• Night Changes •

Κεφάλαιο 78

Η πόρτα του γραφείου ανοίγει με φόρα, κι εγώ σηκώνω το κεφάλι από τους αριθμούς για να αντικρίσω την Emily που ορμάει μέσα. Φοράει ένα λευκό φόρεμα που φτάνει στα μισά των μηρών της. Οι ώμοι της είναι ελεύθεροι αφού το ύφασμα καλύπτει το δέρμα μόνο μέχρι το στήθος της κι ύστερα τυλίγει τα μικρά της μπράτσα. Είναι αυτό που της έδωσα εγώ στα γενέθλια της. Δεν το είχα δει ποτέ επάνω της, όμως εφαρμόζει ακόμη καλύτερα από ότι το είχα φανταστεί στο μυαλό μου. Κολλάει στη μέση της και τονίζει τις ελκυστικές καμπύλες της τόσο τέλεια. Τα μαλλιά της τα έχει αφήσει στην φυσική μορφή τους• Να κρέμονται μακριά, σε απαλές μπούκλες που αγκαλιάζουν το μικροσκοπικό σώμα της. Το πρόσωπο της, αν και λίγο χλωμό, είναι ελεύθερο από οποιοδήποτε ίχνος μακιγιάζ. Μπορώ να διακρίνω κάθε ατέλεια στο λείο της δέρμα, που όμως μοιάζει απίστευτα γοητευτική επάνω της. Είναι τόσο όμορφη, γαμώτο.

Θέλω να της μιλήσω, να πω κάτι. Να τη ρωτήσω γιατί είναι εδώ, γιατί μου χαμογελάει τόσο υπέροχα ενώ την έχω πληγώσει δεκάδες φορές. Αλλά το στόμα μου δεν ανοίγει όσο κι εάν το πιέζω. Μπορώ μονάχα να την παρακολουθώ να με πλησιάζει με όλη την χάρη του κόσμου. Τραβάει προς το μέρος της την γυριστή καρέκλα στην οποία κάθομαι και ανεβαίνει στα πόδια μου. Τολμώ να την κλείσω στην αγκαλιά μου και νιώθω σαν μικρό παιδί το βράδυ των Χριστουγέννων όταν εκείνη γέρνει στο στήθος μου. Πόσο μου λείπει γαμώτο. Και πόσο την έχω ανάγκη. Τώρα τα συνειδητοποιώ όλα. Τώρα που την έχασα καταφέρνω να δω μπροστά μου όλο το χάος που προκάλεσα, προσπαθώντας να την προστατεύσω από τον εαυτό μου, αλλά συγχρόνως ενεργώντας σαν εγωιστικό καθίκι που δεν ήθελε να την αφήσει από κοντά του για να μην υποφέρει. Για να μην τη δει να πέφτει στην αγκαλιά κάποιου άλλου. Του James, του William, του Dylan, οποιοδήποτε αγοριού κυκλοφορεί επάνω στον πλανήτη.