Spiegelbeeld

73.

- Een extra lange update vandaag, omdat ik alweer 21 jaar op deze wereld rond huppel!🎈🎉 -

'Hoe laat ben je klaar Eva?' wilde Maurice weten toen hij haar op haar werk had afgezet. Hij was mee de winkel in gelopen en was van plan mee te lopen totdat ze tegen hem zou praten. Zo liep hij dus gewoon mee het magazijn in, en hij volgde haar richting de kantine. 'Eva?' Zuchtte hij toen hij geen antwoord kreeg.
Luc zat in de kantine te eten en keek verbaast op toen hij de agent binnen zag komen lopen.
'Wat heb je gedaan Eva?' vroeg hij en ze rolde met haar ogen.
'Das m'n broer, doe normaal man.' Zuchtte ze. Ze sloot zichzelf op in de wc waar ze zich snel omkleedde. Eenmaal terug zag ze dat haar broer er nog steeds was.
'Ben jij er nou nog.' Zuchtte ze.
'Kijk eens aan, je kan dus nog wél praten.' Zei haar broer opgewekt. Het was het eerste wat ze tegen hem zei sinds die avond ervoor.
'Rot nou maar op. Je mag hier niet eens komen.' Bromde ze. 'Is er nog een kluisje over?'
'Sorry,' schudde hij zijn hoofd. Hij graaide de bos sleutels van tafel en gooide die naar haar. Zonder moeite ving ze het op. 'Van Floris, hij heeft vast nog wel plek.'
'Wat moet jij nou weer met zijn sleutels.' Lachte Eva.
'Ik ben m'n sleutels vergeten.' grijnsde hij. Eva borg haar spullen op waarna ze hem vragend aan keek.
'Wat mag ik doen?'
'Geen idee, kijk maar waar je zin in hebt.' Zei hij simpel. 'Ik ben Luc trouwens,' bedacht hij zich en hij stak zijn hand uit naar Maurice.
'Maurice van Dongen.' Schudde Maurice hem de hand. 'Hoe laat is Eva klaar? Dan kom ik haar weer halen.' Luc keek op de planning die naast hem lag.
'Ze staat tot acht op.'
'Ik blijf wel langer als dat nodig is hoor,' zei Eva hem. Dat deed ze eigenlijk altijd.
'Nee dat blijf je niet. Acht uur is laat genoeg voor jou.' Zei Maurice streng. 'In het weekend mag ze langer blijven, door de week niet meer.' zei hij tegen Luc. Hij wisselde even een blik met Eva die haar hoofd schudde. Ze wilde niet dat hij daar mee akkoord zou gaan.
'Moet geen probleem zijn.'
'Fijn.'
'Fijn.' Papegaaide Eva en ze stampvoette er van door.

Gefrustreerd raapte Eva alle plastic rotzooi in het magazijn van de grond. 'Mensen kunnen ook nooit hun troep opruimen.' Klaagde ze tegen zichzelf.
'Klopt, ik was er nog mee bezig.' Hoorde ze ineens een bekende stem achter zich en ze draaide zich gelijk om. Floris glimlachte naar haar. 'Wat is er?'
'Niks.' ze propte hem de troep in zijn handen. 'Ruim je troep op.'
'Humeurtje?'
'Nee, ik word gek van Maurice. Die zit nou nog steeds in de kantine.' Bromde ze. Floris gooide de rotzooi weg. Hij trok zijn vriendin aan haar arm het kantoor in en deed de deur dicht.
'Wat is er dan?' vroeg hij bezorgd. Hij zag aan haar dat het haar dwars zat.
'Jij mag niet meer door de week bij mij slapen en ik niet meer bij jou. Alleen in het weekend. Ik mag door de week niet meer later dan acht uur werken, hij brengt me en komt me halen. Ik moet op fucking huiswerkbegeleiding en een faalangst cursus doen.' Ze zuchtte diep en gefrustreerd. 'Ze sporen niet.'
'Wie niet.'
'Ja, Maus en meneer Ruud. Alsof ik faalangst heb!' onbegrijpend keek ze hem aan.
'Misschien is het wel goed voor je?'
'Begin jij nou ook. Rot toch allemaal op.' Eva kon het niet uitstaan en wilde weglopen.
'Rustig jij,' Floris trok haar terug voordat ze weg was en deed de deur weer dicht. Dicht trok hij haar tegen zich aan. 'Waarom willen ze dan dat je het doet?'
'Omdat ik volgens hun sociale faalangst heb. Niet durf te spreken voor een groep, en bang ben om te praten, of opkomen voor mezelf. Dat soort shit.' Bromde ze met haar gezicht tegen zijn borst.
'Is dat niet een beetje waar dan?' vroeg Floris voorzichtig. Eva wilde zich boos losrukken maar Floris liet niet los.
'Dat ik daar allemaal geen zin in heb betekend niet dat ik zo iets achterlijks heb.' Zei ze hem duidelijk.
'Al heb je het niet, het kan toch geen kwaad eens te gaan?' vond Floris. 'Misschien leer je er toch nog wat van.' Eva zuchtte.
'Je begrijpt het niet.'
'Leg het me nog eens uit dan?'
'Nee.' Schudde Eva haar hoofd. 'Laat me los alsjeblieft.' Floris liet haar los maar hield haar wel alsnog tegen toen ze weer weg wilde lopen.
'Laat het los, fok je er niet over op.' Eva zuchtte diep en probeerde te doen wat hij zei. 'Maar ik kan dus niet blijven deze week?' vroeg hij.
'Jawel. Maar dan moet je op de bank.' Direct frustreerde Eva zich er weer over.
'Rustig.' Zei Floris weer dwingend. Eva zuchtte nogmaals diep. 'Ik ben al blij dat ik kan blijven slapen. En misschien is dit maar zo totdat je er op school wat beter voor staat.' Eva zei niks. 'Oké. Probeer gewoon te doen wat ze van je vragen. Maurice gaat nu regels voor je maken omdat jij opstandig doet.' Wist hij.
'Ik heb geen regels nodig ik kan prima voor mezelf zorgen.' vond Eva. 'En ik doe niet opstandig.' Floris glimlachte en knikte.
'Dat doe je wel schat.'
'Niet.' Hield Eva vol.
'Oké.' Knikte Floris nogmaals. 'Maar hij maakt zich zorgen om je. Het gaat niet goed op school en hij wilt alleen maar dat jij je school goed afmaakt, en een mooie toekomst opbouwt.'
'Daar moet hij zich gewoon niet mee bemoeien.' Vond Eva.
'Dat moet hij wel Eef, en later ben je hem dankbaar.'
'Sinds wanneer sta jij niet meer aan mijn kant?' boos keek ze haar vriendje aan. Ze had er helemaal geen trek in ook nog eens van hem te horen wat ze wel en niet moest doen.
'Ik sta altijd aan jouw kant Eef,' schudde Floris zijn hoofd. 'Maar ik ken Maurice nu ook een beetje, en ik weet dat hij alles écht alleen maar uit liefde doet voor jou. En dat hij écht het beste voor je wilt en je niet dwars probeert te zitten. Jij ziet dat niet zo omdat het je broer is en je voogd en dat is logisch. Maar ik zie het wel.' geïrriteerd keek Eva weg. Ze had haar armen over elkaar geslagen en tikte met haar voet op de grond. 'En weet je waarom je nou zo boos bent? Omdat je eigenlijk alleen maar jezelf heel erg in de weg zit.'
'Niet. Jullie zitten me allemaal in de weg. Maus, en jij nu ook.' Bromde ze.
'Ja..' zuchtend knikte Floris. 'Maar goed. Ik denk dat het goed voor je is. Even wat meer rust, van alles. Focussen op school in plaats van werk.'
'Oh, dus je vindt het wel goed dat we elkaar nu minder zien?' ineens stonden er tranen in haar ogen.
'Hé,' Floris legde zijn hand op haar schouder maar die schudde ze weg. 'We kunnen elkaar toch nog net zo vaak zien gekkie. We slapen alleen ieder in ons eigen bedje. Of bank.' Glimlachte hij. Eva knikte. 'Je voelt je zo vaak rot de laatste tijd.. Gestrest, geïrriteerd, boos op alles in iedereen..' Eva knikte langzaam. 'Boos op jezelf vooral denk ik?' ze haalde haar schouders op. 'Ik zal je uitplannen de komende weken. Kom je alleen in het weekend.' Besloot hij.
'Dat kan toch niet zomaar?' verdrietig keek ze hem aan.
'Ik regel het wel.' hier hoefde ze zich niet druk om te maken. 'Dan heb je na school gewoon alle tijd om in rust je schoolwerk te maken. En naar die klote cursus te gaan.' glimlachte hij. Eva kreeg een kleine glimlach op haar gezicht, voorzichtig en bijna onzichtbaar. Een traan rolde over haar wang en Floris ving die op mijn zijn duim.
'Ik wil je niet kwijt..' fluisterde Eva.
'Dat doe je toch ook niet?' niet-begrijpend keek Floris haar aan, geen idee hoe die gedachten in haar hoofd kwam.
'Ja maar als we elkaar dan straks niet meer zien?' snikte Eva. Floris zuchtte. Hij draaide de bureaustoel om en duwde zijn vriendin daar voorzichtig in. Hij hurkte voor haar en keek haar doordringend aan.
'Luister lieverd, wij hebben geen relatie omdat we elkaar op het werk zo vaak zien. Ik vind het heel leuk en heel fijn dat ik je zo vaak op mijn werk kan zien, en dat maakt mijn werk dan ook écht wel leuker op dat moment, maar dat betekend niet dat we elkaar ineens kwijtraken als jij hier minder bent. Als we elkaar overdag minder zien.' zei hij. Eva haalde haar schouders op. 'Geloof me Eef. Ik vindt jou leuk om jou, niet omdat mijn werk daar leuker van wordt.'
'Oké.' Toch haalde ze haar schouders weer op. Floris pakte haar handen vast die op haar boven benen lagen. Zachtjes kneep hij daarin.
'Je gaat het vanzelf wel zien, dus je hoeft me niet te geloven nu hoor.' ze glimlachte flauw. 'Maar wat mij betreft kom jij nooit meer van me af.' Hierdoor werd haar glimlach groter. Ze knikte.
'Gelukkig.' Ze wilde ook helemaal niet van hem af. Floris liet haar handen los en veegde onder haar ogen. 'Is het heel erg?'
'Je hebt geen make-up op, dus nee.' Glimlachte hij.
'Oh ja.' Zuchtte Eva. Dat was ze al weer vergeten. 'Dus ja, het is heel erg.' Floris schudde zijn hoofd, Eva knikte.
'Je bent prachtig lieverd. Ook zonder die troep.' Ditmaal schudde Eva haar hoofd en knikte Floris. Lachend boog hij naar voren en kuste hij haar. 'Eigenwijs ding.' Wederom schudde Eva haar hoofd. 'Echt wel.' lachte Floris  en hij kuste haar nogmaals. 'Wel mijn eigenwijs ding. En de lekkerste.' Eva haar wangen kleurde gelijk rood en hij grijnsde.
'Sukkel,' zei Eva zachtjes en ze kuste hem. Dan hoefde hij haar rode wangen niet te zien.
'Betrapt!' de deur ging ineens open en lachend stond Luc in de deuropening. Floris zuchtte. Toen Luc Eva haar betraande ogen zag stopte hij met lachen. 'Oh, sorry.' Verontschuldigde hij zich. 'Gaat het Eva?' vroeg hij bezorgd en ze knikte. Snel veegde ze nog een keer onder haar ogen, zodat ze er zeker van was dat al haar tranen weg waren.
'Is haar broer er nog?' vroeg Floris.
'Hij loop net weg.' Schudde Luc zijn hoofd.
'Hou hem even tegen dan, dan kan Eva weer met hem mee terug.'
'Yo.' Luc wilde zich omdraaien en weg lopen, maar Eva hield hem tegen.
'Nee. Ik blijf nu liever.' Vragend keek Floris haar aan.
'Weet je het zeker? Je kan naar huis toe als je wilt.'
'Ja. Ik wil blijven.' Hield Eva vol.
'Oké. Maar de rest van de week wil ik je hier niet meer zien. In het weekend pas weer.' zei Floris en ze knikte.
'Oké.' Bevestigde ze. Ze glimlachte flauw en gaf hem een korte kus.
'Ja dag klefbekkies.' Luc pakte een portofoon en was weg. 'Ik ga eens kijken hoe de winkel erbij staat. Lachend kwam Floris overeind en hij sloot de deur achter Luc.
'Ik zal jou eens leren hoe je administratie doet.' Had hij besloten en lachend keek hij haar aan.
'Iehl.'
'Amen.' Knikte hij. Hij schoof een tweede bureaustoel dichterbij en glimlachte. 'Maar het is wel gezellig.' Vond hij. Hij drukte het beeldscherm aan en logde zich in. Direct begon hij van alles te vertellen maar eigenlijk hoorde Eva het niet eens. Daarvoor was ze te gefocust op hem. Floris glimlachte toen hij het doorhad, maar week zijn blik niet van het scherm. Hij ging gewoon door met het laten zien van wat hij vertelde.
'Je mag je baardje vaker laten staan,' zei Eva ineens en lachend keek hij op.
'Ja?' ze knikte. Het stond hem goed, stiekem maakte hem dan nog meer aantrekkelijk. 'Het is eigenlijk mijn ik-heb-me-verslapen-look, maar als jij het goddelijk vind laat ik 'm wel staan.' zei hij serieus terwijl hij over zijn baardje wreef.
'Dat zei ik niet.' Grinnikte Eva.
'Maar dat denk je wel.' grijnsde Floris. Hoofdschuddend streelde Eva voorzichtig met haar wijsvinger langs zijn kaak. 'Let je nog op?'
'Ja,' glimlachend drukte ze een kus op de plek waar ze net langs streelde waarna ze zich op het beeldscherm focuste. Ze had een glimlach op haar gezicht en voelde zich opgelucht. Opgelucht omdat hij haar begreep. Opgelucht omdat hij haar weer eens beter begreep dan dat ze zelf deed.

Feedback is zoals altijd nog steeds welkom!