Spiegelbeeld

123.

De hele avond zat Floris op de grond met Eva op zijn schoot. Hij was bang dat ze wakker zou worden als hij zich zou verroeren, en al helemaal als hij Eva naar bed zou brengen. 'Zit je hier al die tijd al?' vroeg Luc verbaast toen hij terug de woonkamer in kwam. De stapel vuile afwas zette hij op de tafel neer en hij ging op de bank zitten. Floris knikte terwijl hij Eva over haar wang streelde.
'Ik wil niet dat ze wakker wordt..' zuchtte hij. Hij kende haar, ze zou dan met geen mogelijkheid meer terug in slaap kunnen vallen.
'Je kan toch niet zo blijven zitten de hele nacht?'
'Net zo lang als nodig is.' hield hij vol.
'Je bent gek man.. Leg d'r in bed.' schudde Luc zijn hoofd. Het bleef stil en uiteindelijk stond Luc op. Hij viste een fleecedeken uit de hoek naast het bankstel en legde het over Eva en Floris heen. Hij had ook wel door dat zijn huisgenoot het meende.
'Dankjewel.' Glimlachte hij en Luc knikte.
'Ik wist helemaal niet dat ze zo'n hekel aan Nina had.. ik dacht dat dat wel goed ging..?' vroeg hij twijfelend. Hij wist niet veel over en van Eva, maar hij had haar wel eens horen praten tegen Floris over de vriendin van haar broer, en toen had hij niks negatiefs opgevangen.
'Ze heeft ook geen hekel aan Nina,' schudde Floris zijn hoofd. 'Ze weet gewoon niet hoe ze haar emoties moet uiten.' Zuchtend liet hij zijn hoofd tegen die van haar rusten.
'Wat is er met haar ouders gebeurd eigenlijk? Ze woont bij haar broer toch?'
'Ja..' knikte Floris en hij twijfelde even of hij mocht vertellen waarom. Hij wist dat hij een van de weinige was die het echte verhaal wist. 'Hun vader zit in de bak en hun moeder is overleden toen Eva klein was..'
'Dus ze meende wat ze zei, ze heeft echt helemaal niet behalve haar broer..?' Luc liet die informatie even op zich inwerken en Floris schudde spijtig zijn hoofd. 'Shit hé.. Gelukkig heeft je jou man.'
'Ja..' voorzichtig kuste Floris haar voorhoofd. 'Thanks nog, voor vandaag.'
'Geen probleem.' Wuifde Luc weg. 'Kan ik morgen iets voor je doen?'
'Ik heb geen idee.. Je moet morgen zelf al toch?'
'Ja.. Zeven tot drie, ik kan wel wat uren van je overnemen..? Tot vijf bijvoorbeeld. Ik neem aan dat je met Eva mee wil naar het ziekenhuis morgen?'
'Ja het liefst wel.. Ik heb alleen geen idee wat Eva wil.'
'Kijk morgen maar. En anders regelen we wel wat anders.' Dankbaar knikte Floris en er volgde een stilte. Floris keek toe hoe rustig Eva in zijn armen lag te slapen en hij streelde een pluk haar achter haar oor. Luc bekeek hen even en nam alles in zich op wat hij zag. Zachtjes grinnikte hij.
'Wat?' vroeg Floris niet begrijpend.
'Eén jaar geleden hadden we heel hard gelachen als we toen hadden gezegd dat jij er nu zo bij zou zitten. Smoorverliefd op je roze wolk met je meisje.' Lachte hij en Floris glimlachte. Daar had zijn huisgenoot meer dan gelijk in.
'Zo roze is die wolk niet altijd, maar inderdaad.'
'Niet? Je lijkt continu een pasverliefde puber man.'
'Zo voel ik me misschien ook.. Nog steeds.' Knikte hij glimlachend. Hij was nog steeds net zo verliefd op Eva dan maanden geleden. Hij schudde zijn hoofd bij die gedachten, het was niet waar. Hij was nog veel verliefder op haar geworden, elke dag een beetje meer.