Spiegelbeeld

75.

Maurice had de ontbijttafel gedekt voor zichzelf en zijn zusje. Floris was al weer vroeg vertrokken om de werken en Eva had de eerste twee uur vrij. Zo had hij mooi de tijd om rustig met haar te kunnen praten. Al wist hij niet of dat ook zo lukken, aangezien ze constant licht ontvlambaar was de laatste tijd.
Zoals verwacht zat ze met een chagrijnig gezicht aan tafel. Haar bord had ze ver van zich afgeschoven, ze had absoluut geen trek in een gebakken eitje. 'Wil je vertellen waar je gisteren was? Toen ik je zou ophalen?' vroeg hij, zo neutraal mogelijk.
'Niet hier.' Maurice zuchtte.
'Wil je alsjeblieft gewoon antwoord geven als ik je gewoon iets vraag. Dit is nergens voor nodig.'
'Gewoon bij mama.' Zei ze nors.
'Oké. Vanavond haal ik je weer op, hopelijk ben je er dan wel?'
'Nee. Want ik mag niet meer komen werken.'
'Waarom niet?'
'Door jouw gezeik. Floris vindt het beter dat ik alleen in het weekend werk voorlopig.'
'Floris is verstandig.'
'Pff.' Eva rolde met haar ogen. 'Alleen omdat hij het met jou eens is zeker.' Boos keek ze haar broer aan.
'Waarschijnlijk wel.' gaf Maurice eerlijk toe. 'Vannacht waren jullie iets minder verstandig. Ik dacht dat ik had gezegd dat hij op de bank moest?'
'Dat kan. Maar jij was er toch niet.' Haalde Eva haar schouders op. Ze had ondertussen haar vork gepakt om er doelloos mee in het ei te prikken. Dan had ze tenminste iets om zich op te focussen. Maurice zuchtte en het bleef stil.
'Wat vond je van het gesprek gisteren?' besloot hij dat dit belangrijker was.
'Kut.' Zei Eva kort en krachtig.
'En van de plannen die we voor je hebben gemaakt? Vindt je het een goed idee denk je?'
'Nee.' Zei ze op dezelfde toon. 'Maar ik heb geen keus hè.' Maurice schudde zijn hoofd.
'Maar als je het met iets minder tegenzin doet, helpt het misschien ook.' Anders zou het nog niet werken. Eva haalde haar schouders op. Somber staarde ze voor zich uit. 'Ik maak me zorgen om je zusje..' doorbrak Maurice de lange stilte die was gevallen. 'Je bent zo stil, boos, somber.. Alles behalve vrolijk.' Eva knikte.
'Zo voel ik me gewoon.'
'Hoe komt het?' ze haalde haar schouders op.
'Ik ben gewoon moe.' Terwijl ze dat zei sprongen er uit het niets tranen in haar ogen. 'Ik ben gewoon moe Maus. Van alles en ik weet niet waar van.' Maurice stond op en hurkte naast haar neer. Hij sloeg zijn arm om haar heen en Eva legde haar hoofd tegen zijn schouder om uit te huilen.
'Je hebt het ook zo druk de laatste tijd. Het is goed voor je om het even wat rustiger aan te doen.' Vond Maurice. Eva knikte, misschien was dat ook wel zo. Snikkend sloeg ze haar armen om zijn nek en Maurice trok haar stevig tegen zich aan. Hij zuchtte even, meer een zucht van opluchting dan wat anders.
'Ik heb echt m'n best gedaan voor school Maus.. Maar het lukt me niet.' Snikte ze. 'Ik kan gewoon niet meer nadenken en me niet concentreren. En alles wat ik leer weet ik niet meer met de toetsen..'
'Dat is niet erg lieverd, we gaan je er bij helpen. Oké.' Eva knikte. 'Maar dan moet je het wel toelaten.' Eva knikten opnieuw.
'Oké.' Ze was blij dat hij haar begreep. 'Sorry,' zei ze zachtjes.
'Dat hoeft niet.' Schudde Maurice zijn hoofd en hij wreef geruststellend over haar rug.
'Dankjewel,' zei Eva daarna. 'Dat je me niet haat.' Ze had zich vreselijk gedragen tegenover hem de laatste dagen.
'Al zou ik dat willen.' Glimlachte Maurice in zichzelf en hij drukte een kus op haar wang. 'Je bent m'n kleine zusje. Ik kan je toch nooit haten, zelfs niet als je onmogelijk bent.' Eva glimlachte flauw en knikte. Zij kon hem ook helemaal niet haten, hoe hard en hoe vaak ze het ook zou roepen.