Spiegelbeeld

152.

Het was ver boven de dertig graden en zij zat met een deken om zich heen geslagen op zijn schoot. Dat hij het bloedheet had deerde hem niet eens zo heel veel, dat kon hij wel hebben. Zolang zij maar in orde was.
Ze had haar hoofd nog steeds tegen zijn schouder maar in plaats van haar gezicht erin te verstoppen keek ze tegen de onderkant van zijn kin. Voorzichtig streelde ze er met haar wijsvinger langs. Hij had zich die ochtend niet geschoren waardoor hij stoppeltjes had en stiekem vond ze hem dat veel beter staan. Met een kleine glimlach keek hij omlaag en hij drukte een kus op haar voorhoofd. 'Wil je het me alsjeblieft vertellen Eef? Ik kan geen gedachten lezen maar ik wil zo graag weten wat er in je hoofd om gaat..' zei hij zachtjes en heel langzaam knikte ze.
'Ik kan het niet..' fluisterde ze daarna.
'Waarom niet? Je weet dat je alles tegen me kan zeggen hè, álles.' Ze knikte. 'Waarom kan je nu dan niets zeggen?' ze zuchtte en er viel een stilte.
'Ik ben gek Floris.' Zei ze zachtjes.
'Je bent niet gek Eef,' zei hij resoluut.
'Ik ben gek.' Herhaalde ze. 'Ik heb stemmen in m'n hoofd.' Fluisterde ze.
'Dat maakt je nog niet gek.' Vond hij en ze zuchtte.
'Nee, maar ook niet echt normaal.' Hij moest glimlachen om haar woorden en opnieuw kuste hij haar voorhoofd.
'Wie is wel normaal Eef?' Hier had ze geen antwoord op. 'Heb je altijd stemmen in je hoofd?' vroeg hij daarna voorzichtig.
'Vaak.' Antwoordde ze zachtjes maar eerlijk.
'En wat zeggen die stemmetjes dan?'
'Gewoon.. Dingen.' Zei ze schouderophalend. 'Ik wil dat liever niet zeggen.'
'Dat is goed lieverd.' Knikte hij. 'Ik vind het heel fijn dat je eerlijk bent.' Zei hij oprecht en opnieuw haalde ze haar schouders op. 'Heb je er veel last van?'
'Soms.' Haar antwoorden waren telkens kort, maar dat maakte niet uit zolang het eerlijke antwoorden waren. 'Vind je me echt niet gek?' Vroeg ze voorzichtig en ze keek hem onzeker aan.
'Niet gekker dan je al bent.' Glimlachte hij en ze glimlachte flauw terug. 'Normaal is saai hè. Iedereen die heeft wel iets.' Zei hij en kleintjes knikte ze. 'Maken die stemmetjes je onzeker? Met dingen die ze zeggen?'
'Ik wil niet vertellen wat ze zeggen.' Herhaalde ze en ineens boos keek ze hem aan. 'Dat zei ik toch al?'
'Ja, tuurlijk. Sorry.' Knikte hij en haar blik verzachtte. 'Maar maken ze je wel onzeker?' voor de zoveelste keer haalde ze haar schouders op en dat was het enige antwoord dat ze er op had.
'Ik wil het er echt niet meer over hebben..' zei ze kleintjes terwijl zijn hand geruststellend over haar rug wreef.
'Oké.' Er viel een stilte waarna Eva van zijn schoot af kroop.
'Je hebt het warm.' Constateerde ze toen ze hem zo zag en hij glimlachte het weg. Ze ging tegenover hem zitten en trok haar knieën op. Hun voeten tikte tegen elkaar aan en met een flauwe glimlach keek ze er na. 'Floris?'
'Ja?' voorzichtig keek ze op en ze dacht nog even na voordat ze haar woorden uitsprak.
'Wil je.. niemand vertellen? Ik bedoel..' moeilijk keek ze hem aan.
'Ik zeg niks Eef.' Beloofde hij en dankbaar glimlachte ze. 'Als jij mij beloofd dat je met me blijft praten.' Haar glimlach verzwakte maar toch knikte ze.
'Belooft.' Ze keken elkaar weer even in stilte aan. Hij glimlachte lief naar haar waardoor er opnieuw een glimlach op haar gezicht doorbrak. 'Kijk niet zo lief naar me.' Hij lachte.
'Jij bént lief.'
'Niet.' Hij knikte en zij schudde haar hoofd. 'Ben je boos op me?'
'Nee. Waarom zou ik?' vroeg hij onbegrijpend.
'Omdat ik onze middag weer heb verpest.'
'Je hebt het niet verpest Eef, denk dat niet elke keer.' Schudde hij zijn hoofd. 'We gaan gewoon wat anders leuks doen zo. Filmpje kijken?' ze glimlachte ineens breed en knikte.
'Graag.' Dat deed ze zo graag met hem. Samen op de bank hangen, maar nog liever met hem in bed. Zodat ze de hele dag zo dicht mogelijk tegen hem aan kon liggen.