Spiegelbeeld

120.

De rit naar het ziekenhuis duurde eeuwig. Dat het hooguit tien minuten waren geweest drong niet tot haar door, voor Eva haar gevoel had ze een hele dag achterop de scooter gezeten. Het drong net zo min tot haar door dat Floris het ijskoud had, en misschien nog wel erger rilde dan zijzelf deed. Het weer zat nog niet bepaald mee en de wind was ijskoud, helemaal als je op de scooter over de weg heen vloog. Het deerde Floris echter niet zo veel, hij maakte zich alleen maar druk om zijn vriendin. Hij had het idee dat ze elk moment de kracht in haar benen kon verliezen en dus elk moment in elkaar kon storten. Stevig hield hij haar vast, hij nam haar mee in de goede richting, al had hij ook geen idee waar ze moesten zijn.
In stilte bleef Eva naast hem staan. Alles ging langs haar heen, het enige wat ze hoorde waren de paniekerige woorden van Nina aan de telefoon. De woorden herhaalde continu in haar hoofd. 'Dankjewel. Kom je Eef?' vragend keek ze op. 'Kom. Ik weet de weg.' Floris nam haar hand vast en trok haar zachtjes mee. Eva liet zich meeslepen, ze volgde hem zonder dat ze doorhad dat ze stappen zette.
'U kunt hier wachten meneer, zodra we meer weten melden we dat.' Floris zuchtte diep, hier werd hij natuurlijk niks wijzer van. Hij besloot het maar te laten en hij nam Eva mee de wachtkamer in. Met betraande ogen keek Nina op, verder was de kamer helemaal leeg. Ze had haar uniform nog aan, ze was direct vanaf het bureau naar het ziekenhuis gekomen.
'Oh Eva..' snikkend stond ze op en ze omhelsde de puber. Eva bleef stilstaan, ze kon niet eens haar armen om haar heen slaan. Het leek wel alsof haar hersenen geen contact meer maakte met de rest van haar lichaam.
'Wat is er gebeurd?' vroeg Floris zo rustig mogelijk. Nina zuchtte diep en ze veegde onder haar ogen.
'Ik heb geen idee..' schudde ze uiteindelijk haar hoofd. 'Ik..' ze liet Eva los en ging terug zitten. 'Ik weet het niet, ik was er niet bij..' ze liet haar hoofd in haar handen vallen.
'Ga maar zitten Eef,' zei Floris zachtjes en hij duwde haar met beleid in een stoeltje. 'Wil je wat drinken?' ze gaf geen antwoord. 'Jij Nina?'
'Graag.' Knikte de vrouw. Floris liep weg en kwam niet veel later terug met twee bekertjes water.
'Hij ging gewoon op een melding af..' zei Nina onbegrijpend en bijna luisterend terwijl ze het bekertje aanpakte. Floris ging naast haar zitten, tussen haar en Eva in en legde zijn arm troostend om haar heen. 'Een doodgewone melding, zoals elke dag gebeurd..'
'Blijkbaar toch niet zo gewoon hè.' Eva haar stem klonk hard in de ruimte, zeker vergeleken bij de fluisterende toon van Nina. Ze begon weer te huilen terwijl Eva haar vernietigend aankeek.
'Eef..' Floris legde zijn hand op haar knie maar die schudde ze van zich af.
'Niks Eef.' Zei ze nors en ze schoof een stoel op.
'Hij wordt nu geopereerd.. Maar ze zijn al zo lang bezig.' Bezorgd keek Nina naar Floris.
'Dat betekend dat ze alles doen om hem te helpen.' Probeerde hij haar te troosten. Hij graaide in zijn broekzak en gaf haar een pakje zakdoeken. Puur toeval dat hij dat bij zich had.
'Ik ga.' Besloot Eva en ze stond op.
'Wat ga je doen?' vroeg Floris verbaast.
'Weg. Jullie hebben het toch te druk met elkaar.' En met die woorden was ze de ruimte uit. Verbaast om haar woorden bleef Floris zitten, terwijl Eva zich om de hoek huilend tegen de muur liet vallen.