Spiegelbeeld

128.

Met lichte hoofdpijn maar een redelijk goed humeur zat Eva de volgende ochtend aan het ontbijt. Nina had pannenkoeken gebakken en stiekem kon ze die niet weerstaan. Het was iets simpels wat ze heerlijk vond, maar wat ze eigenlijk nooit meer aten. 'Thanks trouwens, dat we hier vannacht terecht konden.'
'Jullie gaven me niet veel keus,' grapte Nina lachend.
'Sorry dat we je wakker maakte.' Verontschuldigde Eva zich. Ergens voelde ze zich ook wel schuldig, zijzelf zou het alles behalve leuk vinden als ze op zo'n achterlijk tijdstip werd gewekt.
'Welnee, ik kom graag om vier uur 's ochtends m'n bed uit.' zei Nina serieus en lang keek Eva haar aan. Wachtend op het moment totdat ze zou lachen. 'Maak je niet druk lieverd,' glimlachte Nina uiteindelijk. 'Ik ben blij dat jullie naar mij toe zijn gekomen. Je weet dat je hier altijd terecht kan.' Eva knikte en glimlachte.
'Ja.' Dat wist ze ook wel, ze had er alleen nog nooit gebruik van gemaakt. 'Dankjewel.'
'Geen dank. En ik ben ook blij dat je mijn pannenkoeken zo lekker vindt.' Nina wist als geen ander hoe moeilijk de puber kon doen over eten, maar daar had ze deze ochtend nog niets van gemerkt. Eva haar wangen kleurde licht rood en verlegen glimlachte ze, alsof ze betrapt was.
'Mama kon ze ook altijd zo lekker maken..' zei ze zachtjes. 'Met stroop en hagelslag.' Nina glimlachte.
'Ik kan hagelslag voor je pakken als je wil?' de ogen van Eva lichtte gelijk op en zo enthousiast en blij als een klein meisje knikte ze.
'Graag.' Nina liep de keuken in en kwam al snel terug met een pak pure hagelslag. 'Is dit de goede?'
'Nee. Maar wel goed genoeg.' Glimlachte Eva.
'Welke is de goede? Dan weet ik dat voor de volgende keer.'
'Wit en bruine hagels,' zei Eva bijna verlegen, terwijl ze de inhoud van het pak over haar pannenkoek heen strooide.
'Staat genoteerd.' Knipoogde Nina. 'Waarom eet je thuis eigenlijk geen pannenkoeken dan? Tenminste, dat denk ik?' zover zij dat wist. Ze was er natuurlijk niet elke dag.
'Dan zijn ze gewoon niet zo lekker.' Haalde Eva haar schouders op. 'Maus maakt niet dezelfde als mama..' haar stralende ogen verdwenen in een klap.
'Hé,' Nina schoof dichter naar haar toe en legde haar hand op haar arm. 'Het komt echt wel goed met Maurice.'
'Dat weet je helemaal niet.' Zei Eva zachtjes, bijna breekbaar. Ze veegde een verdwaalde traan van haar wang en probeerde zich groot te houden.
'Dat weet ik niet. Maar daar geloof ik wel in.' Nina streelde een pluk haar achter haar oor. 'Dat de artsen hem nu in coma houden is het beste voor Maurice. Dan komt hij er waarschijnlijk beter uit dan als ze dat niet hadden gedaan..'
'Maar het is zo eng..' met die woorden brak Eva en ze liet haar hoofd snikkend in haar handen rusten. Nina streelde troostend over haar rug. 'Hij ligt zo stil de hele tijd..' dat vond ze eng.
'Het lijkt net of hij slaapt..' Eva knikte, dat wist ze ook wel.
'Goedemorgen!' Ineens kwam Floris binnen lopen. Schoon gedoucht en in kleding dat hem veel te groot was. 'Hé, gaat het?' bezorgd keek hij Eva aan, die knikte.
'Je ziet er niet uit in Maus zijn trui.' lachte ze door haar tranen heen. Floris draaide een rondje.
'Je moet wat meer spieren kweken Floris.' Lachte Nina.
'Ja dat is duidelijk.' Knikte Floris serieus. 'Nou ik ga werken. En naar de sportschool.' Zei hij serieus. Hij griste een pannenkoek van het bord, die kon hij onderweg wel eten. 'Zie ik je straks?' vroeg hij Eva toen hij haar een kus gaf.
'Ik kom vanmiddag gewoon werken.' Floris keek haar even aan maar wist dat hij er niet tegen in moest gaan.
'Oké. Bel Luc straks gewoon uit z'n nest, dat je naar binnen toe kan.' Zei hij en Eva knikte lachend.
'Komt goed.' Floris gaf haar nog een kus waarna hij achter Nina ging staan en een kus op haar wang drukte.
'Dankjewel, held.' Zei hij serieus waarna hij glimlachend weg liep.
'Graag gedaan.' Lachte Nina.
'Haje.' Zwaaide Eva hem uit en hij knipoogde. Hij keek nog even tevreden toe hoe smakelijk zijn vriendin zat te eten waarna hij de deur uitliep.