι που όταν θέλω να ξεφύγω λίγο το μέρος είναι πάντα άδειο. Είναι σαν να με έχει συνηθίσει και δεν αφήνει κανέναν άλλον να το ανακαλύψει, εκτός από εμένα >>