Spiegelbeeld

159.

Het had bijna de hele ochtend gekost maar uiteindelijk waren ze op het dagstrand gekomen. Zoals verwacht was het ontzettend druk en ze hadden daarom geprobeerd een plekje te zoeken waar het enigszins rustig was. Eva had de handdoeken gespreid op het gras gelegd en terwijl Floris zich ontdeed van zijn kleding was zij met haar kleding nog aan op een van de handdoeken gaan zitten. Beschermend had ze haar armen om haar knieën heen geslagen en ze keek toe hoe de vele kindjes een stukje verderop in het zand speelde. Ze merkte dat ze daar rustig van werd, ze vond het fijn om te zien hoe de kinderen onbezorgd konden spelen en zich nergens zorgen over hoefde te maken. 'Wil jij m'n rug doen?' werd ze gestoord door Floris die haar de fles zonnebrandcrème aanreikte. Ze liet haar knieën los en knikte, waarna haar voor haar ging zitten. Bijna voorzichtig masseerde ze de witte crème over zijn rug heen, alsof hij breekbaar was. 'Eef?' Doorbrak Floris wederom de stilte.
'Ja?' Reageerde Eva zachtjes terwijl ze over zijn schouders wreef.
'Zie je al die mensen hier?' ze zuchtte en knikte, waarna ze zich realiseerde dat hij dat niet zag.
'Ja.' Fluisterde ze en snel keek ze om zich heen, naar de honderdtal mensen.
'Zie jij ook maar één iemand die op ons let?' ze zuchtte weer, en begreep waar hij naartoe wilde.
'Nee.' Zei ze terwijl ze nogmaals om zich heen keek. Er was inderdaad niemand die zich aan haar stoorde, die op hun deed letten. Iedereen was vooral druk met zichzelf en het warme weer. Floris draaide zich om en keek haar met een glimlach aan. 'Het is gewoon een gevoel, denk ik..' het stemmetje in haar hoofd vertelde haar telkens dat iedereen naar haar zou kijken, dat iedereen over háár en haar littekens zou praten. Zelfs als de stem er niet was, hoorde ze het haar nog zeggen. Floris knikte.
'Dat snap ik wel, maar probeer je er over heen te zetten. Zoals je ziet, is er niemand die het iets kan schelen dat wij hier ook zijn.' glimlachte hij en ze knikte. 'En als er nou wel iemand naar je kijkt, is het omdat diegene het mooiste meisje van de wereld langs ziet lopen.' Zei hij serieus met een twinkeling in zijn ogen en ze schoot in de lach.
'Je weet het leuk te zeggen.' Knikte ze en hij knikte trots.
'Ja hè. Maar het is wel zo.'
'Ja, ja.' Knikte ze maar. Ze gaf hem de zonnebrandcrème terug en voordat ze zich kon bedenken trok ze haar broek en topje uit. Ongemakkelijk ging ze terug op de handdoek zitten en haar armen sloot ze weer om haar knieën heen. Floris glimlachte naar haar en onzeker glimlachte ze terug. Hij reikte haar de fles opnieuw aan en ze twijfelde duidelijk. 'Doe jij maar.' zei ze uiteindelijk. Hij ging achter haar zitten en deed het zelfde bij haar als dat zij bij hem had gedaan. Langzaam masseerde hij de crème over haar rug heen en voorzichtig streelde hij zijn vingers onder de bandjes van haar bikini.
'Hé Eef?' Vroeg hij en langzaam knikte ze. 'Waarom doe je eigenlijk geen badpak aan? Dan is het toch ook bedekt?' Vroeg hij voorzichtig.
'Nee.' Reageerde ze direct en het bleef stil.
'Maar waarom niet?' Ze haalde diep adem maar leek niet van plan haar gedachten toe te lichten. 'Je mag eerlijk zijn hè, ik oordeel niet.'
'Omdat al mijn vetrollen daar honderd keer zo erg in worden.' Zei ze zachtjes, maar eerlijk. Zo onopvallend mogelijk zuchtte hij.
'Welke vetrollen?' Fluisterde hij en hij kuste haar schouders.
'Je zou niet oordelen.' Zei ze.
'Ik oordeel niet lieverd. Maar je ziet dingen die er niet zijn.' hij had het haar al zo vaak gezegd maar nog geloofde ze hem niet.
'Ik ga hier niet over in discussie.' Zei ze duidelijk. 'Ik weet wat ik wel en niet heb, hoe vaak jij mij ook probeert te overtuigen met je leugens.' Floris wilde er tegen in gaan maar hij bedacht zich, hij wilde hun middag niet verpesten.
'Oké.' Was uiteindelijk het enige wat hij er nog over zei.
'Fijn.' Knikte Eva.
'Ik vind je gewoon mooi. Hoe dan ook.' Er brak een kleine glimlach door op haar gezicht en in stilte smeerde hij de zonnebrandcrème verder uit over haar armen.
'Dat komt omdat jij niet wijs bent.' Zei ze zachtjes en hij lachte.
'Dan is dat maar zo.' Ze draaide zich naar hem om en keek hem met een kleine glimlach aan.
'Ik hou wel van je, ondanks dat.' Hij grijnsde.
'Mooi. Ik van jou.' Glimlachend boog ze naar hem toe en ze kuste hem. 'Wil je al gaan zwemmen?'
'Strakjes. Anders heeft dat insmeren ook geen zin gehad.' zei ze wijs. Daarbij moest ze de rest van haar lichaam nog in smeren en eigenlijk vond ze het wel goed zo. Hier op dit plekje.
'Zal ik?' vroeg hij maar ze nam de fles terug terwijl ze haar hoofd schudde.
'De rest kan ik zelf wel.' hij glimlachte en langzaam smeerde ze haar lichaam verder in. Floris gaf haar een flesje water en glimlachend nam ze het aan. Ze nam een grote slok waarna ze op haar buik op de handdoek ging liggen. Met een grote glimlach liet hij zijn ogen over haar lichaam heen glijden. Verlegen keek ze hem aan en hij gaf haar een knipoog. 'We gaan zo zwemmen, oké?' Beloofde ze hem en hij knikte.
'We hebben nog de hele dag.' Hij schoof de zonnebril op zijn neus en ging op zijn rug naast haar liggen. Ze knikte en sloot haar ogen en hij moest bekennen dat hij dit alles behalve erg vond. Als ze de hele dag zo wilde blijven liggen vond hij dat ook een goed plan, dan kon hij tenminste de hele dag ongestoord naar haar kijken.