• Night Changes •

Κεφάλαιο 50

Ο James. Μαζί με αυτούς. Όσες φορές και αν το επαναλάβω στο μυαλό μου, δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω. Μα για ποιο λόγο κάνουν παρέα; Άραγε δεν ξέρει τι είδους άνθρωποι είναι; Ο James είναι αρκετά έξυπνος για να μην το καταλάβει. Που σημαίνει ότι είναι φίλοι με την θέληση του;! Και όταν πριν λίγο καιρό είχα ανοίξει συζήτηση για εκείνους γιατί παρίστανε τον αθώο λοιπόν; Μήπως τα ήξερε όλα απ'την αρχή, μήπως είναι και αυτός μπλεγμένος; Όχι, όχι. Το μυαλό μου δεν μπορεί να το χωρέσει αυτό. Ναι, είναι λίγο περίεργος, ακόμα και μυστήριος κάποιες φορές, όμως από όσο γνωριζόμαστε έχω καταλάβει πως είναι άνθρωπος που ξέρει τι θέλει, δεν παρασύρεται εύκολα και πάνω από όλα δεν θέλει να έχει σχέση με τέτοια πράγματα. Δεν μπορώ να εξηγήσω με τίποτα λοιπόν την ξαφνική του εμφάνιση με αυτά τα άτομα. Κι αν όντως έχει μπλεχτεί, εγώ δεν πρόκειται να το αφήσω έτσι. Είναι φίλος μου, κολλητός μου και όπως θα έκανε και ο ίδιος για εμένα, θα τον βοηθήσω.

Ένα παγωμένο χέρι ακουμπάει απαλά πάνω στο δικό μου και εγώ αφηρημένη όπως ήμουν στις σκέψεις μου, τρομάζω, και αυθόρμητα με μια απότομη κίνηση τραβάω το χέρι μου μακριά, χτυπώντας κατά λάθος το μπουκάλι με το ποτό, το οποίο χάνει την ισορροπία του. Ευτυχώς ο Zayn προλαβαίνει να το πιάσει πριν πέσει και το σταθεροποιεί ξανά.

« Όλα καλά; » Με κοιτάζει ανήσυχα και τότε συνειδητοποιώ πως έχω ακόμα αυτή τη σοκαρισμένη έκφραση στο πρόσωπο μου.

« Το είδες; Τους είδες και εσύ, έτσι; » Ρωτάω σαστισμένη. Δεν ξέρω το γιατί, όμως σίγουρα φοβάμαι και μόνο στη σκέψη ότι μπορεί να του συμβεί κάτι. Ποτέ δεν ξέρεις τι να περιμένεις από τέτοιου είδους άτομα. Όπως ακριβώς μου είχε πει και ο Zayn κάποτε.

« Όχι, ποιους; » Η απορία είναι αποτυπωμένη στο πρόσωπο του καθώς παρατηρεί γύρω του αναζητώντας να δει κάποια γνωστή μορφή.

« Ήταν ο James με...τον Jacob και αυτούς, ξέρεις » Γυρίζω να κοιτάξω ξανά προς το σημείο που τους είδα, όμως δεν φαίνονται πουθενά. Μπορεί είτε να έφυγαν, είτε απλώς να είναι εκτός της δικής μου θέας.

« Γιατί ήταν μαζί τους; » Τον ρωτάω κάπως απελπισμένα περιμένοντας να ακούσω κάποια λογική δικαιολογία. Εκείνος ανασηκώνει τους ώμους του σε άγνοια και απ'το ύφος του καταλαβαίνω πως και ο ίδιος θα ήθελε να ήξερε την απάντηση για χάρη μου.

« Ειλικρινά, δεν ξέρω Emily » Γνέφω με το κεφάλι μου πως δεν πειράζει ενώ μετά το στρέφω μπροστά. Άλλωστε δεν έχει κανένα λόγο για να ξέρει, σκέφτομαι καθώς κοιτάζω το σχεδόν γεμάτο ποτήρι μου και το σηκώνω πίνοντας μια γενναιόδωρη ποσότητα.