Spiegelbeeld

109.

Ze kon niet nadenken over wat er gebeurde, ze realiseerde het zich niet eens totdat hij haar los liet. 'Sorry.' Mompelde ze met rode wangen.
'Nee ik sorry.' Schudde Floris zijn hoofd. 'Het kan niet, maar ik wilde het zo graag.' Bekende hij en Eva haar wangen kleurde nog roder. Lang keken ze elkaar aan, Eva had geen idee wat ze moest doen of zeggen. Ze wilde meer, maar dat kon niet. Dat had hij net zelf gezegd.
'Sorry.' Stotterde ze bijna. Floris glimlachte en Eva voelde hoe ze van binnen smolt.
'Ik vind je leuk Eva,' zei hij na een lange stilte. 'Dat mag niet en dat weet ik. Maar ik wil toch dat je het weet.' Eva kon alleen maar knikken. 'Sorry. Ik hoop dat we nog vrienden kunnen zijn?' hierop knikte Eva weer. Ze was ineens zo in de war. Ze kon niks meer doen en ze kon al helemaal niet meer helder denken. 'Eva?'
'Sorry.' Zei ze weer.
'Dat heb je nu drie keer gezegd.' glimlachte Floris. Hij streelde een pluk haar uit haar gezicht, de verwarring was er duidelijk vanaf te lezen.
'Ja.' Knikte Eva en ze voelde even aan haar lippen. Ze voelde zijn kus nog steeds op haar lippen branden. 'Waarom kan het niet?' was het eerste wat ze kon bedenken. 'Omdat we vrienden zijn?' knikte ze daarna zelf het antwoord.
'Omdat ik je leidinggevende ben Eva,' schudde Floris spijtig zijn hoofd.
'Ohja..' zelfs dat leek ze vergeten te zijn. Floris glimlachte.
'Ik snap het als je geen vrienden meer wil zijn.'
'Oké.' Knikte Eva. 'Geldt dat aanbod om eerder naar huis te gaan nog?' Floris bleef even stil maar knikte.
'Tuurlijk.' Zei hij zachtjes. Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan, waarom had hij dit moeten verpesten.
'Oké.' Knikt Eva weer. Ze stond op, maar bleef hangen met haar voet achter het kratje waardoor ze bovenop hem viel. 'Sorry,' ze moest lachen van de zenuwen maar was allang blij dat hij haar had opgevangen. Anders had ze op de grond gelegen en dat was misschien nog gênanter geweest. Zijn lippen vormde een glimlach en al haar aandacht werd daar naartoe getrokken. Ineens wist ze hoe fijn zijn lippen voelde, hoe fijn zijn lippen op die van haar waren en voordat ze het besefte was zij degene die hem kuste. Floris stond op terwijl hij haar niet los liet en zachtjes drukte hij haar tegen een container aan. Eva voelde zijn handen onder haar shirt en direct liet ze hem los.
'Dit kan niet..' fluisterde Floris, zich er van bewust wat er opnieuw gebeurd was en Eva schudde haar hoofd.
'Nee. Maar ik wil het wel.' bekende ze. Haar verstand stond op nul. Hij maakte zoveel in haar los, zoveel waar ze al die tijd geen idee van had gehad. Ze verstrengelde haar vingers in de zijne, uit voorzorg zodat hij niet ineens weer onder haar shirt kon en onbewust beet ze op haar lip.
'Ik ook.' Fluisterde Floris tegen haar lippen en hij kon haar niet meer weerstaan. Alles in hem wilde haar. Ook al was dat tegen de regels.