• Night Changes •

Κεφάλαιο 34

Το βλέμμα του κινήθηκε μεταξύ εμένα και του Adam. Ήταν παγωμένο, δεν μπορούσα να καταλάβω τι ένιωθε ή τι σκεπτόταν και αυτό με τρόμαζε. Φοβόμουν την αντίδραση του μπορώ να ομολογήσω. Έκανε λίγα μικρά βήματα προς το μέρος μας και στράφηκε προς αυτόν. Μίλησε αρκετά ήρεμα και με σοβαρό τόνο στη φωνή του.

<< Διέκοψα κάτι; >> Ο Adam δεν φάνηκε να ενοχλήθηκε και απάντησε με ευδιάθετο ύφος.

<< Παρακαλώ, όχι >> Γύρισε να κοιτάξει εμένα χαρίζοντας μου ένα χαμόγελο, που εγώ δεν ανταπέδωσα. Ήθελα απλά να φύγει για να μπορέσω να μείνω λίγο με τον Zayn. Άσε που με φόβιζε η παρουσία του. Βέβαια τώρα που ήταν ο Zayn εδώ, δεν είχα λόγο να ανησυχώ.

<< Καλώς. Μήπως χρειάζεστε κάτι; >> Συνέχισε με ένα επαγγελματικό ύφος. Τα μάτια του είχαν καρφωθεί επάνω του και μόνο.

<< Όχι, ευχαριστώ. Ήθελα απλά να μιλήσω λίγο με την Emily. Μόλις έφευγα >> Λέει και έπειτα στρέφει το σώμα του προς εμένα.

<< Χάρηκα που σε ξανά είδα. Ελπίζω να τα πούμε σύντομα >> Μου κλείνει το μάτι ενώ ένα χαμόγελο εμφανίζεται στα χείλη του, αλλά εγώ δεν κάνω καν τον κόπο να του απαντήσω. Ό,τι κι αν πω θα είναι ψέματα. Ύστερα χαιρετάει τον Zayn με ένα νεύμα και φεύγει απ'τον χώρο, κλείνοντας την πόρτα πίσω του. Τώρα η ματιά του γυρίζει σε εμένα αποκλειστικά και παρόλο που νιώθω ανακούφιση αφού έφυγε ο Adam, τρομάζω με την έκφραση του Zayn.

<< Τι ήθελε αυτός από εσένα; >> Ρωτάει κρατώντας αυτό το σοβαρό ύφος του.

<< Δεν ξέρω, αλήθεια >> Ανασηκώνω τους ώμους και με κοιτάζει δύσπιστα.

<< Τον ξέρεις όμως >>

<< Όχι, δηλαδή περίπου...εννοώ... >> Με κοιτάζει πιο έντονα, περιμένοντας μια ολοκληρωμένη απάντηση.

<< Άκου, τον συνάντησα πριν περίπου μια εβδομάδα στα γενέθλια μου και αυτό ήταν όλο. Ξέρω μόνο το όνομα του, τίποτε παραπάνω >> Δεν ξέρω γιατί δίνω τόσες πολλές εξηγήσεις.

<< Και γιατί ήταν εδώ; >> Μου μιλάει τόσο ψυχρά και αυτή η απόσταση που έχει αφήσει μεταξύ μας, δεν μου αρέσει. Νιώθω άβολα και με ανησυχεί η όψη του. Είναι περίεργος.

<< Ρώτα τον πατέρα μου, δεν ξέρω! Εγώ απλά έφερα κάτι που μου ζήτησε και ήταν εδώ! Τώρα σταμάτα την ανάκριση >> Λέω με μια δόση στεναχώριας. Σαν τον αδερφό μου είναι, αμάν! Μόνο που οι δικές του ερωτήσεις δεν με ενοχλούν τόσο. Κάνει λίγα ακόμη βήματα προς εμένα, ώσπου στέκεται ακριβώς μπροστά μου. Σηκώνω το κεφάλι για να τον βλέπω καλύτερα και το βλέμμα του είναι πιο ήρεμο τώρα.