Spiegelbeeld

104.

Gapend kwam Floris zijn bed uit. De wekker was al te vaak gegaan en hij wist dat hij er echt uit moest. Ondanks dat het zijn verjaardag was moest hij gewoon werken. Al had hij geen idee wat hij had gedaan als hij vrij had gehad, waarschijnlijk van alles wat niet nuttig zou zijn geweest. 'Nou wat is dit dan.' Lachend keek hij naar het ontbijtje dat voor hem klaar stond. Eitjes waren gekookt, broodjes licht aangebrand en er was zelfs een vers sapje voor hem geperst. 'Waar is mijn keukenprinses?'
'In de keuken.' Lachte Eva. Floris liep door naar de keuken waar hij Eva aantrof. Ze was bezig met het snijden van komkommer en tomaatjes en ze had de sla al in een bakje gedaan. 'Is dit overdreven genoeg voor op je brood? Of moet het nog erger?' vroeg ze en lachend sloeg Floris zijn armen van achteren om haar middel. Zijn kin liet hij rusten op haar schouder en hij kuste haar nek.
'Dit is perfect,' glimlachte hij. 'En heel lief.'
'Ik ben ook lief.' Vond Eva en ze lachte samen. Floris keek op de digitale klok in de oven.
'Ik heb nog nooit zo lekker gegeten om half zes in de ochtend.'
'Je hebt het ook nog niet geproefd.' Zei Eva serieus.
'Ik wéét dat het lekker smaakt.' Hij nam de schaaltjes groenten mee naar de tafel en hij schoof de stoel voor zijn vriendin naar achteren.
'Nee, dat moet andersom.' Schudde Eva haar hoofd.
'Zit.' Beval Floris en spontaan liet Eva zich op de stoel vallen. Floris lachte.
'Dit moet nooit andersom.' Knipoogde hij. 'Heb jij de wekker om half zes gezet?' Eva knikte.
'Als je er om kwart over pas uit bent en je moet om half zeven weg..' zei ze schouder ophalend terwijl ze het broodje aannam dat Floris voor haar had open gesneden. Dan had hij geen tijd meer gehad om rustig te eten. 'Ze zijn een beetje verbrand..' Concludeerde Eva.
'Ze zijn perfect.' Vond Floris.
'Lieg niet.' Hij lachte.
'Ik lieg niet Eef.' Doordringend keek ze hem aan. 'Oké ze zijn niet perfect maar ze zijn wel prima.' Gaf hij toe en Eva grinnikte. Floris tikte zijn eitje open en voordat hij het schilletje eraf kon halen droop de inhoud al naar buiten. 'Heb je ze wel gekookt?' vroeg hij serieus.
'Wat denk je zelf.' Verontwaardigd keek Eva hem aan. Floris lachte en verontschuldigend keek hij haar aan.
'Hoe lang?'
'Dat weet ik niet meer.' zuchtte Eva. 'Te kort dus.' Floris grinnikte.
'Ik kook wel even nieuwe eitjes.' Besloot hij en hij liep terug naar de keuken. Zuchtend liet Eva haar hoofd hangen en al snel voelde ze zijn warme handen op haar schouders.
'Niet zo zuchten. Ik vind het heel lief van je.' Zachtjes masseerde hij haar schouders en Eva zuchtte opnieuw.
'Maar het is niet gelukt.'
'Niet alles kan in één keer goed gaan toch? En je hebt heel erg je best gedaan. Het zijn maar eitjes. Er staat genoeg lekkers op tafel.' Floris drukte een kus op haar slaap en ging weer zitten. 'Oké.'
'Oké.' Knikte Eva. Ze was inderdaad wel trots op zichzelf, op deze hele ontbijttafel die ze voor hem had gemaakt. Ze keek toe hoe Floris zijn broodje rijk belegde terwijl ze zelf genoeg had aan een plakje kaas. Zij zou nooit kunnen begrijpen hoe hij dat allemaal naar binnen toe kreeg, hij zou nooit snappen dat ze genoeg had aan een karig broodje. Verschil moest er zijn, en eigenlijk vonden ze dat juist zo leuk aan elkaar.