{Κυριακή, 1 Νοεμβρίου}
Τεντώνω συγχρόνως τα χέρια και τα πόδια μου πάνω στο κρεβάτι κι ύστερα ανοίγω πεταριστά τα μάτια μου. Κοιτάζω νυσταγμένα έξω από το παράθυρο και αυτό που βλέπω δεν μου φτιάχνει ιδιαίτερα τη διάθεση. Ο ουρανός είναι γκρι, με τις ακτίνες του ήλιου να περνάνε με δυσκολία μέσα από τα πυκνά σύννεφα και μετά βίας φωτίζουν την πόλη. Μονάχα να μη βρέξει, διότι είναι επείγον να δω τον Zayn σήμερα.
Ω, τέλεια, σκέφτομαι καθώς τα χθεσινά γεγονότα επανέρχονται στη μνήμη μου• ήταν θέμα χρόνου. Όλα αυτά με αναστάτωσαν σε σημείο που το είδα σε όνειρο στον ύπνο μου και για κάποιο ανεξήγητο λόγο, αυτός με την στολή που με φίλησε ήταν ο Dylan. Ουάου, πρέπει να κρύβω μεγάλη φαντασία μέσα σε αυτό το μυαλό τελικά.
Αναστενάζω εξαντλημένη πετώντας το πάπλωμα από επάνω μου και προχωράω σαν ζαλισμένη μέχρι την τουαλέτα. Τελειώνοντας από εκεί, κατεβαίνω τη σκάλα και μπαίνω στην κουζίνα όπου η μητέρα μου τοποθετεί τα σερβίτσια στο τραπέζι.
« Ακόμα με τις πιτζάμες είσαι; Πήγαινε να αλλάξεις και έλα να φάμε » Μου λέει με εύθυμη διάθεση, αλλά εγώ δεν μπαίνω καν στον κόπο να της απαντήσω. Μόλις τώρα ξύπνησα και χρειάζομαι κάτι ωρίτσες για να επικοινωνήσω με τον κόσμο ξανά.
Γεμίζω ένα ποτήρι με νερό και το παίρνω μαζί μου μέχρι το δωμάτιο. Τότε καθίζω στο κρεβάτι μου και ενόσω πίνω αργά το νερό, πληκτρολογώ και στέλνω ένα μήνυμα στον Zayn, ρωτώντας πότε μπορώ να πάω από το σπίτι του. Μέσα σε λίγα λεπτά λαμβάνω την απάντηση του, οπότε σηκώνομαι και πάλι, για να στρώσω το κρεβάτι μου αυτή τη φορά.
- - - - - -
Μετά το μεσημεριανό φαγητό και την άσκοπη προσπάθεια της μητέρας μου να μάθει περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τη ζωή μου, μήπως και καταλάβει επιτέλους την περίεργη, όπως αποκαλούν όλοι, συμπεριφορά μου, ο Harry κι εγώ μένουμε στο σαλόνι μόνοι μας. Εγώ στην πολυθρόνα με τα πόδια επάνω της κι εκείνος στον καναπέ, με την απόλυτη σιωπή να απλώνεται ανάμεσα μας. Κανείς δεν τολμάει να κοιτάξει τον άλλον, πόσο μάλλον να του μιλήσει. Προσωπικά, χαίρομαι για αυτό. Προτιμώ την πλήρη ησυχία, παρά να μαλώνουμε και να διαφωνούμε ως συνήθως.
Γυρνάω μία ακόμα σελίδα στο βιβλίο που υποτιθέμενα διαβάζω, όμως το μυαλό μου τρέχει σε χίλιες δυο σκέψεις και δεν με αφήνει να συγκεντρωθώ. Οπότε τοποθετώ τον σελιδοδείκτη στο βιβλίο και έπειτα το παίρνω αγκαλιά, με μια ελαφρή ανησυχία να διακρίνεται ανάμεσα στα φρύδια μου. Θέλω απλά να περάσει η ώρα και να πάω σπίτι του, να το συζητήσουμε οι δύο μας. Θέλω να τον δω.
YOU ARE READING
• Night Changes •
Fanfiction"Meeting you was fate. Becoming your friend was a choice. But falling in love with you was beyond my control."
