Spiegelbeeld

132.

Lekker op tijd dit weekend.. mijn excuus 😂

Eva was opgelucht dat Floris verder niet te veel vroeg. Ze had geen idee hoe lang ze op de grond in haar kamer hadden gezeten, maar ze was blij dat ze dat had gedaan. Het huilen had opgelucht, maar daarna vond ze dat het weer klaar was. Ze had haar wangen gedroogd en was opgesprongen om haar spullen te pakken. Om er voor te zorgen dat ze voorlopig niet meer terug hoefde te komen had ze praktisch alles meegenomen wat ze tegen was gekomen. Bijna al haar kleding, en alle andere belangrijke spulletjes die ze bezat. Ze was zo ontzettend dankbaar voor Floris, dat ze hem had. Dat ze bij hem kon gaan wonen, net zo lang als dat nodig zou zijn.
Eva had besloten dat het weer tijd werd om naar school toe te gaan, maar op het moment dat ze had moeten gaan had ze weer besloten dat ze er nog niet aan toe was. Ze had er vooral geen zin in maar ze zag er ook enorm tegenop. Ze was al zoveel dagen zonder iets te laten weten weg gebleven, ze was er niet aan toe om zeventig vragen te moeten beantwoorden. Ze had die dag een beetje buiten rond gehangen, het grootste gedeelte van de tijd was ze bij haar moeder geweest en ze had de telefoontjes van Nina genegeerd. Ze wist dat zij haar wilde vertellen hoe het met haar broer ging, zoals ze elke dag belde om haar dat te vertellen. Maar Eva wilde niet voor de zoveelste keer horen hoe haar broer er nog steeds het zelfde bij lag. Dat wist ze nu onderhand wel.
Ze was blij dat het 's avonds weer tijd was om te gaan werken. Dat was deze dagen het enige waar haar hoofd wél naar stond. Het was gewoon fijn, ze kon dan juist haar gedachten verzetten en het voelde goed om bezig te zijn. Omdat ze de tijd een beetje vergeten was terwijl ze bij haar moeder op bezoek was, was ze iets verlaat. Maar ze had Floris al gebeld en hij had gezegd dat ze rustig aan moest doen en zich geen zorgen moest maken. Hij had precies gezegd wat ze had verwacht.
Toen ze in haar werkkleding vanuit de kantine naar het magazijn liep zonk alle moed weer in haar schoenen. De ene persoon die ze vooral niet tegen wilde komen zou ze tegen het lijf lopen binnen een paar seconde. Ze zag hoe Inne een schop tegen een kratje gaf en zich tegen een container liet hangen. Zonder iets te zeggen stapte Eva langs haar heen, op weg naar het kantoortje. Ze wilde haar negeren, maar zag vanuit haar ooghoek hoe Inne haar hoofd van haar wegdraaide en haar betraande ogen probeerde te verbergen. Zonder dat Eva het doorhad stopte ze met lopen en keek ze haar onderzoekend aan. 'Waar heb jij last van?' ze realiseerde pas hoe bot ze was toen ze de woorden had uitgesproken. Inne schudde haar hoofd en veegde onder haar ogen. Onderzoekend keek Eva haar aan, een stemmetje in haar hoofd vertelde haar dat er wel degelijk wat aan de hand was. 'Wat is er?' vroeg ze dit keer een stuk aardiger.
'Wat maakt jou het uit.' Inne veegde langs haar neus. 'Je haat me, waarom zou je het überhaupt willen weten.'
'Volgens mij haat jíj míj vooral maar oké.' Knikte Eva. 'Je hebt gelijk, het interesseert me ook niet zo heel veel.' Met die woorden liep ze verder, opzoek naar iets wat ze kon doen.
Voorin het magazijn was Eva maar begonnen met opruimen. Floris had ze zo snel niet kunnen vinden dus had ze zichzelf die opdracht maar gegeven. Ze stapelde kratjes op elkaar toen Matt binnen kwam. 'Oh je bent er wel. Floris is je net aan het bellen, waar je bleef.'
'Ik sta hier al een kwartier.' Lachte Eva.
'Heb je Inne toevallig gezien?'
'Ehm, ja. Ze voelde zich niet zo lekker.. Ze is op de wc.' Verzon Eva, terwijl ze geen idee had waarom ze dat deed. 'Ik ga wel even bij haar kijken.'
'Graag. Roep me als er iets is. Dan vertel ik Floris dat onze ploeg weer compleet is.'
'Beter zoeken de volgende keer.' Grinnikte Eva en ze besloot maar te doen wat ze net tegen Matt had gezegd. Ook al had ze daar eigenlijk niet zoveel behoefte aan.
Inne had zich helemaal achterin verstopt. Ze zat op de grond met haar armen over haar opgetrokken knieën heen geslagen en haar hoofd hing naar beneden. Aan haar schokkende schouders was te zien dat ze nog steeds huilde. Eva twijfelde even maar ging uiteindelijk naast haar zitten. 'Vertel.' Zei ze. Niet omdat ze zo graag wilde weten wat er met haar aan de hand was, maar omdat ze vond dat dat het juiste was om te doen. Zitten en luisteren. Ze hoorde Inne zuchten en lang bleef het stil.
'Ik..' twijfelend begon Inne te praten toen ze haar hoofd ophief. Ze sloeg haar ogen neer en schudde haar hoofd.
'Is er iets gebeurd?' deed Eva een gok. Opnieuw bleef het stil. 'Je hoeft het mij niet te vertellen, maar doe het dan tegen iemand anders. Er is duidelijk iets aan de hand. Anders ben je niet zo overstuur.' Zei ze en vanbinnen moest ze lachen. Niet om de situatie, maar omdat ze het gevoel had dat ze net zoals Floris klonk op dit moment. Die had precies het zelfde gezegd.
'Ik heb niemand om mee te praten..' fluisterde Inne.
'Dan zal je het met mij moeten doen.' Zei Eva serieus en heel even lachte het meisje. Daarna viel het weer even stil.
'Wat nou als ik dat niet kan?' vroeg ze zachtjes.
'Dan zit je waarschijnlijk de rest van je leven hier op de grond te janken.' Inne reageerde niet maar Eva zag aan haar dat ze nadacht.
'Ik mis mijn moeder..' zei ze uiteindelijk zachtjes.
'Waar is ze dan?'
'Overleden.. Toen ik zes was.' zei Inne en ze keek haar doordringend met rood betraande ogen aan. Voor Eva voelde het alsof ze een klap in haar gezicht kreeg en even wist ze niet hoe ze moest reageren. 'Laat maar.. je snapt het toch niet. Niemand snapt het.' Eva knikte, die mening deelde ze volledig. Niemand begreep het. 'Ik weet dat je me haat Eva, en misschien ook wel terecht. Ik doe altijd vreselijk tegen je.' Zei ze zachtjes en opnieuw knikte Eva. 'Maar.. Het is zo oneerlijk.'
'Wat is oneerlijk?' wilde Eva weten. Ze hoorde dat haar stem kraakte en kuchte even.
'Vroeger.. Jij had zoveel Eva.. Altijd mooie kleding, elke keer nieuwe strikjes in je staartjes en schoenen met lichtjes erin.' Eva moest lachen om die herinnering. Ze wist nog wel hoe mooi die schoenen waren geweest en hoe blij ze er mee was. Nu wist ze ook hoe hard haar broer daarvoor had moeten werken, hoeveel hij voor die paar schoenen die zij perse had willen hebben over had gehad. 'Je werd elke dag hand in hand naar school gebracht door je vader én weer opgehaald en je kreeg altijd een briefje in je goedgevulde broodtrommeltje met een lachend poppetje of een hartje erop getekend..' Eva voelde de tranen in haar ogen branden bij die herinneringen en het duurde even voordat ze realiseerde wat Inne precies had gezegd.
'Je bent jaloers?' vroeg ze verbaast. Dat was wel het laatste wat ze had verwacht. 'Op mij?'
'Ja, misschien wel.' knikte Inne eerlijk. 'Jij hebt alles en ik heb niks.. Toen mijn moeder overleed.. m'n vader zag me daarna niet meer staan, vond me maar een mislukkeling.. Soms zat ik in het donker nog te wachten totdat hij me kwam ophalen..' zei ze verdrietig.
'Ik heb nooit een vader gehad die me hand in hand naar school toe bracht Inne.' Zei Eva, bijna net zo verdrietig.
'Je stiefvader dan. Weet ik veel. Jij bent tenminste geliefd, er wordt van jou gehouden.' Zuchtte Inne.
'Ik heb geen vader. En geen moeder.' Vragend keek Inne haar aan. 'Ik heb nooit een vader gehad.' loog ze. 'En mijn moeder is overleden.' Ze zag de ogen van Inne groot worden en Eva stond op. Ze voelde dat ze binnen een paar seconden in tranen uit zou barsten en ze had er geen behoefte aan dat Inne dat zou zien. 'Floris en Matt zoeken je, ik heb gezegd dat je ziek op de wc zit.' Deelde ze mee en met die woorden liep ze weg.