Spiegelbeeld

106.

'En? Vond je het wat?' glimlachte Floris toen ze het restaurant uitliepen. Hij merkte gelijk dat zijn vriendin rilde van de kou en hij trok zijn jasje uit.
'Mwha. Chinees is beter.' Zei ze half grappend, half serieus terwijl hij zijn jasje om haar heen sloeg. Ze had het jurkje van de bruiloft van zijn zus aangetrokken, dat was het enige nette wat ze in de kast had liggen. Het vest wat ze er overheen had aangetrokken functioneerde niet als jas en eigenlijk had ze daar niet goed over na gedacht. Of misschien juist wel, ze vond het romantisch dat ze zijn jasje had gekregen. Om die gedachten giechelde ze en vragend werd ze aangekeken. Eva schudde haar hoofd.
'Chinees is niet beter, jij hebt geen smaak.' Vond Floris. Eva lachte.
'Daarom heb ik jou.'
'Pardon?' lachend keek Floris haar aan en niet-begrijpend keek Eva terug.
'Ik bedoelde niet dat ik op jou val omdat ik geen smaak heb.' Zei ze lachend toen ze snapte hoe hij het had opgevat. 'Ik bedoelde dat we elkaar mooi aanvullen.' Grinnikend schudde ze haar hoofd.
'Dan is het goed.' Knikte Floris grijnzend.
Ze liepen de hele weg vanuit de stad naar haar huis. Soms spraken ze, maar het grootste gedeelde van de tijd zwegen ze. Het was volle maan en dat vond Eva mooi om te zien, continu staarde ze omhoog. Soms moest Floris haar op tijd wegtrekken voordat ze over een losliggende steen zou vallen of ineens zou oversteken. 'Als je niet doorloopt nu ben je niet meer op tijd thuis.' zei Floris serieus toen hij op zijn horloge keek. Maurice had zijn zusje alleen laten gaan nadat Floris hem had beloofd dat ze om tien uur weer thuis zou zijn.
'Neem hem niet zo serieus Flo,' glimlachte Eva. 'Maus bekijkt het maar. Ik mag ook al niet blijven slapen.' Die nacht ervoor was een uitzondering geweest en ze wist dat ze het niet moest proberen dat een tweede keer voor elkaar te krijgen. Dan mocht ze de volgende keer helemaal niet meer blijven slapen. Floris glimlachte alleen maar en hij merkte dat Eva toch maar een beetje doorliep.
Hij bracht haar helemaal tot aan de voordeur, zoals het hoorde. Glimlachend draaide Eva naar hem toe toen ze de deur van het slot had gedraaid.
'Dankjewel,' glimlachte hij maar zij schudde haar hoofd.
'Ik moet jou bedanken. Ik mocht niet eens betalen.' Zei ze serieus en hij lachte. Ze was het er duidelijk nog steeds niet mee eens maar ze wist ook dat ze er toch niks meer aan kon veranderen.
'Op je verjaardag hoor je te trakteren,' vond Floris en hij knipoogde. Eva zuchtte.
'Het is al goed.' Besloot ze.
'Ik wil dit weekend naar Amsterdam gaan, ga je nog mee?'
'Ik zal het Maus vragen, maar ik ga mee.' beloofde ze hem met een glimlach.
'Fijn.' Glimlachte Floris. 'Zie ik je morgen?'
'Ik heb tot vier uur school en daarna nog huiswerkbegeleiding.. Jij moet werken 's avonds hè?' hij knikte, lichtelijk teleurgesteld. Hij zou haar morgen dus niet zien.
'Bel me dan morgen,' Eva knikte. Ze voelde hoe zijn vingers over haar wang streelde en ze werden onderbroken door gekuch. Maurice stond ineens achter Eva in de deuropening.
'Nog net op tijd.' zei hij terwijl hij op zijn horloge keek.
'Ga weg Maus.' Rolde Eva met haar ogen maar haar broer bleef staan. Floris lachte en gaf haar een kus. Het interesseerde hem niet dat haar broer erbij stond. Juist expres hield hij de kus langer aan. Ook omdat hij er morgen geen zou krijgen.
'Slaap lekker Eef, en dankjewel voor vandaag.' Hij kuste haar nogmaals waarna hij haar losliet. Eva gaf hem snel zijn jasje terug want dat zou ze nog vergeten ook.
'Slaap lekker.' Glimlachend keek ze hem na en ze liet een diepe zucht. Ze was zó verliefd op hem, alles aan hem vond ze leuk.
'Kom,' Maurice wilde haar mee naar binnen nemen voordat ze kou zou vatten maar Eva bleef staan. Net zolang totdat Floris uit haar zicht was.