Spiegelbeeld

92.

's nachts kon Floris maar niet in slaap vallen. Het gewoel en gedraai van Eva had daar een bijdrage aan, maar zijn gedachten maakte overuren. Hij kon het piekeren niet stopen, hij bleef maar denken aan afgelopen dag. Hij was verrast geweest dat Eva uit zichzelf had willen gaan zwemmen. Hij begreep ergens wel waarom, ze was er ontzettend goed in en hij had aan haar hele houding kunnen zien hoe erg ze van het water genoot.
Toen Eva zich voor de zoveelste keer met veel gezucht en gesteun omrolde kroop hij dichter tegen haar aan. Zijn hoofd tegen haar rug en zijn arm om haar middel. Hij voelde dat ze schrok van die plotselinge handeling, waarschijnlijk dacht ze dat hij allang sliep, maar dat was maar voor een korte seconde. Zo snel als dat ze was geschrokken ontspande ze ook weer. 'Hou ik je wakker?' fluisterde ze.
'Nee..' fluisterde Floris terug. 'Ik kan niet slapen..'
'Ik ook niet..' zei Eva eerlijk.
'Waarom kan je niet slapen?' Floris voelde hoe ze haar schouders optrok en weer liet zakken.
'Waarom kan jíj niet slapen?' dat was niks voor hem namelijk. Zij lag wel vaker nachten wakker maar van hem was ze dat niet gewend.
'Ik moet steeds denken.. over hoe fijn ik het met je vond vandaag.' Zei hij eerlijk en met een glimlach drukte hij een kus tegen haar schouder. 'En hoe fijn ik het altijd met jou vind.'
'Altijd?'
'Ja, tuurlijk.' Knikte hij tegen haar rug aan. 'Jij niet?'
'Jawel.' Zei ze snel, ze wilde niet dat hij dat zou denken. 'Maar jij doet niet stom..' Floris zuchtte.
'Eef, hoe vaak moet ik nog zeggen..'
'Ja, ja. Ik ben niet stom.' Maakte Eva zuchten zijn zin af. Daar hadden ze het al meer dan eens over gehad namelijk. 'Maar..' het viel even stil.
'Maar wat?' wilde Floris weten wat ze wilde zeggen.
'Nou gewoon.. Net zoals vanmiddag. Dat ik zoveel moeite heb om me uit te kleden bijvoorbeeld.. Want dat heeft niks met jou te maken, alleen met mezelf.'
'Een eerste keer is toch altijd spannend..' fluisterde Floris en hierop knikte Eva. Ze had het ook onwijs spannend gevonden, maar ze vond het ook beangstigend. Bang voor zijn reactie ook al wist ze ergens diep van binnen ook wel dat hij niet zou reageren zoals het stemmetje in haar hoofd steeds fluisterde.
'Ik vertrouw je,' ook zij fluisterde weer.
'Dat weet ik.' Knikte Floris. 'Je bent echt prachtig Eva. Je hoeft je er echt niet druk om te maken dat ik dat niet vind.' Ze reageerde niet en Floris liet zijn hand van haar buik glijden over haar arm. Zachtjes streelde hij langs de rand van haar slaapshirt op haar arm. 'Oké?'
'Oké.' Reageerde Eva nu wel. Opnieuw viel er een stilte. Floris dacht weer aan het moment dat hij haar topje over haar hoofd heen uit had mogen trekken. Toen hij haar voor het eerst echt had mogen zien. De gedachten aan de krasjes en littekentjes op haar buik zorgde ervoor dat hij even stopte met ademhalen. Hij wilde haar er zo ontzettend graag naar vragen, maar hij wist nog niet goed hoe. Hij wilde het niet opdringen en hij wist nog niet of het beter was als ze er zelf over zou beginnen. Maar misschien begon ze er wel nooit over, misschien vond ze het wel fijner als ze er beide over zouden zwijgen.
Bijna tegelijk gaapte ze ineens uit het niets en bijna tegelijk grinnikte ze beide. 'Ga maar slapen,' fluisterde Floris en hij sloeg zijn arm weer om haar middel.
'Jij ook Floris.' Hij knikte. 'Slaap lekker.'
'Slaap lekker Eef,' hij kwam een stukje omhoog zodat hij over haar heen kon buigen en zijn lippen op haar wang kon drukken. Eva glimlachte en streelde met haar vinger langs het plekje waar ze zijn lippen had gevoeld. Dat deed ze net zo lang totdat ze de rust had gevonden om in slaap te vallen.