Spiegelbeeld

112.

Elisa en Sven hadden hun net zo gastvrij ontvangen als die keer ervoor. Ze waren net zo blij en uitbundig, misschien nu nog wel een beetje meer omdat ze helemaal in de wolken waren met de komst van hun kindje. Eva vond het mooi om te zien hoe gelukkig ze waren en ergens diep van binnen hoopte ze op en dag in hun schoenen te staan. Het liefst met Floris. Toch duwde ze die gedachten snel van zich af, daar wilde ze echt absoluut nog lang niet aan denken. Dat was allemaal nog veel te ver weg.
Dicht tegen elkaar aangerold lagen ze met z'n tweetjes in het eenpersoonsbed. Het was het enige logeerbed, dus er was een extra matras op de grond gelegd. Maar al snel hadden ze besloten die niet te gebruiken, met z'n tweeën konden ze prima in het eenpersoonsbed liggen. Zo sliepen ze immers wel vaker. Al was dat wel al weer even geleden, de laatste tijd sliep Eva vaker bij Floris dan andersom. 'Lig stil,' werd er in haar oor gegromd en expres draaide ze zich nog een keer om. Ze hoorde Floris lachen. 'Jij durft.' Eva draaide zich opnieuw om, zodat ze weer met haar gezicht naar hem toe lag.
'Ja.' Giechelde ze. Ze voelde hoe haar kin werd vastgepakt en ze beet op haar lip terwijl Floris er een kus op drukte.
'Niet doen,' hij wreef er met zijn duim langs.
'Je ziet het nu toch niet.' Eva wist heel wat het met hem deed, maar dat nam niet weg dat ze het altijd bewust deed.
'Ik voel het toch.' Grinnikte Floris. Eva legde haar hand in zijn haar en haar vingers friemelde door de lokken heen.
'Dan blijf van me af.' Lachte ze.
'Nou zeg,' Floris liet zijn wijsvinger over haar lip heen strelen en voelde dat ze wederom op haar lip beet.
'Laat mij gewoon. En als je het vervelend vindt dat ik dat doe dan moet je gewoon niet aan mijn lip zitten.'
'Wat ben je koppig vandaag zeg,' grinnikte Floris. 'En ik vind het niet vervelend, jíj gaat het vervelend vinden.' Wist hij wel zeker.
'Oh? Wat ga je doen dan?' giechelde Eva.
'Nou, zo iets.' Floris trok haar hoofd ineens dichter naar hem toe en kuste haar lippen. De kus veranderde al snel in een heftige zoen en Eva wilde alles behalve dat hij zou stoppen. Ze voelde zijn hand over haar arm strelen richting haar rug. Met zijn andere hand trok hij haar lichaam zo dicht mogelijk tegen zich aan, zo dicht dat ze half bovenop hem lag. zijn hand gleed richting de onderkant van haar slaapshirt en bleef daar hangen. 'Mag ik?' fluisterde hij tegen haar lippen aan en Eva knikte, bijna zonder te twijfelen. Ze voelde zich iet wat opgelaten toen ze zijn handen onder haar shirt voelde glijden maar eigenlijk ontspande ze al weer snel. Floris glimlachte en hun lippen vonden elkaar weer. 'Je bent zo mooi Eef,' zuchtte hij, een zucht van onbegrip. Hij kon niet begrijpen waarom ze dat zelf nou niet zag.
'Je ziet niks.' fluisterde Eva. Ze moest er tegen in gaan, zijn woorden waren gewoon niet waar.
'Ik voel het.' had hij een antwoord klaar. Voorzichtig streelde hij langs haar buik heen en hij liet zijn hand rusten op de plek waarvan hij wist dat ze littekentjes had zitten. Al had hij nog steeds geen idee hoe ze daaraan was gekomen. Hij wist niet of hij de moed had om het te vragen, te bang voor het antwoord dat ze zou geven.