Spiegelbeeld

6.

Eva had zich opgesloten in de badkamer. Het slot was dan wel kapot maar dat deerde niet. Maurice wist dat ze er zat en ze hadden de regel dat hij dan nooit binnen mocht komen.
Ze had veel te veel gegeten en ze wilde alles eruit hebben. 'Gaat het wel Eva?' klopte haar broer bezorgd op de deur toen ze de wc doorspoelde.
'Ja.' zei ze zo overtuigend mogelijk. 'Ik voel me niet zo lekker.'
'Van dat beetje sla?' klonk hij verbaast.
'Het was gewoon te veel.' Zuchtte ze. 'Waarom luisteren jullie nou nooit naar mij. Ik kan echt wel voor mezelf zorgen.' zei ze terwijl ze haar tanden poetste. Het bleef stil aan de andere kant van de deur en na even hoorde ze hem weglopen. Zuchtend klapte ze de deksel van de wc omlaag waarna ze er op ging zitten.

'Maus kan je me helpen? Ik heb morgen twee overhoringen.' De rest van de avond had ze zichzelf op haar kamer terug getrokken zodat ze haar Frans en Duits kon leren. Daarbij had ze eventjes niet zoveel behoefte aan haar broer. Hij knikte en reikte zijn hand uit. Eva gaf hem de boeken en kroop naast hem op de bank. Ze had het opengeslagen aan hem gegeven en Maurice bekeek de woorden en zinnen. Ineens keek hij op terwijl hij  de boeken op zijn schoot legde.
'Als er nou iets is waar je mee zit, vertel je dat dan?' doordringend keek hij haar aan. Eva zuchtte.
'Ja Maus.' Zei ze zonder er bij na te denken. Zonder te bedenken of ze dat ook echt meende.
'Eva, ik meen het. Ik maak me zorgen. Je verteld nooit iets meer, ik weet de helft van de tijd niet waar je uithangt. Je spijbelt van school..'
'Ik ben toch gewoon geweest.' Haalde ze haar schouders op. Hij knikte. Sinds hun laatste gesprek daarover was ze inderdaad gewoon naar school gegaan. 'Nou dan.' Vond ze. 'En ik ben gewoon buiten of bij vrienden.'
'Maar wie zijn je vrienden dan? Een paar maanden geleden had je nog geen vrienden.'
'En bedankt.' Ze trok haar knieën op en sloeg haar armen om haar benen heen.
'Dat bedoel ik niet zo.. Ik zou gewoon willen weten wie die vrienden zijn. Omdat ik blij voor je ben dat je mensen hebt gevonden..'
'Floris.' Haalde ze haar schouders op.
'En verder?'
'Niemand.. Als ik niet bij hem ben, ben ik alleen buiten.' Maurice zuchtte. Hij wilde niet dat ze alleen op straat rondzwierf en dat wist ze.
'Waar ken je Floris van?'
'Van de supermarkt waar ik vakken vul. Hij werkt daar ook.' Vertelde ze. Hij glimlachte en stak zijn hand uit. Eva twijfelde even maar legde haar hand in de zijne. Zijn grote hand sloot de hare in en zachtjes gaf hij een kneepje.
'Zie je nou wel, dat er ook iemand voor jou is op deze wereld.' Zei hij zachtjes en ze knikte. Een glimlach brak door op haar gezicht. Al die jaren had hij gelijk gehad, ook al had ze hem nooit willen geloven. 'Wil je hem komen voorstellen?' vroeg Maurice. 'Dan weet ik wie hij is, hoe hij is. Dat hij goed is voor mijn zusje..' ze glimlachte. 'Als ik dat zie, stelt het me gerust.'
'Oké. Maar je moet je wel gedragen dan.' Zei Eva serieus en lachend knikte hij. 'Doe je daarna dan minder moeilijk?' misschien kon ze dan vaker bij Floris zijn zonder gezeur van Maurice.
'Dat zien we dan wel. Hij moet eerst door de keuring.' Eva rolde met haar ogen en pakte een van de boeken van zijn schoot.
'Schiet nou maar op met die woordjes.' Zei ze terwijl ze het boek weer aan hem gaf.

Feedback = lief!