{Τρίτη, 10 Νοεμβρίου}
Κοιτάζω το ρολόι μου για τρίτη φορά σήμερα. 8:05. Όταν αυθόρμητα πάτησα αναβολή στο ξυπνητήρι το πρωί, δεν ήξερα ότι θα αποκοιμηθώ απευθείας. Κάθε μέρα ξυπνάω όλο και περισσότερο κουρασμένος. Κάθε μέρα δυσκολεύομαι όλο και πιο πολύ να σηκωθώ από το ζεστό μου κρεβάτι. Φταίει η πολύωρη γυμναστική; Η φτηνή διατροφή μου; Το γεγονός ότι δεν μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια; Μάλλον όλα μαζί. Αλλά δεν μου είχε τύχει ποτέ να καθυστερήσω έτσι στη δουλειά. Πάντα στην ώρα μου. 8:00 ακριβώς. Ούτε λεπτό παραπάνω. Με το ζόρι πρόλαβα να πάρω έναν έτοιμο καφέ από το Starbucks. Ευτυχώς είναι νωρίς το πρωί και εξυπηρετήθηκα γρήγορα.
Παρκάρω μπροστά από το κτίριο και βγαίνω έξω βιαστικά. Με την τσάντα μου στο ένα χέρι και το ποτήρι με τον καφέ στο άλλο.
«Καλημέρα Anna» Τη βλέπω να στέκεται παραπέρα από το γραφείο της ξεφυλλίζοντας έναν φάκελο που κρατάει αγκαλιά. Μέχρι να σηκώσει το κεφάλι της να με κοιτάξει και να ανταποδώσει τον χαιρετισμό, την έχω προσπεράσει. Ξεκινάει να πει κάτι, αλλά εγώ έχω ήδη κλείσει την πόρτα του γραφείου μου. Αν είναι κάτι που πρέπει να μάθω, σκέφτομαι, θα έρθει να μου το πει αργότερα.
Ξεφυσάω δυνατά για να αποβάλλω το άγχος και κάνω ένα βήμα προς τα μέσα, αλλά σταματάω όταν παρατηρώ δύο μπλε μάτια να με κοιτάζουν σαστισμένα. Για λίγα δευτερόλεπτα παγώνω στη θέση μου με το βλέμμα κολλημένο στη νεαρή κοπέλα που βρίσκεται αντίκρυ μου. Έντονο βαθύ μπλε χρώμα ματιών, ροζ χείλη, λεπτή μύτη και ξανθά μαλλιά που πέφτουν μέχρι το στήθος. Κοιτάζω γύρω στο δωμάτιο για να σιγουρευτώ ότι δεν μπήκα σε λάθος μέρος ή κάτι τέτοιο. Ποια είναι αυτή και γιατί κάθεται στο γραφείο της Emily;
«Γεια, καλημέρα» Οι λέξεις βγαίνουν γρήγορα και αμήχανα από το στόμα της. Σηκώνεται όρθια, κάπως αβέβαιη για το πώς να συμπεριφερθεί, όμως δεν την αδικώ. Στέκομαι τόση ώρα και την κοιτάζω σαν χάνος χωρίς να μιλάω. Πόσο αγενής.
«Καλημέρα» Απαντάω τελείως μηχανικά. Ακόμη δεν έχω καταλάβει για ποιο λόγο είναι αυτή η κοπέλα εδώ μέσα.
«Με λένε Melissa Bakken» Προχωράει διστακτικά προς το μέρος μου και απλώνει το χέρι της. Εγώ ανοιγοκλείνω τα βλέφαρα φωνάζοντας νοητικά στον εαυτό μου να συνέλθει και να συμπεριφερθεί σαν άντρας. Για αυτό σηκώνω το χέρι μου, πιάνοντας σφιχτά το δικό της.
«Zayn Malik»
«Χάρηκα» Οι άκρες των χειλιών της ανασηκώνονται σε ένα ευγενικό χαμόγελο και τα μάτια της λάμπουν.
YOU ARE READING
• Night Changes •
Fanfiction"Meeting you was fate. Becoming your friend was a choice. But falling in love with you was beyond my control."
