Spiegelbeeld

87.

Eva was blij dat ze de boodschappen redelijk snel hadden gedaan. Floris had ze tegen zijn zin in mee getrokken zodat ze met de auto konden en ze niet door de regen hoefde te lopen, want dan was ze absoluut niet gegaan. Moe van dat kleine uitstapje was ze in bes gerold. Het zou nog wel even duren voordat ze zouden eten en ze had even behoefte aan rust. 'Slaap je?' klonk Floris ineens en Eva schudde haar hoofd.
'M'n oogleden zijn gewoon zwaar.' Was haar excuus. Floris lachte en stapte de kamer verder binnen. Hij plofte naast haar op het matras en Eva draaide zich naar hem toe.
'Ben je moe?' ze knikte, dat was ze inderdaad alweer. Of nog steeds, ze had geen idee. Het bleef even stil en Eva voelde hoe hij met zijn wijsvinger langs haar arm streelde. Eigenlijk maakte Floris zich zorgen om haar, zeker nu ze telkens zo ontzettend moe was. Maar misschien had ze tijd nodig om er boven op te komen, de laatste tijd had ze het natuurlijk druk gehad en zat ze niet lekker in haar vel. Nu had ze de tijd en ruimte om zoveel mogelijk rust te nemen en desnoods de hele dag te slapen als ze dat nodig had. 'Ga je straks mee een ijsje halen?'
'Het is nog winter..' dat was geen tijd om ijsjes te eten vond Eva.
'Nou en.' Lachte Floris.
'Ik ben te moe..' schudde Eva haar hoofd. Ze wilde ook helemaal niet nog een keer naar buiten. Ze wilde warm en knus in bed blijven en het liefst met hem tegen haar aan.
'Oké,' Floris streelde een pluk haar uit haar gezicht.
'Ik wil wel straks zo liggen met jou,' glimlachte ze en glimlachend drukte Floris een kus op haar voorhoofd.
'Dat is een beter plan.' Aangezien het nog steeds hard regende en waaide was het misschien ook maar beter en gezelliger om binnen te blijven.
'Weet ik.' Giechelde Eva en Floris prikte in haar zij. 'Niet doen!' Al snel ging het prikken over op kietelen en  Eva lachte terwijl ze over het bed kronkelde. Ze kon er absoluut niet tegen en dat wist Floris maar al te goed. Lachend probeerde ze hem terug te kietelen maar Floris kon er tegen, het deed hem niks. 'Nou doe niet zo flauw Flo.' Lachend rolde Eva van het matras af, zodat hij haar niet meer kon kietelen. De deken rolde met haar mee waardoor ze niet hard op de vloer terecht kwam. 'Oh, dit ligt best lekker.' Had ze al snel ondervonden en lachend trok Floris haar terug op de matrassen.
'Dit ligt lekkerder.'
'Hoe weet jij dat nou,' schudde Eva haar hoofd.
'Omdat ik hier lig.'
'Oh ja en overal waar jij ligt, ligt het beter.' Rolde Eva met haar ogen en Floris knikte serieus.
'Precies.' Hij trok haar dichter tegen zich aan en Eva friemelde zich goed tussen zijn armen. Ze kon er geen genoeg van krijgen, zijn armen om haar een waren een van de fijnste dingen die er bestonden. Ze gaapte en sloot haar ogen weer. 'Ga je slapen?'
'Weet ik niet.' Zei Eva eerlijk. 'Ga jíj slapen?'
'Voorlopig niet,' grinnikte Floris. 'Maar ik blijf wel liggen.' Dat bleef hij maar al te graag. Er viel een stilte en Eva haar ademhaling werd steeds rustiger. Floris streelde langs haar kaak, net zo lang totdat hij dacht dat ze sliep.
'Maus zegt dat ik op mama lijkt.' Doorbrak Eva ineens uit het niets de stilte met gefluister.
'Das mooi toch?' zei Floris en Eva knikte waarna ze zuchtte.
'Ik denk het..' ze wist niet waarom ze het aan Floris vertelde, al helemaal niet omdat er geen aanleiding voor was geweest. Ze wilde zich er voor excuseren maar bedacht zich dat hij toch zou zeggen dat dat niet nodig was. Ze wist ook wel dat ze alles tegen hem kon zeggen, of er nou een reden voor was of niet. Ze glimlachte bij die gedachten en ze voelde Floris zijn vingers en voorzichtig langs strelen. Dat maakte haar glimlach nog breder.
'Ik weet het.' zei Floris en Eva knikte weer. Diep van binnen vond ze het ook mooi en fijn, maar ze zou het zo graag met haar eigen ogen willen zien dat ze op haar moeder leek. Ze wist dat dat niet kon, maar ze wilde dat het kon. Al was het maar voor een keer.