• Night Changes •

Κεφάλαιο 70

{Τετάρτη, 4 Νοεμβρίου}

Κρατάω στο χέρι μου ένα χάρτινο ποτηράκι της μιας χρήσης που περιέχει ζεστό καφέ, ώστε να με βοηθήσει στο ξεκίνημα της νέας αυτής ημέρας. Καθώς πλησιάζω στο πανεπιστήμιο συνειδητοποιώ πως έχω λίγα λεπτά ακόμη στη διάθεσή μου, οπότε βιάζομαι να περάσω πρώτα από το αναψυκτήριο που βρίσκεται απέναντι από αυτό και αγοράζω ένα σνακ για αργότερα. Θα μπορούσα κάλλιστα να χρησιμοποιήσω την καφετέρια της σχολής, όμως το συγκεκριμένο μαγαζί φτιάχνει πολύ ωραία σάντουιτς και το προτιμώ.

Έξω από την πόρτα της τάξης συναντώ τις δύο καλές μου φίλες να στέκονται η μια απέναντι από την άλλη και να συζητάνε για κάποιο θέμα χαμηλόφωνα. Μόλις νιώσουν την παρουσία μου δίπλα τους, διακόπτουν την κουβέντα τους και με χαιρετούν με δύο συγκρατημένα χαμόγελα.

«Επιτέλους! Που ήσουν δύο μέρες; Νομίζαμε πως αρρώστησες» Η Lexi παίρνει πρώτη τον λόγο.

«Θα σας εξηγήσω, αλλά όχι τώρα. Είναι πολύ νωρίς για αυτά» Πίνω μια μεγάλη δόση καφέ για να ζεστάνω τον λαιμό μου, ενώ με την άκρη του ματιού μου παρακολουθώ την Macy να με κοιτάζει κάπως αδιάκριτα. Σαν να ψάχνει κάτι επάνω μου. Όταν την αντικρίζω στα μπλε της μάτια, εκείνη μου χαμογελάει γλυκά και στηρίζει καλύτερα την τσάντα πάνω στον δεξί της ώμο.

«Πάμε μέσα; Πρέπει να προλάβουμε και καλές θέσεις» Απευθύνεται στις δύο μας.

Το μάθημα των επιχειρηματικών δεξιοτήτων λαμβάνει χώρα σε μια αίθουσα μεγάλη σαν αμφιθέατρο, οπότε δεν δυσκολευόμαστε να βρούμε κατάλληλες θέσεις. Καταλαμβάνουμε τρεις καρέκλες περίπου στο κέντρο, από όπου έχουμε τη δυνατότητα να βλέπουμε πιο καθαρά στον μεγάλο διαδραστικό πίνακα. Ύστερα ξεκινάμε να γεμίζουμε το μικρό ξύλινο τραπεζάκι που χρησιμεύει ως θρανίο με σημειωματάρια, στυλό και έγχρωμους φωσφορίζοντες μαρκαδόρους.

Η αίθουσα αρχίζει να γεμίζει προτού ακόμη χτυπήσει το κουδούνι που θα σημάνει την έναρξη του μαθήματος, κι εγώ, καθώς γράφω την ημερομηνία στο πάνω μέρος της σελίδας, ακούω κάποια χαρακτηριστικά γέλια να αντηχούν ανάμεσα στο σχεδόν άδειο χώρο. Ο θόρυβος αυτός κάνει την καρδιά μου να χτυπήσει λιγάκι πιο δυνατά και τα δάχτυλα μου να παγώσουν πριν κατορθώσω να συμπληρώσω ολότελα την λέξη "Νοεμβρίου". Παρόλα αυτά, προσπαθώ να μην δείξω επηρεασμένη, οπότε πιέζω το χέρι μου να τελειώσει αυτό που ξεκίνησε. Ύστερα τοποθετώ το καπάκι και πάλι στη μύτη του στυλό και γέρνω απαλά την πλάτη μου προς τα πίσω, ώστε να ξεκουραστεί στην καρέκλα. Τα κορίτσια μού ρίχνουν δύο φοβισμένες ματιές, όμως γνωρίζοντας πλέον όλη την ιστορία, δεν το σχολιάζουν.