Spiegelbeeld

28.

Aan het eind van de dag zat ze weer thuis op de bank. Ze was niet meer naar school gegaan, ondanks dat dat misschien beter was geweest. Floris kwam de keuken uit en bekeek haar even. Er was nog niks veranderd sinds die morgen. Ze zag bleek, ze had zwarte kringen onder haar ogen en ze staarde levenloos voor zich uit. 'Eef? Wil je nu soep of wachten op Maurice?'
'Maakt niet uit.' licht haalde ze haar schouders op. Alle spieren in haar lichaam deden nog steeds zeer. Floris liep terug de keuken in en schepte voor haar een kommetje vol met soep. 'Met mij.' Hoorde hij Eva ineens zeggen. Hij liep weer terug de woonkamer in en zag dat ze haar telefoon tegen haar oor aan had. Waarschijnlijk had ze haar broer aan de telefoon. 'Ja ik ben thuis.' ze zuchtte. 'Als je al weet dat ik niet naar school ben geweest waarom vraag je het dan?' vroeg ze bot. Snel daarna mompelde ze een vaag excuus. 'Nee hoeft niet, Floris is nog hier. Hij heeft soep gemaakt en dat gaat hij waarschijnlijk nu bij me naar binnen proppen.' Floris glimlachte flauw en knikte naar haar. Hij ging er inderdaad streng op toezien dat ze genoeg binnen zou krijgen. De hele dag had ze nog nauwelijks iets gegeten. 'Of je wilt blijven totdat Maus thuis komt. Hij weet alleen nog niet hoe laat.' Richtte Eva zich op haar vriendje. Resoluut knikte hij. 'Nou, ik heb een babysitter hoor. Ja, nou daag.' Met die woorden hing ze op. 'Zeikerd.' Mompelde ze en ze trok het dekentje strakker om zich heen, alsof ze het daarvan warmer zou krijgen.
'Hier, eet je soep. Dat zal je goed doen.' Wist Floris zeker. Zonder te zuchten of te protesteren nam ze het aan en lang blies ze in het kommetje. 'Wil je er nog een broodje bij?' ze schudde haar hoofd.
'Dit is goed, dankjewel.' Ze glimlachte naar hem en hij glimlachte terug. In stilten aten ze hun soep op. Eva had de tv aangezet maar eigenlijk keken ze er beide niet naar. Floris wilde iets voor haar doen, hij wilde zoveel voor haar doen om haar te helpen maar hij had geen idee hoe.
'Eef?'
'Ja?' reageerde ze zonder op te kijken.
'Ik weet dat je geen hulp nodig hebt maar als er ooit eens wél iets is, vraag je me dan om hulp?' ze knikte en langzaam keek ze op.
'Doe ik.' Beloofde ze. 'Ik ga slapen.' Had ze ineens besloten. Even keken ze elkaar aan waarna ze op stond. 'Je mag ook echt wel naar huis gaan hoor, je hoeft niet hier te blijven.. Doe wat je wilt.'
'Is goed,' knikte hij. Daar hoefde ze zich helemaal niet druk om te maken. 'Slaap lekker.' Zei hij nog terwijl zij al door haar slaapkamer deur was verdwenen. Zuchtend liet Floris zich achterover op de bank vallen. Hij vond dit moeilijk, de situatie vond hij moeilijk maar vooral Eva vond hij moeilijk op dit moment. Hij kon niet goed hoogte van haar krijgen omdat ze zich van hem afsloot. Zoals ze zich voor de hele wereld afsloot. Hij wilde bij haar doordringen, hij wilde dat ze hem toeliet, de poort van haar muur voor hem opende. Zuchtend viste hij zijn telefoon uit zijn broekzak. Het was Eva die hem een berichtje had gestuurd en gelijk ging zijn hart er sneller van kloppen toen hij het las.
'Ik hou van je..'