Spiegelbeeld

122.

Boos liep Floris terug de woonkamer in. Hij snapte dat zijn vriendin verdrietig en misschien zelfs boos was, maar hij kon niet begrijpen dat ze zo tegen de vriendin van haar broer kon doen. 'Ben je trots op jezelf Eva?' vroeg hij kwaad.
'Waar ben jij nou kwaad om man.' Snauwde ze. Nog steeds staarde ze stug voor zich uit.
'Die vrouw loopt hier jankend weg om wat jij tegen haar zegt, om hoe jij tegen haar doet Eva. Vindt je dat normaal?'
'Waarom maak jij je daar in hemelsnaam druk over, sjezus zeg.' kwaad sprong Eva op. 'Je bent m'n broer niet, je bent m'n vader niet. Bemoei je er niet mee.' als twee tegenpolen stonden ze tegenover elkaar, de bank én Luc tussen hun in. Hij begon zich redelijk ongemakkelijk te voelen en probeerde zo onopvallend mogelijk tussen hun uit te glippen.
'Denk je dat jij de enige bent die hier verdriet om heeft? Denk je niet dat Nina net zo veel verdriet als jou heeft nu? Dat ze net zo hard steun nodig heeft? Dit draait niet alleen om jou Eva.' Floris kon het simpelweg niet uitstaan dat ze zich zo had gedragen, ook al was het misschien niet zijn taak om zich er mee te bemoeien.
'Houd je bek Floris, jij hebt helemaal geen idee waarover je het hebt.' Siste Eva.
'Pardon?'
'Ja! Ik had gedacht dat je aan mijn kant zou staan, maar blijkbaar ben ik alles behalve belangrijk voor je.'
'Waar slaat dat nou weer op?' onbegrijpend keek Floris haar aan. 'Ik weet dat Maurice jouw broer is, maar háár vriend ligt ook voor zijn leven te vechten. Ze heeft niemand nu, zij heeft ook ons ook nodig.'
'Ze heeft niemand? Wat weet jij daar nou van!' de tranen rolde over haar wangen en kwaad veegde ze die weg. 'Ze heeft verdomme nog vijf broers en zussen, ouders, neefjes, nichtjes, tantes, opa's, alles. Ze heeft alles Floris!' gilde Eva. 'Ik heb alleen Maus, ík ben degene die niemand anders heeft.' Langer dan dit hield ze het niet vol, ze zakte door haar benen en hysterisch huilend lag ze met haar hoofd op de bank, haar armen er omheen geslagen.
'Ik ga even..' met een bord vol eten in zijn hand wees Luc naar zijn slaapkamer. Floris liep om de bank heen en knielde naast zijn vriendin neer. Hij trok haar in zijn armen en Eva liet zich huilend tegen hem aan hangen.
'Ik heb helemaal niemand Floris..' snikte ze. 'Maus is alles wat ik heb..' haar stem klonk zo breekbaar, net zo breekbaar als dat ze er uit zag op dit moment.
'Eef..' Floris streelde verwilderde plukken haar achter haar oor. 'Je hebt mij.. En Nina.. Je bent niet alleen..'
'Dat bedoel ik niet.' Schudde ze snikkend haar hoofd.
'Dus omdat zij nog broers en ouders en andere familie heeft mag ze geen verdriet hebben om wat er vandaag is gebeurd?' Eva reageerde niet, ze kon alleen maar huilen. Ze voelde hoe hij zijn lippen op haar slaap drukte en ze klemde zich met alles wat ze in zich had aan hem vast. 'Das toch niet eerlijk lieverd?' fluisterde hij. Het duurde lang, maar uiteindelijk schudde Eva lichtjes haar hoofd.
'Nee..' fluisterde ze. Dat was ook niet eerlijk. Ze kroop verder op zijn schoot aangezien de houding waarin ze zat alles behalve comfortabel was en Floris sloeg zijn armen steviger om haar heen. Ze bleven net zo lang zitten totdat Eva haar gesnik overging in een rustige ademhaling. Ondanks alle emoties had ze blijkbaar de rust kunnen vinden om in slaap te vallen en eigenlijk was Floris daar alleen maar blij om. Misschien dat ze na een goede nachtrust de volgende dag beter met haar emoties en verdriet zou kunnen omgaan.