Spiegelbeeld

93.

De laatste dag van de vakantie was alweer aangebroken. Eva zou die dag erna weer naar school toe moeten en ook het werk stond weer te wachten. 'Moet je vroeg beginnen morgen Floris?' vroeg Maurice toen hij alle zoutjes en andere snacks op tafel had gezet. Direct schoof Eva het schaaltje chips onder haar neus vandaan.
'Nee, ik heb de avondploeg morgen.' Schudde Floris zijn hoofd.
'Zullen we na het eten dan pas weg gaan? Eva heeft de eerste paar uur vrij morgen, dan hoeven we nu niet zo te haasten.' Floris knikte, hij vond het prima. Eva knikte ook.
'Oh en dat ik morgen ochtend vroeg dienst heb maakt niet uit?' vroeg Nina quasi serieus en lachend gaf Maurice maar een kus. Ze hadden dit allang besproken en hij wist dat ze er geen problemen mee had.
'Jij slaapt maar in de auto.' Zo ver was het immers niet rijden, maar wel ver genoeg om er rekening mee te houden als ze zo laat in de avond pas thuis zouden zijn. Floris graaide over de tafel heen naar de zak borrelnootjes en gruwend keek Eva hem aan.
'Het is tien uur in de ochtend en jij begint nu al aan die troep?'
'Nou en.' Haalde Floris zijn schouders op. 'Het moet toch op.' Anders zou het weggegooid worden.
'Liever jij dan ik.' Afkeurend keek ze hem aan.
'Wat wil jij nog eten dan Eva? Iets fatsoenlijks is er niet meer echt..' vroeg Maurice terwijl hij in de koelkast keek. 'Wat groente, en kaas..'
'Ik heb net gegeten.' Moeilijk keek Eva haar broer aan. Het ontbijt zat ze met moeite binnen te houden en ze deed haar best de dwingende stem in haar hoofd te negeren.
'Ja, voor de lunch natuurlijk. Pizza zal je wel niet willen?' ze schudde haar hoofd.
'Ik kan nog wel een salade maken met de groente die er ligt,' ze Floris en Eva haalde haar schouders op.
'Dat hoeft niet perse..' hij hoefde geen moeite te doen voor haar.
'Salade dus.' Knipoogde Floris en Eva glimlachte flauw. Moeite zou hij dus wél voor haar doen.
'Doen we nog een spelletje? Of hadden jullie nog plannen?' vroeg Nina.
'Niet echt,' schudde Floris zijn hoofd.
'Géén galgje.' Waarschuwde Eva gelijk. Floris lachte vermakelijk.
'Jij kan gewoon niet tegen je verlies.'
'Monopoly hebben we nog niet gespeelt, is dat leuk?' vroeg Nina en de twee knikte.
'Ik ben blauw.' Zei Eva gelijk.
'Ik ben blauw,' schudde Floris zijn hoofd.
'Nee, ik.'
'Nee, ik.' Herhaalde hij haar en fronsend keek ze hem aan.
'Wat doe je nou irritant, ik zei het eerst.'
'Maar blauw is mijn kleur.' Vond Floris, puur om haar te plagen.
'Niet waar, de mijne.' Ging Eva er tegen in en Floris lachte. Eva pakte een pinda uit het schaaltje naast haar en gooide het naar Floris. Maurice had het spel al gepakt en samen met Nina maakte hij een beetje ruimte op de tafel. Floris gooide een borrelnootje naar Eva en Eva gooide weer een pinda naar hem.
'Stop eens jij,' lachte Floris terwijl hij de pinda ontweek.
'Stop zelf.' Eva gooide nog een maar ook die was niet raak.
'Zijn we klaar? Stelletje kleuters.'
'Ja hoor.' antwoorde ze bijna in koor en ze glimlachte naar elkaar.
'Ik ben dus blauw.' Besloot Maurice en niet snel daarna kreeg hij zowel een borrelnootje als een pinda tegen zijn hoofd gegooid.
'Floris is een pinda.' Zei Eva ineens en verbaast keek Floris haar aan.
'Sorry?' ze knikte lachend.
'Ik ben blauw, jij een pinda.' Lachend legde ze een pinda op het bord naast de pionnetjes.
'Nou kom op smurf, gooien.' Floris rolde haar de dobbelstenen toe. 'Twee. Jij begint sowieso dus als laatste.' Lachte hij toen Eva de stenen had gegooid. Serieus keek ze hem aan waarna ze haar lach niet in kon houden om haar eigen gedachten.
'Zeg nou maar niks, niets is zo erg als een pinda zijn.'