Spiegelbeeld

84.

Na het avondeten had Eva besloten een warme douche te nemen. Ondanks de dikke trui en dikke sokken die ze aanhad en ondanks dat de haard aanstond had ze het nog steeds koud. Daarbij was ze ook gewoon moe, dat zorgde er altijd voor dat ze het snel koud had.
Zonder na te denken trok Floris de badkamer deur open. Dat realiseerde hij zich pas toen hij het stromende water hoorde en zich realiseerde dat de deur niet op slot zat. 'Eef, ik moet effe naar de wc,' maakte hij duidelijk dat hij er was.
'Kan dat niet beneden?' Klonk Eva vanachter het douche gordijn.
'Daar zit je broer, en dat kan misschien nog even duren.'
'Hij met z'n briljante bruine bonen schotel.' Mompelde Eva.
'Precies. Als je maar niet gaat ruften vannacht, ik schop je uit bed.' Lachte Floris.
'Ik?' Hoorde hij Eva verbaast lachen en zonder op verdere goedkeuring te wachten liep Floris de badkamer verder binnen om te doen wat hij kwam doen. 'Moet jij nodig zeggen. Mijn scheten stinken niet eens.' Floris lachte hard.
'Yeah right.'
'Ik meen het.' Klonk Eva overtuigend, waarschijnlijk was ze er zelf ook van overtuigd.
'Ik ook.' Grinnikte Floris waarna er een korte stilte viel.
'Ah je stinkt man.' Zuchtte Eva en ze draaide de douche uit. Ze was blij dat ze de handdoek binnen handbereik had, anders had ze onder de douche gestaan totdat Floris klaar was, en dat kon nog wel even duren wist ze.
'Of ik stink hier, of straks in bed.' had Floris al snel bedacht.
'Nee laat maar,' zei Eva snel. Dan liever hier.
'Dus als het vannacht stinkt was je het zelf.' Ging Floris er nog even lachend over door. Eva zuchtte.
'Echt niet.' Wist ze zeker. Zoveel had ze immers niet gegeten en wat ze had gegeten zat allang niet meer in haar maag. Ze sloeg de handdoek om haar middel en trok het douch gordijn weg. Veel zelfverzekerder dan dat ze zich voelde, tenminste zo probeerde ze zich voor te doen. Ze had geen idee of het ook daadwerkelijk zo overkwam. Floris floot naar haar en wiebelde met zijn wenkbrauwen.
'Ga je zo in bed liggen?' vroeg hij, hij kon het niet laten. Van hem mocht ze absoluut zo naast hem liggen. Eva voelde haar zogenaamde zelfverzekerdheid wegzakken en schudde met rode wangen haar hoofd. 'Jammer,' glimlachte Floris en Eva glimlachte terug waarna ze de badkamer uit liep. Ze wist zichzelf nooit zo goed een houding te geven als hij dat soort opmerkingen maakte. Soms wist ze ook niet of hij het expres deed om haar te plagen, of dat hij het echt niet kon laten of misschien zelfs niet eens doorhad. Ze had geen idee en besloot zich snel om te kleden. Haar dikke warme pyjama aan, bestaand uit een jogging broek en een warme trui van Floris die hij naar eigen zeggen toch nooit droeg. En al had hij dat wel gedaan, dan had ze de trui nog toegeëigend. Daarna wikkelde ze zichzelf in de deken en direct voelde ze dat ze wegzakte. Het was dan pas acht uur, als ze zo moe was kon ze altijd en overal wel slapen. Ze schrok wakker toen de slaapkamer deur open ging en het grote licht aangeknipt werd. 'Sorry lief,' Floris knipte het licht gelijk weer uit en hij knielde op de grond, naast de matrassen. 'Slaap lekker,' hij kuste haar welterusten en ging met zijn hand door haar natte en klittende lokken. Blijkbaar had ze de moeite niet genomen om het uit te kammen. 'Ik ben nog even beneden, goed?' Vroeg hij en Eva knikte. Hoe kon ze dat nou weigeren, hij moest doen wat hij wilde. Ondanks dat ze het jammer vond dat ze zijn warme armen om haar heen nu moest missen. Ze gaapte en sloot haar ogen weer, waarschijnlijk zou ze er niet eens veel van merken dat ze hem zou missen. Ze wist dat ze elk moment diep in slaap zou vallen, dat voelde ze.
'Kom je strakjes wel naast me liggen?' Gaapte ze en Floris glimlachte in zichzelf. Met haar ogen gesloten zou ze zijn glimlach toch niet zien.
'Tuurlijk. Altijd toch Eef,' Eva reageerde niet meer, ze sliep al. Floris bleef even zitten en hij luisterde naar haar rustige ademhaling. Hij streelde een natte pluk die aan haar voorhoofd geplakt zat weg en drukte er een kus op voordat hij opstond. Door het licht dat vanuit de gang zachtjes de kamer binnen scheen zag hij de kleine glimlach die haar lippen vormde en daardoor moest hij glimlachen. Hij wist dat ze zijn kus had gevoeld, en ergens vond hij dat belangrijk. Hij vond het belangrijk dat ondanks zij niet van zichzelf hield ze wist dat hij dat wel deed. Onbeschrijflijk veel.