Spiegelbeeld

129.

Eva had die dag niet met Nina meegewild naar het ziekenhuis. Eigenlijk wilde ze niets liever dan bij haar broer zijn maar haar angst was groter. Ze vond het alles behalve fijn hem zo stil te zien liggen, en dat stelde haar alles behalve op haar gemak. De ochtend had ze bij Nina thuis doorgebracht, waarna ze Luc uit zijn bed had gebeld en daar de rest van de middag op de bank was blijven plakken. Eigenlijk was ze blij dat het tijd was om te gaan werken, daar kon ze tenminste iets doen en zichzelf nuttig maken. Toen ze de winkel binnen liep was ze even verbaast dat ze haar vriend aan de kassa zag zitten. Hij sloot net af en schoof de stoel netjes aan toen ze naar hem toe liep. 'Wat een lief kassameisje ben jij geworden zeg.'
'Het wordt er niet mannelijker op vandaag.' Lachte Floris. 'Het is maar goed dat jíj voortaan kassa gaat draaien als het druk is.'
'Huh?' verbaast keek Eva hem aan waarna ze achter hem aan liep. 'Sinds wanneer?'
'Sinds wij dat afgelopen donderdag met het team hebben besproken.'
'Oh, oké. Dan is het goed.' Knikte Eva waarna ze hem verward aankeek. 'En daar hoef ik het niet mee eens te zijn of..?'
'Tuurlijk wel.' Floris lachte. 'Lijkt het je wat?' even bleef het stil. Hij liep het magazijn in richting het kantoortje en Eva liep achter hem aan.
'Geen idee.. Mag ik daar over na denken?'
'Uiteraard. Als je het niks lijkt, hoef je het niet te doen natuurlijk. Maar je kan het wel, in ieder geval.' Glimlachte hij.
'Zo moeilijk is het vast niet.' Haalde Eva haar schouders op.
'Nee in principe niet.'
'Maar..?' Eva hoorde heel goed dat er een maar in zat.
'We zijn vooral ook opzoek naar iemand die wat verantwoordelijkheid op zich kan nemen. In het weekend vooral, en wat avonduren.' Eva wees vragend naar zichzelf en Floris knikte serieus.
'En jij stelde mij voor?' vroeg ze, niet wetend wat ze hier precies mee moest. Floris glimlachte en die glimlach werd breder toen hij begon te praten.
'Nee. Jill, de hoofdkassière.'
'Hoe komt ze nou weer bij mij dan?' Eva had er geen idee van gehad dat de vrouw haar naam überhaupt kende. Zo vaak kwamen ze elkaar immers niet tegen.
'Ze ziet jou hier wel eens, aan het werk. Ze vind je een pittige tante.' Grijnsde hij. 'En daar kan ik het niet mee oneens zijn.' Eva rolde met haar ogen.
'Dat valt wel mee..'
'In ieder geval, iemand die van aanpakken weet, het werk serieus neemt.. En ik kan nog tien minuten door gaan maar daar gaat het niet om. Denk er over na.'
'En wat houd dat dan in?'
'Een beetje wat ik doe. Opletten of mensen op tijd zijn, hun werk doen, honderd keer vertellen dat ze hun rotzooi moeten opruimen voordat ze weg gaan..' Eva lachte en Floris lachte mee. 'Je wordt een van de aanspreekpunten voor de rest van het team, als er iets is komen ze naar jou, jij zoekt naar een oplossing. Je zorgt voor de bloemen..'
'Ik ben niet zo'n bloemenmeisje..' schudde Eva haar hoofd.
'Ga niet nu al dingen bedenken om het níet te doen.' Lachte Floris. 'Denk na, draai sowieso een dag mee om te kijken hoe het is. Maar ik weet dat je het kan.' Glimlachte hij. En ergens wist hij ook dat het goed voor haar zou zijn. 'En daarbij..'
'Daarbij wat?' wilde Eva weten.
'Leiding met een hulpkracht wordt niet erg gewaardeerd..'
'Ja dat weet ik.' Knikte Eva. Daarom mocht niemand van hun relatie weten, dan zouden ze allebei problemen krijgen. Dan zou vooral Floris problemen krijgen. Floris kreeg een kleine glimlach op zijn gezicht en Eva lachte toen ze snapte wat hij wilde zeggen. 'Leiding met leiding..' knikte ze en Floris knikte.
'Precies.'
'Ik denk er over na.' Beloofde Eva. Floris knikte glimlachend en gaf haar een snelle kus.
'Het magazijn is voor jou.' Knipoogde hij.
'Yes.' Eva had er stiekem al op gehoopt.
'Aan het werk jij.' Lachte Floris en Eva liep het kantoor uit.
'Ja baas.' Ze glimlachte bij die woorden. Misschien zou hij niet meer voor lang haar baas zijn. Dat zou het voor hun wel een stuk makkelijker maken natuurlijk.