Spiegelbeeld

161.

Zo snel als Eva kon was ze naar school gefietst en het gebouw in gerend. Buiten adem kwam ze in het juiste lokaal aan en tot haar opluchting was er geen leraar te bekennen. Alleen een chaotische klas. Door die chaos was er niemand die haar zag en zo kon ze ongezien op haar plek gaan zitten. Inne draaide zich achterstevoren op haar stoel, zij had haar klasgenoot wel binnen zien komen.
'Hey Eva.' Zei ze aardig en Eva glimlachte naar haar. 'Je hebt geluk dat Snormans er nog niet is.'
'Inderdaad zeg. Ik was er echt geweest anders.' Schudde ze zuchtend haar hoofd. Ze was namelijk twee minuten te laat aangekomen, en dat waren twee minuten teveel. Ze wist zeker dat ze een aantekening had gekregen, zeker van die chagrijn van wie ze nu les hoorde te hebben. Inne glimlachte naar haar terwijl Eva haar spullen uit haar tas pakte. Ze deed dit nogal onhandig waardoor de helft op de grond viel en snel bukte ze om alles weer in haar tas te proppen. Inne raapte haar agenda van de grond en legde het voor Eva op het tafeltje. 'Dankje.' Glimlachte Eva flauw en zo snel als ze kon verborg ze de foto van haar en Floris, die altijd in haar agenda zat.
'Iedereen weet het hoor Eva.' glimlachte Inne.
'Wat weet iedereen?' vroeg Eva zo verbaast mogelijk, alsof ze niet wist wat haar klasgenoot bedoelde.
'Van jou en Floris.' Glimlachte het meisje. 'Ik bedoel, het straalt er vanaf.'
'Oh?'
'Ja.' Eva glimlachte flauw en knikte.
'Ook op het werk?' Vroeg ze, ietwat onzeker.
'Neuh,' Inne haalde nadenkend haar schouders op. 'Maar als hij je komt halen van school, of als jullie boodschappen komen doen.. Mensen roddelen veel hè.'
'Dat weet ik ja.' Grinnikte Eva. Er werd altijd heel wat geroddeld op het werk, over alles en iedereen. 'Maar hebben ze het vaak over ons dan?' Inne grinnikte om haar nieuwsgierigheid, blijkbaar had ze er zelf geen weet van.
'Mwah.' Eva lachte.
'Mwah?'
'Ja soms wel, soms niet. Toen jij nog op de vulploeg zat waren er héél veel roddels over jullie. Ik weet dat toen de baas daar lucht van kreeg Floris op het matje moest komen, maar hij bleef volhouden dat jullie gewoon goede vrienden waren. En daar is niets verkeerd aan natuurlijk.'
'Echt?' verbaast keek Eva haar aan en Inne knikte.
'Wist je dat niet?'
'Nee.' Schudde ze verlegen haar hoofd.
'Maar goed. Je weet dat er al eens eerder een leidinggevende eruit is gegooid omdat 'ie het met een jong meisje van de kassa deed?' Eva knikte en ze voelde haar hoofd rood worden. Daarom hadden ze het al die tijd geheim moeten houden, ze wilde geen van beide hun baantje kwijt. 'Dus iedereen was vet verbaasd dat jullie beide nog rondliepen na dat gesprek tussen Floris en van Laren. Niemand wist hoe het precies zat, maar er bleven roddels over jullie. Dat mensen jullie hadden betrapt en zo.'
'Oké, dat is dus écht niet waar.' Lachte Eva.
'Oeh, dus jullie hadden toen wel al wat?' grijnsde Inne en Eva haar hoofd werd rood.
'Nee.'
'Oh jawel.' Lachte haar klasgenoot en Eva gebaarde dat ze wat zachter moest doen. Niet de hele klas hoefde mee te genieten. Inne grinnikte. 'Wat schattig, je bloost.'
'Niet.' Eva probeerde haar blozende wangen te verbergen. 'Je houdt wel je mond toch.'
'Ja tuurlijk.' Knikte Inne glimlachend. 'Niet dat het nu nog uit maakt, jullie zijn nu allebei leidinggevende, nu mag het.'
'Dan nog.' Inne schudde haar hoofd.
'Ik zeg niets.' lachte ze. Nieuwsgierig trok ze de foto tussen de agenda vandaan en zonder te vragen bekeek ze het.
'Jij was verliefd op 'm hè?' vroeg Eva ineens uit het niets. Inne glimlachte betrapt en knikte langzaam.
'Iederéén is verliefd op Floris, Eva.' Glimlachend keek ze op en ze gaf haar de foto terug.
'Dat weet ik.' Grinnikte Eva.
'Hij is zó onweerstaanbaar knap.' Glimlachte ze bijna verlegen en Eva lachte.
'Dát weet ik ook.' Dat wist ze als geen ander.
'Iedereen valt op hem. Zelfs Jill.' Lachte Inne en verbaast keek Eva haar aan.
'Jill? Die valt toch alleen op vrouwen?'
'Ja precies.' De meiden lachten samen en ineens viel het Eva op dat hun mentor de klas in was gelopen en met een glimlach naar hen keek.
'Ruud.' fluisterde ze naar Inne en ze knikte in zijn richting. Snel draaide Inne zich om in haar stoel en langzaam werd het stil in de klas.
'Ik zie dat jullie uitstekend gebruik hebben gemaakt van deze vrije minuten?' glimlachte hij.
'Altijd mees.' Werd er ergens vanuit de klas geroepen en Eva rolde met haar ogen. Zuchtend steunde ze met haar hoofd in haar hand.
'Meneer Koopmans is helaas verhinderd, dus jullie gaan zelfstandig, per twee, wat gezellige opdrachten doen.' Direct veranderde de stilte in een hoop lawaai, iedereen schreeuwde naar elkaar in de hoop elkaars partner te worden.
'Inne?' fluisterde Eva en het meisje draaide zich om. 'Zullen wij?' vroeg ze onzeker. Ze had een hekel aan dit soort opdrachten, want ze had nooit iemand om mee samen te werken. Geen een van haar klasgenootjes wilde ooit met haar samen werken. Ze durfde het eigenlijk niet aan haar klasgenoot te vragen maar ze deed het toch, voordat ze weer alleen achter zou blijven.
'Ja, tuurlijk.' Glimlachte Inne.
'Hé Ien!' werd er geroepen en Alex gebaarde dat ze moest komen. Inne gebaarde naar haar hem dat ze al een partner had gevonden en ineens klonk er een hoop gelach en gegniffel. 'Serieus Ien? Met varkentje?' onbegrijpend keek hij haar aan.
'Noem haar niet zo, eikel.' Zuchtte Inne.
'Jongens, kom op zeg!' bemoeide hun mentor zich ermee. 'Zoek gewoon iemand anders Alex.' De jongen protesteerde nog even.
'Trek het je niet aan.' zei Inne tegen Eva. Zoals gewoonlijk had ze zich zo klein mogelijk gemaakt, in de hoop dat ze zou verdwijnen.
'Ik ga de opdracht wel halen.' Besloot Eva stellig. Ze liep door de klas heen en ze probeerde de knorrende geluidjes en het gegiechel te negeren.
'Blijkbaar vinden jullie het ontzettend gezellig om na te blijven, dus ik zie jullie na schooltijd allemaal terug in het wiskunde lokaal. Wie niet komt opdagen, mag het dubbel inhalen.' Met een rood hoofd bleef Eva voor het bureau van hun mentor stil staan terwijl hij haar klasgenoten streng toe sprak. Ze baalde ontzettend, nu zou ze te laat komen op het werk. Tegen haar verwachtingen in werd er niet geprotesteerd, blijkbaar durfde niemand. 'Trek het je niet aan.' zei hij tegen haar.
'Pff, doe ik niet.' Sprak ze stoerder dan dat ze zich voelde. Ze nam de opdrachten aan en liep snel terug naar haar tafeltje. Opnieuw moest ze moeite doen haar klasgenoten te negeren, die haar dit keer hatelijke en woedende blikken toe zonden.