• Night Changes •

Κεφάλαιο 40

[ Παρασκευή, 6 Αυγούστου ]

Περπατάω στο πεζοδρόμιο και μετράω τα πλακάκια που πατάω σε κάθε μου βήμα, έχοντας τα χέρια στις τσέπες της ζακέτας μου. Είναι αργά το βράδυ και έχει αρκετό κρύο. Την ημέρα φοράς σορτς και το βράδυ σακάκι, έτσι περνάνε οι μέρες τον τελευταίο καιρό.

Είχα φύγει από νωρίς το απόγευμα για να συναντηθώ με τις φίλες μου και τον Niall. Επιτέλους. Πήγαμε σινεμά και ύστερα για φαγητό στο μαγαζί που πλέον αποκαλούμε το στέκι μας. Ήταν πολύ ωραία που βρεθήκαμε ξανά μαζί και πέρασα υπέροχα, επειδή όμως θα γύριζα σπίτι με τα πόδια, η μαμά μού είχε πει να μην αργήσω πολύ. Έτσι, στις 11 και μισή χωριστήκαμε.

Καθώς περπατάω, σκέφτομαι πως ήθελα σήμερα να τηλεφωνήσω στον Zayn να δω τι κάνει. Αυτές τις μέρες, αν εξαιρέσεις τη Δευτέρα που ήμασταν μαζί σχεδόν όλη την ημέρα, δεν μιλήσαμε πολύ. Μπορεί να τον έβλεπα κάθε πρωί στη δουλειά, αλλά ποτέ δεν αναφερθήκαμε συγκεκριμένα στα νέα μας ή κάτι τέτοιο. Επίσης, μου φάνηκε πως δεν ήταν τόσο καλά εχθές και ανησυχώ μήπως είναι άρρωστος. Θα ήταν ανόητο να του τηλεφωνήσω μες τα μεσάνυχτα; Ναι, τελείως. Κι αν είναι άρρωστος θα θέλει να ξεκουραστεί, οπότε καλύτερα να μην ενοχλήσω. Θα μάθω αύριο.

Περνώντας μπροστά απ'το πάρκο, το κρύο είναι αισθητά πιο έντονο, κάνοντας με να ανατριχιάσω και για αυτό επιταχύνω τα βήματα μου. Ελέγχω τον δρόμο και ύστερα τον διασχίζω, όταν ξαφνικά ένας νέος με την μηχανή του πετάγεται απ'την στροφή και εγώ τρέχω έως το απέναντι πεζοδρόμιο τρομαγμένη για να μην με χτυπήσει.

« Ηλίθιε! » Φωνάζω μες τα νεύρα για την απροσεξία του και ξεφυσάω ενώ συνεχίζω να περπατάω. Έπειτα από λίγα βήματα και προς δεύτερη έκπληξη μου, κάποιος άλλος εμφανίζεται στον δρόμο μου και δεν χρειάστηκε καν να κοιτάξω καθαρά το πρόσωπο του για να καταλάβω ποιος ήταν. Θα αναγνώριζα παντού την ψηλή και γυμνασμένη κορμοστασιά του. Ο William. Υψώνω τα μάτια μου στον ουρανό απελπισμένα. Ωραία, όσο πάει γίνονται και καλύτερα τα πράγματα.

« Τι κάνεις τέτοια ώρα μόνη σου εδώ εσύ; » Με ρωτάει και εγώ τον προσπερνάω αποφεύγοντας να τον κοιτάξω.

« Δεν νομίζω ότι σε ενδιαφέρει κιόλας » Απαντάω ψυχρά και μπορώ να νιώσω την παρουσία του στο πλάι μου όσο περπατάω.

« Χμ, σωστή απάντηση » Λέει υπερβολικά χαλαρά που με εκνευρίζει. Γιατί να νοιάζεται άλλωστε;

« Είναι τυχαίο το ότι σε συναντάω πάντα σε αυτό το σημείο ή το κάνεις επίτηδες για να μου χαλάσεις τη μέρα; » Ρωτάω όσο πιο ειρωνικά μπορώ.