Spiegelbeeld

142.

Terwijl Eva de tafel dekte voelde ze dat ze bekeken werd, misschien zelfs in de gaten gehouden. 'Wat is er nou Maus?' even had ze gedaan alsof ze het niet in de gaten had, maar het begon op haar zenuwen te werken.
'Niks, ik kijk gewoon naar je.' Glimlachte haar broer. 'Ik heb je gemist.'
'Ik jou ook.' Zei Eva eerlijk. Ze zette de salades op tafel en schonk een glas drinken voor haar broer in die ze hem gaf. Maurice glimlachte.
'Je ziet er goed uit.'
'Dankje.' Glimlachte Eva flauw. Ze wist niet of ze het moest geloven, zijzelf vond van niet namelijk.
'Ik meen het.' zei haar broer dan ook. 'Zelfverzekerder, stralender..' zeker in vergelijking met de weken voor zijn ongeluk, toen herkende hij zijn zusje vaak niet eens meer terug. 'Hoe is het op school?'
'Goed.' Haalde Eva haar schouders op. 'Ik ben elke dag op tijd en mijn huiswerk is altijd af.'
'Weet ik.' Glimlachte haar broer.
'Hoezo weet jij dat nou weer?' Eva rolde met haar ogen. 'Heb je meneer Ruud weer gesproken?'
'Nee, de afspraak was dat hij mij gelijk op de hoogte zou brengen als je te laat bent of weer onvoldoendes haalt.. En ik heb niks meer gehoord.' Lachte haar broer. 'Dan gaat het goed.'
'Ik doe echt m'n best hoor.' Eva had geen idee waarom ze zichzelf verdedigde. 'Dat was toch onze afspraak. Dan mag ik tenminste werken. En in ons huis blijven wonen.' Haar broer knikte.
'Gaat het op het werk ook allemaal goed?' Eva knikte en het bleef even stil. Ze zag aan hem dat hem iets dwars zat maar dat hij niet wist hoe hij er over moest beginnen.
'Wat is er Maus?' vroeg ze daarom. 'Ik doe alles toch goed?'
'Ja.' Knikte Maurice resoluut en hij glimlachte. 'Ik ben super trots op je zusje. Echt. Maar..'
'Maar wat?'
'Ik weet dat we een afspraak hadden..'
'Maar?'
'En ik weet dat je het heel moeilijk vind om afstand te doen van de flat.. Van je kamer, je eigen plekje.. Maar ik kan het niet meer betalen Eva..' zei hij en spijtig keek hij haar aan. Eventjes wist Eva zichzelf geen houding te geven en met grote ogen keek ze hem aan. 'Ik werk niet meer, en zoals het er nu uit ziet gaat het nog zo lang duren voordat ik weer kan werken. Als ik ooit deze rolstoel al uit kom..' wees hij naar het ding waar hij in zat.
'Wat wil je nou zeggen?' vroeg Eva zachtjes.
'Je weet wat ik wil zeggen..' knikte Maurice 'Het spijt me, maar het gaat echt niet meer.'
'Dus je gaat nu echt samen wonen met Nina.'
'Ja.'
'Maar jullie zouden rustig aan doen.'
'Door deze omstandigheden gaat het niet anders Eef..' schudde Maurice zijn hoofd.
'Maar dan kan Nina toch ook gewoon bij ons komen wonen?' vond ze.
'Je weet dat dat niet gaat.. We wonen tien hoog Eef, ik kom geen trap meer op.' Zuchtte Maurice. Dit was ook absoluut niet hoe hij zijn toekomst met zijn vriendin had voorgesteld, laat staan had gepland. Maar het was nou eenmaal zo, dat moest hij accepteren. Dat zou zijn zusje ook moeten gaan accepteren.
'Je had het beloofd. Jij zou hier gaan wonen en de flat houden zodat ik daar kom blijven wonen. Dat was onze afspraak!' boos sloeg Eva haar armen over elkaar. Ze was het hier absoluut niet mee eens.
'Dat weet ik, daarom spijt het me ook.' Hij probeerde haar uit te leggen dat hij Nina niet voor alle kosten kon laten opdraaien als ze samen woonde, en dus kosten deelde, en dat hij dan niet de flat kon houden zodat zij er af en toe heen kon, op de dagen dat ze niet bij Floris verbleef.
'Maar waar moet ik dan heen?' vroeg Eva kleintjes. Maurice stak zijn hand naar haar uit en twijfelend stond Eva op. Ze liep naar hem toe en haar broer trok haar op zijn schoot. Voor eventjes voelde Eva zich weer een klein meisje, verdrietig op de schoot van haar grote broer verscholen tussen zijn sterke armen.
'Ik mis je ook zo ontzettend zusje, ik zou het zo fijn vinden je weer gewoon om me heen te hebben.' Fluisterde hij. 'De helft van de tijd woon je al bij Floris, en over een jaar ben je als het goed is klaar met school en dan ben je hier ook weg.. Het is toch fijn om nog even samen te zijn?' snikkend sloeg Eva haar armen om zijn nek en ze knikte. Hij had ook gelijk, ze wilde weer gewoon bij hem wonen en stiekem wilde ze er nog niet aan denken dat het nog maar voor een kortte tijd was. 'En je krijgt hier je eigen plekje, je eigen kamer die we precies maken zoals jij die wil hebben.' Beloofde hij.
'Beloof je dat?' vroeg Eva en hij knikte.
'Echt, beloofd.' Geruststellend aaide hij over haar rug. Hij had dit gesprek zo lang mogelijk willen uitstellen, hij wist hoe gehecht Eva was aan hun huisje en hoe slecht ze tegen veranderingen kon. Hij had dit haar willen besparen, maar het was niet anders.
'Oké..' snikte Eva en ze drukte zichzelf steviger tegen hem aan. Hoe warm en plakkerig het weer ook was, op dit moment wilde ze even niets anders.

Vergeet geen reactie achter te laten :)