Spiegelbeeld

164.

Omdat ik blijkbaar al langer dan
een jaar aan dit verhaal schrijf 🎈

Eva voelde zich bloednerveus en Floris had haar al twintig keer verteld dat dat nergens voor nodig was. 'Eef, je bent prachtig.' Fluisterde hij voor de zoveelste keer toen ze achter hem aan uit de bus stapte en hij nam haar hand vast. Dankbaar glimlachte ze maar haar onzekerheid straalde van haar af. Floris nam haar tas over en in stilte wandelde ze door de straten.
'Ik dacht dat Amsterdam zo druk was?' Vroeg Eva terwijl ze in het rond keek. Het was zo rustig dat ze de vogeltjes hoorde fluiten.
'Niet als je buiten het centrum zit.' Grijnsde Floris. 'Mijn ouders zijn erg gesteld op hun privacy.' Vertelde hij. 'Ik ben hier opgegroeid.'
'Ik zou hier ook wel kunnen wonen hoor.' zei Eva en haar vriend lachte.
'Ja?'
'Ja. Het is rustig. Ik hoef niet in zo'n drukke stad te zitten.' zei ze schouderophalend. 'Mooie grote huizen..' Het was wel even heel wat anders dan hun oude flat, of het huis waar ze nu woonden. Dat leek ineens heel erg klein vergeleken met alles wat hier stond.
'Als ik ooit nog eens rijk word, koop ik zo'n leuk huis voor je.' Beloofde Floris lachend.
'Ja jij wel.' grinnikte Eva. 'Alleen als je bij me komt wonen dan.'
'Deal.' Knikte Floris serieus waarna ze samen lachte.
Eva keek haar ogen uit. Hoe verder ze liepen, hoe groter de huizen werden. 'Dit zijn geen huizen meer, dit zijn complete kastelen Floris.' Zei ze met grote ogen en haar vriend lachte.
'Villa's heet zo iets Eef.' Grinnikte hij en hij stopte met lopen.
'Hier?' Verbaast keek Eva hem aan. 'Je hebt helemaal niet gezegd dat je zo rijk bent.' Floris lachte.
'Ik ben ook niet rijk, mijn ouders zijn rijk.' Hij vond het mooi om te zien hoe zij haar ogen uit keek. Voor hem was dit altijd zo normaal geweest. 'Dat had ik toch gezegd?'
'Nee, jij zei dat ze het niet slecht hebben.'
'Dat bedoel ik.' Floris lachte en hij drukte op de bel naast de poort.
'Nee, ik ga niet mee naar binnen.' Eva schudde haar hoofd toen de poort open ging en Floris haar mee wilde nemen.
'Wat?' Lachend keek hij haar aan.
'Ik ben helemaal niet netjes genoeg gekleed en..' schudde Eva opnieuw haar hoofd en ze deed een stap naar achteren.
'Je bent prima gekleed, maak je daar nou niet zo druk om.' Ging Floris er tegen in. Hij stak zijn hand uit.
'Ik zie er uit als een zwerver.' Eva was bloed serieus maar haar vriend kon haar niet serieus nemen.
'Schat, je ziet er hartstikke netjes uit. Normaal gesproken zie je er uit als een zwever inderdaad.' Verontwaardigd keek Eva hem aan maar ze moest stiekem wel lachen om zijn woorden.
'En bedankt.'
'Daar ben ik toch voor gevallen.' Knipoogde hij. 'Met je gescheurde kleding, en je wilde haren.' Ze had nu een nette broek en blouse aan, en haar lokken hingen sluik over haar schouder. Eva bloosde licht en Floris gebaarde weer dat ze mee moest komen. Twijfelend bleef ze staan en voor ze het wist had Floris haar over zijn schouder heen gegooid.
'Floris zet me neer!' gilde ze.
'Nope.' Grinnikte hij. Hoe erg ze ook tegen stribbelde, hij liet haar niet los. Lachend sloeg ze hem op zijn rug.
'Laat los Flo.'
'Nope.' Herhaalde hij. Hij liep met haar rond het enorme huis richting de tuin.
'Floris, daar zijn mensen. Zet. Me. Neer. Nu.' dwong Eva. Ze had de slappe lach maar vond het eigenlijk helemaal niet grappig. Zeker niet als ze gezien zouden worden.
'Hoi Floris! Wil je dat ook met mij doen?!' klonk er ineens een kinderstemmetje. Een kleuter in een mooi glimmend jurkje liep naast hen en keek met glimmende ogen naar de grote mensen.
'Misschien strakjes Fee.' Beloofde Floris.
'Is dit je vriendinnetje Floris? Lisa zegt dat zij zou komen!' vroeg het meisje door.
'Jep. Dit is Eva.' Zei hij trots.
'Ben ik nu jouw vriendinnetje niet meer?' met grote ogen keek de kleuter naar hem.
'Túúrlijk wel. Jij blijft altijd mijn vriendinnetje.' Knipoogde hij. Met een grote glimlach huppelde het meisje naast hen.
'Heb ik concurrentie van een vijf-jarige?' vroeg Eva lachend en ze gaf haar vriend weer een klap op zijn rug. 'Laat me nou los.'
'Zes jaar, en ja.' Lachte Floris en het meisje rende ineens bij hun vandaan.
'Mama! Floris is er!' zo goed als ze kon keek Eva op, ze zag dat er mensen hun kant op keken en ze voelde haar hoofd rood worden.
'Zet me neer Floris ik méén het.' zei ze serieus.
'Nee, dan loop jij weg.' Lachte Floris.
'Kom op. Zet me neer. Ik ga gillen hoor!' dreigde ze maar ook dat had geen nut.
'Succes.' Was het enige wat haar vriend op dat dreigement te zeggen had. Eva trok haar mond open maar bedacht zich toch maar, ze durfde het niet eens. Ze zou zich dood schamen.
'Oh Floris.' Klonk er ineens een bestraffende stem en Eva wist gelijk dat dat zijn moeder was. 'Moet dit nou jongen?'
'Hoi mam.' Reageerde Floris koeltjes.
'Wanneer ga je je toch eens volwassen gedragen Floris. Wat moet de familie wel niet denken. En onze vrienden.'
'Mam alsjeblieft. Ik ga terug naar huis als het hier zo gezellig blijft.' Zuchtte Floris. Hij had hier helemáál geen zin in.
'Als dat toch zou kunnen.' Het bleef stil en Floris liet zijn vriendin los. Met een rood hoofd keek Eva naar haar vriend en ze voelde zich met de seconde ongemakkelijker worden. Ze had hem nog nooit zo gezien. Hij was verdrietig en woedend tegelijk en ze kon duidelijk aan hem merken dat hij dat probeerde te verbergen. Voorzichtig keek ze op, naar zijn moeder die bijna gemaakt lief naar haar glimlachte. 'Fijn dat je er bent meisje.' Knikte ze. Eva wist even niet wat ze moest zeggen dus knikte ze maar.
'Gefeliciteerd. Met jullie jubileum.' Zei ze zachtjes. De vrouw knikte weer.
'Breng alsjeblieft snel jullie spullen naar boven Floris.' Richtte ze zich weer op haar zoon. 'En doe wat aan jullie kleding.' Met die woorden draaide ze zich om en het viel Eva nu pas op dat een horde kleuters zich achter de vrouw had verzameld. Floris zwaaide naar hen maar de meisjes werden allemaal weggestuurd door zijn moeder. 'Floris gaat zich eerst omkleden, hij komt straks.' Sprak ze de meisjes toe en teleurgesteld liepen de kleuters met haar mee.
In stilte bleven de twee staan, Eva had echt geen idee wat ze moest doen of zeggen. 'Kom.' Was Floris de eerste die in beweging kwam en hij gebaarde haar mee te lopen. Via een zijdeur kwamen ze in de gigantische keuken. 'We brengen eerst onze spullen wel boven, dan laat ik je het huis zien.' hij deed alsof er net niets gebeurd was en hij leek weer helemaal zichzelf. Eva daarin tegen was er nog steeds stil van. Ondertussen keek ze bewonderend naar het huis. Alles was zo groot, veel groter dan ze zich ooit had kunnen voorstellen.
'Die mensen hebben echt serieus geld Flo.' Fluisterde ze en Floris lachte.
'Ja schat.'
'Je doet er zo makkelijk over.' Zei Eva verbaast. Halverwege de trap bleef Floris stil staan en hij draaide zich naar haar om.
'Het is voor mij niet meer dan gewoon Eef. Ik ben hier geboren, ik ben hier opgegroeid. Ik wist nooit beter.' Eva knikte, dat was natuurlijk wel zo. 'Maar geloof me, ik ben honderd keer gelukkiger in mijn kleine appartementje waar ik mega hard voor moet werken, dan dat ik hier ooit ben geweest.' Zei hij serieus. Eva glimlachte en ze knikte.
'Ik geloof je.' Hij knipoogde en hij ging haar weer voor, verder naar boven. Op de overloop nam hij haar hand weer vast en hij nam haar mee naar zijn oude slaapkamer. Het was nog precies het zelfde zoals hij het had achter gelaten een paar jaar geleden. 'Welkom.' Grijnsde hij en glimlachend keek Eva om zich heen.
'Wat schattig.' Was het eerste dat ze kon zeggen. Lachend schudde Floris zijn hoofd.
'Niet schattig. Stoer.' Knikte hij daarna serieus.
'Nee, schattig.' Knikte Eva. Ze had het absoluut goed verwoord. Ze liet haar hand over de motors op het behang glijden terwijl ze verder naar binnen liep. Ze liet zijn hand los en ze pakte het knuffeltje dat op het nachtkastje naast zijn bed stond. 'Awh is dit je knuffeltje? Hoe heet 'ie?' vroeg ze geamuseerd en nieuwsgierig tegelijk.
'Zeg ik niet.' Grinnikte Floris. Hij gooide de tassen op het grote bed en plofte er naast.
'Ah toe.' Spontaan ging Eva op zijn schoot zitten. Met haar gezicht naar die van hem en haar knieën leunend naast zijn bovenbenen. Lachend tikte ze de neus van het knuffelbeertje tegen die van haar vriend en lachend duwde Floris haar hand weg.
'Timmie.' Zei hij zachtjes en Eva begon te glunderen.
'Awh, Timmie!' zei ze blij en Floris trok de knuffel uit haar handen.
'Ja, ja. Zo is het goed.' Hij verstopte het beertje onder een van de kussens en grinnikend sloeg Eva haar armen om zijn nek. Even bleven ze zo in stilte zitten. Eva liet haar blik langs hem glijden naar de lakens waarmee het bed opgedekt was.
'Motors, hè.' Zei ze luchtig terwijl ze naar het dekbedovertrek knikte.
'Een beetje.' Grijnsde Floris. Hij drukte zijn lippen in haar nek en Eva kroop dichter tegen hem aan.
'Floris?'
'Ja?'
'Waarom zei je moeder dat?' Eva zuchtte. Die vreselijke opmerking zat haar echt dwars, ze voelde zich opnieuw naar worden nu ze er weer aan dacht.
'Wat zei ze?' vroeg Floris alsof hij geen idee had waar zijn vriendin het over had.
'Doe niet alsof je het niet meer weet. Ik zag hoe het je raakte.' Eva keek hem weer aan en ze streelde langs zijn kaak. Zoals zij hem had gevraagd had hij zich niet geschoren die ochtend waardoor het stoppelbaardje onder haar vingers kriebelde.
'Ze zei dat, omdat ze het meende.' Zei hij zachtjes. Hij nam haar hand vast die over zijn kaak streelde en drukte er een kus op.
'Sorry.' Zei Eva net zo zachtjes en Floris zag hoe de tranen in haar ogen stonden.
'Hé, gekkie.' Hij nam haar hoofd tussen zijn handen. 'Waarom zeg je sorry?' Eva haalde haar schouders op.
'Als ik gewoon was meegelopen..' Floris schudde zijn hoofd.
'Dan had ze wel een ander moment gevonden om het te zeggen Eef.' Daar was hij van overtuigd, daarvoor kende hij zijn moeder te goed. Eva haalde haar schouders op en Floris kuste haar. 'Maak je niet drukte oké.' Fluisterde hij tegen haar lippen. Eva drukte zichzelf dichter tegen hem aan en ze klemde haar armen stevig rond zijn nek. Floris drukte zijn neus in haar schouder en opnieuw kuste hij haar nek. 'We kunnen ook gewoon hier blijven de hele dag.' Fluisterde hij en Eva giechelde.
'Graag.' Dit was namelijk het aller fijnste plekje van de hele wereld, bovenop zijn schoot. En zo wilde ze elke dag, de hele dag wel blijven zitten. Floris lachte zachtjes, ook hij wilde niets liever. Maar hij wist dat het niet kon.
Net voordat ze elkaar los wilde laten, vloog de deur met een klap open. 'Hé tortelduifjes.' Elisa stond met een grijns in de deuropening en Eva voelde haar wangen direct rood kleuren. Ze baalde in zichzelf, dat ze altijd zo snel reageerde op opmerkingen. Dat ze zich altijd zo snel ongemakkelijk voelde.
'Hé dikke.' Grijnsde Floris. Het was een liefkozend naampje wat hij terplekke voor haar had bedacht. Hij had zijn zus al weken niet gezien en de baby in haar buik was flink gegroeid.
'Ha puber.' Knikte zij en grijnzend sloeg ze haar armen over elkaar. 'Het is wel heel gezellig hier hè.' Constateerde ze. Ondanks dat Eva zich ongemakkelijk voelde was ze nog niet van Floris' schoot afgegaan. Floris knikte en om het te bevestigen sloeg hij zijn armen stevig om Eva haar middel.
'Wat kom je doen Lies?'
'Mama stuurde me. Dat je je moet scheren en dat je iets fatsoenlijks aan moet trekken.' Zei ze luchtig en ze stapte verder de slaapkamer in. Ze schoof de bureaustoel naar achteren en ging er op zitten. 'Wat heb je gedaan? Ze is pis link.' vroeg ze. Langzaam kwam Eva in beweging en ze ging naast Floris zitten terwijl hij zijn schouders ophaalde.
'Helemaal niks.'
'Dat dacht ik al.' Knikte Elisa serieus waarna ze naar het vriendinnetje van haar broer glimlachte. 'Ze is zó gestrest al de hele week, ik word er gek van. Stom feest.' Richtte ze zich weer op haar broertje. 'Maar schiet wel een beetje op, want ze willen de taart aansnijden en het wachten is zoals gewoonlijk weer op Floris.' Herhaalde ze de woorden van haar moeder waarna ze met haar ogen rolde.
'Nou ze kan de boom in.' Knikte Floris terwijl hij op stond. 'Zullen we maar?'
'Moeten we ons niet omkleden?' vroeg Eva twijfelend, niet dat ze iets bij zich had wat goed genoeg zou zijn.
'Nope.' Glimlachend drukte Floris een kus op haar wang en hij stak zijn hand uit. 'Je bent prachtig zo.' Herhaalde hij voor de zoveelste keer. Met lichtblozende wangen keek Eva hem aan en in stilte keken ze naar elkaar.
'Moet ik weg gaan?' vroeg Elisa lachend. Floris knikte, Eva schudde beleefd haar hoofd. Lachend stonde vrouw op en ze drukte beide een kus op hun wang. 'Hi trouwens.' Zei ze lachend tegen Eva.
'Hi,' lachte Eva terug. 'Je ziet er mooi uit.' Elisa draaide een rondje in de lange, vast en zeker peperdure, zomerjurk waarna ze haar handen onder haar buik vouwde.
'Dankjewel. Jij ook. Laat je niets wijsmaken door mijn moeder.' Adviseerde ze haar. 'En ik meen het Floris, schiet een beetje op want anders heb ík het gedaan.' Zei ze tegen haar broertje waarna ze weer vertrok. Zuchtend keek Floris naar Eva die twijfelend terug keek.
'Ik heb geen zin meer.' Zei hij eerlijk.
'Je had al geen zin voordat we hier waren.' Hielp Eva hem herinneren en Floris lachte.
'Das waar.' Hij kuste haar en nam haar mee aan haar hand. 'Als we iedereen gedag hebben gezegd en de taart is geweest, laat ik je het huis zien.' beloofde hij opnieuw.
'Is goed.' Knikte Eva. Ze keek er stiekem nu al naar uit om weer weg te kunnen uit de feestelijke tuin. Ze wist gewoon niet zo goed hoe dat moest, sociaal zijn en praten met vreemde mensen. Ze voelde zich altijd zo ontzettend ongemakkelijk en opgelaten. 'Heb jij je handen trouwens niet al vol genoeg aan die zeven kleuters?' bedacht ze ineens en grijnzend keek Floris naar haar.
'Ben je jaloers?' hij wiebelde met zijn wenkbrauwen en Eva proestte.
'Mocht je willen.' Lachte ze. 'Wie waren het?'
'Nichtjes, buurkindjes.. Kleindochters van vrienden van mijn ouders.. Van alles.' Zei Floris simpel en Eva glimlachte. Ze moest denken aan de woorden van Inne een paar weken geleden. Iedereen was verliefd op Floris. Zelfs de aller kleinste meisjes.

Feedback lees ik graag! :)