Spiegelbeeld

48.

Eva voelde zich de hele dag behoorlijk ongemakkelijk tussen alle vreemde mensen. Ze zat ondertussen al eventjes in haar eentje aan een tafeltje en ze keek maar wat om zich heen. Ze was zo'n beetje aan iedereen voorgesteld, elke keer weer had Floris dat trots gedaan. En elke keer had het haar verlegen gemaakt. Ze kreeg er kriebels van in haar buik, elke keer dat hij haar zijn vriendin noemde. Ze keek nog eens in het rond maar ze zag Floris nergens meer. Wel een heleboel andere mensen, mensen die allemaal een naam hadden en waarvan zij er geen één meer wist. 'Hé Eva,' ze schrok op van een hand op haar schouder. De bruid nam in haar prachtige witte jurk plaats op de vrije stoel naast haar.
'Hi,' glimlachte ze. 'Ik weet niet waar Floris is hoor.. Hij ging drinken halen, een kwartier geleden.' Elisa lachte.
'Die zit bij papa en mama vast geloof ik,' ze schudde haar hoofd. 'Hij probeert ze de hele dag al te ontlopen, daar zijn ze niet zo van gediend.' Knipoogde ze.
'Ja.. Waarom eigenlijk?' Eva kon het gewoon niet begrijpen.
'Ze zijn wel lief hoor, maar ze zijn ontzettend streng, onredelijk ook vaak. Vooral voor en tegen Floris. Hij is te opstandig, eigenwijs, en gaat er altijd tegen in. Meestal om zichzelf te beschermen.. Dat deed hij als kind al. Maar dat leidt áltijd tot de ergste ruzies.' Legde ze kort uit. 'Ik snap m'n broertje ook wel hoor, dat hij ze ontloopt. Maar ze hebben elkaar drie jaar niet gezien. Hij blijft wel hun kind. Ze willen wel contact maar Floris niet.'
'Dat zei Flo ook al.. Ik ga het nooit snappen denk ik.' Zei ze schouder ophalend.
'Hij heeft er zoveel verdriet aan gehad, ze gaven hem altijd het gevoel alsof hij niet goed genoeg was, dat ze niet van hem hielden.. Het is voor hemzelf beter. Het gaat zoveel beter met hem sinds hij in Maastricht woont, en geen contact meer heeft met hen. Hoe erg ik dat ook vind.' Eva knikte maar.
'Ja.. Misschien snap ik het wel maar begrijp ik het niet.' Elisa keek haar even nadenkend aan.
'Ik volg je niet.' Eva lachte verontschuldigend.
'Ik mezelf ook niet.' De zus van haar vriend lachte vermakelijk.
'Floris heeft geen woord over jou gelogen.' Concludeerde ze.
'Heeft hij het veel over mij?' verlegen keek Eva haar aan, maar ze was te nieuwsgierig om het niet te vragen.
'Elke keer als ik hem spreek. Hij raakt niet over je uit gepraat.' Knikte Elisa glimlachend. 'Over hoe mooi je bent, hoe slim, hoe eigenwijs maar vooral ook, hoe grappig. Vaker dan jezelf denkt.'
'En dat ben ik allemaal?' Elisa knikte weer.
'Zover ik dat nu kan beoordelen, absoluut.' Knipoogde ze. 'Smaak heeft mijn broertje in ieder geval wel. Ik ben wel bang geweest dat er helemaal niks meer van hem terecht zou komen hoor, stuk ellende.' Lachte ze.
'Ellende?' Eva werd er bijna bang van.
'Ja je kent het wel. Alleen maar stappen, zuipen, vrouwen, chillen.. Hij is ineens zo volwassen geworden sinds hij jou kent. Het enige nu nog is terug naar school gaan, maar daar denkt hij wel al over na. Dat is een begin.' Eva glimlachte.
'Hij weet nog niet wat hij wil geloof ik.. werken vindt hij nu ook wel prima.'
'Zorgt hij wel een beetje goed voor je?' Eva knikte glimlachend. 'Mooi.'
'Te goed soms.' Moest Eva bekennen. 'Hij is zo snel bezorgd. Té bezorgd ook.'
'Ja.. Zo is hij. Harstikke lief en ontzettend zorgzaam. Hij lijkt misschien heel stoer en hard soms, maar eigenlijk is het gewoon een eitje.' Eva lachte, samen met zijn zus.
'Ja..' ze knikte. 'Stiekem wel.' een zacht eitje, maar wel haar eitje.