• Night Changes •

Κεφάλαιο 15

Εισέρχομαι στο δωμάτιο μου με γρήγορα, αλλά και προσεκτικά βήματα. Χριστέ μου ας μην είδε κάτι που δεν έπρεπε. Αντιλαμβάνεται την παρουσία μου και στρέφει την πλάτη του στο γραφείο μου, ώστε να με αντικρίζει. Δεν ξέρω πως να αντιδράσω, γιατί δεν δείχνει κανένα σημάδι αλλαγής στην στάση του, οπότε επιλέγω να το παίξω άνετη.

<< Πώς σου φαίνεται το δωμάτιο μου; Πολύ κοριτσίστικο ε; >> αφήνω τον δίσκο επάνω στο γραφείο μου και με μια γρήγορη κίνηση κρύβω το ημερολόγιο μου κάτω από το βιβλίο της λογιστικής.

<< Μπα όχι..εντάξει είναι..μ'αρέσει να σου πω την αλήθεια...από ότι φαίνεται έχεις προσθέσει αρκετά δικά σου στοιχεία στην διακόσμηση του. >> πώς το ξέρει; Παίρνει λίγα πατατάκια στην χούφτα του και τα τρώει. 

<< Και..από πού κατάλαβες ότι όντως το έκανα αυτό; >> ρωτάω περίεργα.

<< Πες απλά ότι ...έχω την ικανότητα και το καταλαβαίνω. >> απαντάει κοιτάζοντας έξω στο φως του ήλιου.

<< Μάλιστα..ωραία. Εμ τι λες να κάνουμε; >> κοιτάζω γύρω το δωμάτιο μου. Ίσως χρειάζεται μια αλλαγή.

<< Δεν ξέρω...άλλωστε στο δικό σου σπίτι είμαστε. >> χαμογελάει αυτάρεσκα, ενώ μασουλάει. Γελάω κάπως αμήχανα.

<< Σωστά, εμ τι λες για καμία ταινία; Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι καλό αυτή τη στιγμή.>> γνέφει καταφατικά συμφωνώντας, με το χαμόγελο ακόμη να στέκει στα χείλη του και με ακολουθεί έως το κρεβάτι μου, κρατώντας στα χέρια του το μπολ με τα πατατάκια. Ανεβαίνω στο κρεβάτι αφαιρώντας πρώτα τα παπούτσια μου και βολεύομαι στην μεριά δίπλα απ'τον τοίχο. Ο Zayn παίρνει τη θέση του πλάι μου και νιώθω τα μπράτσα μας να ακουμπάνε μεταξύ τους. 

<< Ωραία σεντόνια. >> με κοιτάζει με αυτό το πονηρό χαμόγελο και μόλις παρατηρώ ότι είχα ακόμη το σεντόνι με τον Winnie νιώθω τα μάγουλα μου να γίνονται πιο κόκκινα και από τον ήλιο. Πόσο ρεζίλι θα γίνω ακόμα; Συνειδητοποιεί την ντροπή μου και ξεσπάει σε γέλια. Τώρα δεν ξέρω πώς πρέπει να αντιδράσω.

<< Δεν το είπα για να σε πειράξω, χαλάρωσε! Άλλωστε και εμένα μου αρέσουν τα κινούμενα σχέδια!  >> με χαϊδεύει στον ώμο και ολόκληρο το κορμί μου ταράζεται. Τι στο καλό πια μου συμβαίνει; 

Αγνοώ τα ανάμεικτα συναισθήματα που με κατακλύζουν δένοντας το στομάχι μου κόμπο και αναζητώ στον υπολογιστή μου μια ταινία, αφού ζητήσω πρώτα την γνώμη του. Καταλήγουμε σε μια αστυνομικού περιεχομένου και αφού κλείσω τις κουρτίνες για να φτιάξω μια καλύτερη ατμόσφαιρα, πατάω το κουμπί play και καθίζω πίσω στη θέση μου.Κατά την διάρκεια της ταινίας επικρατούσε ησυχία, εκτός από τον ήχο που δημιουργούσε ο Zayn τρώγοντας τα πατατάκια και που πολλές φορές τον πείραζα για αυτό. Κανείς μας δεν μιλούσε και ενώ προσπαθούσα να επικεντρώσω το βλέμμα μου στην οθόνη του υπολογιστή και μόνο, είχα μια διαίσθηση ότι την περισσότερη ώρα ο Zayn με κοιτούσε. Δεν ξέρω αν πρέπει να χαίρομαι ή να ανησυχώ όμως.