• Night Changes •

Κεφάλαιο 24

Μετά την μικρή μας συζήτηση, η Danielle έφυγε και εγώ της υποσχέθηκα πως θα σκεφτώ την ερώτηση που μου έκανε προηγουμένως. Αλλά πώς θα το κάνω αυτό; Λοιπόν, ας τα πάρουμε απ'την αρχή. Όλα όσα περάσαμε μαζί.

Ξαπλώνω στο κρεβάτι και το μυαλό μου γυρίζει πίσω, την ημέρα που τον γνώρισα στο γραφείο. Είχα αισθανθεί άσχημα για τον τρόπο που του φέρθηκε ο πατέρας μου και για κάποιο λόγο, ένιωθα πως έπρεπε να κάνω κάτι για αυτό. Όταν μας σύστησε, είχα αισθανθεί αυτόν τον ηλεκτρισμό με την επαφή των χεριών μας και γενικώς ένιωθα πολύ άβολα στο ίδιο δωμάτιο μαζί του.

Ποτέ δεν θα ξεχάσω την πρώτη εντύπωση μου για εκείνον. Ήταν τόσο ντροπαλός και αδέξιος που δεν μπορούσα να συγκρατήσω το χαμόγελο μου. Ό,τι πιο γλυκό. Τα μάτια του όμως, αυτά ήταν που με εντυπωσίασαν περισσότερο. Έχουν αυτό το υπέροχο σοκολατί χρώμα στο σκοτάδι, ενώ στο φως είναι χρυσαφί. Ποτέ μου δεν έχω δει τέτοια μάτια, για αυτό φαίνεται πως τα θαυμάζω τόσο πολύ. Και το χαμόγελο του, Ω αυτό με είχε μαγέψει απ'την πρώτη φορά που μου χαμογέλασε. Τόσο γλυκό, ντροπαλό και ειλικρινές. Και το γέλιο του; Αγγελικό! Χαριτωμένο όσο δεν μπορεί να φανταστεί κανείς! Το λατρεύω απλά...Κάθε φορά που γελάει, είναι σαν να έχω δίπλα μου το πιο γλυκό πλάσμα που υπάρχει. Έχει τόσα διαφορετικά χαρακτηριστικά επάνω του, που με κάνουν να τον ξεχωρίζω από όλους.

Απ'την αρχή μου συμπεριφερόταν τόσο ευγενικά και όμορφα. Όταν εγώ προσπέρασα τον δρόμο απρόσεκτα, προσπάθησε να με σώσει και έμεινε μαζί μου στο νοσοκομείο όσο με κρατούσαν μέσα. Ήταν η καλύτερη παρέα. Και όταν κοιμηθήκαμε μαζί στο κρεβάτι μου; Ένιωθα τόση ντροπή, μας είχε δει και η μητέρα μου. Εκείνος αντέδρασε ψύχραιμα ευτυχώς, θα ήταν τόσο άβολο.

Ενώ την πρώτη φορά που βγήκαμε... Ήταν τόσο ωραίος, ειλικρινά δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι εκείνη τη βραδιά. Πέρασα υπέροχα. Μου είχε πει πως ήμουν όμορφη και εγώ είχα κοκκινίσει. Δεν τον γνώριζα καλά και το να με κολακεύει ένα ωραίο αγόρι όπως εκείνος, δεν ήταν και ό,τι πιο φυσιολογικό για μένα. Ενώ μετά, όταν με πήγε σε εκείνο το απόμερο μέρος, στο τέλος του πάρκου. Χαμένο πίσω από τα ψηλά και πυκνά δέντρα, με την πανέμορφη θέα και το ήρεμο νερό να τρέχει στο ποτάμι! Το πιο εκπληκτικό θέαμα που έχω δει στα δεκαεννέα χρόνια που ζω. Το ότι ήμουν ο μόνος άνθρωπος που του είχε αποκαλύψει το μέρος το οποίο επισκεπτόταν συχνά, ακόμα με εντυπωσιάζει. Έχει συναισθηματική αξία για εκείνον και το εκτίμησα πολύ αυτό που έκανε. Εκεί με είχε πάρει για πρώτη φορά αγκαλιά και θυμάμαι πως χτυπούσαν τρελά οι καρδιές μας. Δεν με άφηνε απ'τα χέρια του, ώσπου ήρθε η ώρα να φύγουμε. Τότε στεναχωρήθηκα είναι η αλήθεια, γιατί ήταν τόσο ωραία εκεί. Δεν ήθελα να φύγω ούτε απ'την περιοχή, ούτε από κοντά του.