Spiegelbeeld

44.

Eva kon niet geloven dat ze binnen twee weken weer in de stad was om te winkelen. Dat gebeurde normaal niet eens twee keer per jaar, laat staan in een maand. 'Maar wat wil je dan Eef?' zuchtte haar broer. Ze hadden misschien al vijftig winkels gehad maar nog steeds liepen ze met legen handen.
'Ik weet het niet..' moeilijk keek ze hem aan. 'Ik weet niet wat ik wil.' Misschien was dat wel gewoon het probleem. 'Floris is klaar met werken, hij komt hierheen.' Zei ze terwijl ze op haar mobieltje keek en hem terug appte.
'Misschien dat hij een keuze vóór jou kan maken dan.' Als zijzelf dat moest doen zou er nooit wat van komen. Eva rolde met haar ogen en ze hing tegen de ruit van de winkel aan. 'Als je het nou gewoon eerder had gevraagd hadden we de tijd gehad om iets te zoeken.' Zei Maurice luchtig.
'Ja, ja.' Knikte Eva. 'Ik had toch niet verwacht dat ik zou mogen gaan van jou.'
'Waarom niet?' lachte haar broer. 'Je doet af en toe écht alsof je nooit iets mag van mij.'
'Gewoon. Het is op een schooldag, en best ver weg..' zei ze schouder ophalend. 'Alleen met Floris weg..' het bleef even stil.
'Ben je wat van plan dan met Floris?' vroeg haar broer en direct kleurde haar wangen rood. Snel schudde ze haar hoofd.
'Nee-hee. Dat bedoel ik toch niet..' zei ze verlegen. Maurice glimlachte.
'Nou dat kan toch.' Hij had zich er maar bij neergelegd dat ze niet meer zijn kleine zusje was. 'Mama sprak er met mij ook over, toen ik jouw leeftijd had.'
'Maar jij bent mama niet.' Zei Eva simpel, al voelde het niet simpel.
'Nee dat weet ik. Maar het voelt wel als een soort plicht, om er over te praten met je. Zodat je voorbereid bent, geen foute keuze maakt voor jezelf.. Geen kleine Evaa'tjes op de wereld zet voorlopig.'
'Maus!' haar broer lachte.
'Oké ik hou er over op. Als jij beloofd dat je naar me toekomt als je vragen hebt.. Of iets anders.'
'Oké.' Zei Eva maar, zodat ze er vanaf zou zijn.
'Of naar Nina, als je je daar beter bij voelt mag dat ook.' Verzekerde hij haar. Eva dacht na over die woorden. Dat zou in ieder geval een stuk minder beschamend zijn.

Onzeker keek ze naar zichzelf in de spiegel. Floris had een redelijk simpel zwart jurkje voor haar uitgezocht. Het was kort maar niet te kort gelukkig, dat vond ze zo ongemakkelijk zitten. Het zat vrij strak om haar bovenbenen maar er viel een kanten stof los overheen, waardoor je dat eigenlijk niet zag. 'En?' hoorde ze de nieuwsgierige stem van Floris.
'Het is wel mooi.' Moest ze bekennen. Het jurkje vond ze mooi, maar het stond haar niet.
'Maar?' hoorde haar vriendje dan ook de twijfel.
'Het staat niet.' Mompelde ze.
'Mag ik kijken?' vroeg Floris terwijl hij zijn hoofd langs het gordijn zak. 'Wat het staat niet?' vroeg hij verbaast en ongemakkelijk keek Eva hem via de spiegel aan. 'Het staat je prachtig.' Hij opende het gordijn zodat haar broer het ook kon zien.
'Heel mooi Eva,' knikte hij goedkeurend. Floris stapte het pashokje in en trok de staart uit haar lokken, zodat het los langs haar schouders viel. Hij glimlachte naar haar via de spiegel en onzeker keek Eva terug.
'Menen jullie dat echt?'
'Absoluut.' Zeiden de mannen in koor, waardoor ze moest glimlachen.
'Oké. Ik vind het ook wel mooi.' Knikte ze. Maurice keek op zijn horloge.
'Viereneenhalf uur later. Eindelijk.' Zei hij opgelucht en Eva stak haar tong naar hem uit. 'Nu nog schoenen.'
'Hoezo ik heb toch schoenen.'
'Wil je je afgetrapte laarzen hier onderaan?' lachte Floris en ze glimlachte bescheiden. 'Het liefst wel.' bevestigde hij zelf.
'Dat kan niet op een bruiloft Eef,' schudde haar broer zijn hoofd en Eva lachte.
'Dat weet ik. Als ik maar geen schoenen aan hoef waar ik m'n nek over breek.' Dat ging 'm echt niet worden.