Spiegelbeeld

110.

Verrast keek Eva op toen ze gefluit hoorde. Het kwam haar bekend voor dus ze nam aan dat het voor haar bedoeld was. 'Hé,' glimlachte ze toen ze Floris in haar blikveld zag verschijnen.
'Hé knapperd.' Grijnsde hij. Hij zette de laatste passen tot het bankje en liet zich naast haar vallen. Eva rolde met haar ogen en hij nam haar kin in zijn handen. 'Niet met je ogen rollen.' Zei hij haar duidelijk waarna hij haar een kus gaf. Eva giechelde.
'Oké.' Ze ging met zijn hand door zijn lokken. 'Je bent naar de kapper geweest?' hij knikte.
'Vind je het wat?'
'Ja,' glimlachte Eva. Ze vond dit beter, het stond hem netter. Al waren zijn woeste verwilderde lokken ook zeer aantrekkelijk.
'Wat heb je gekocht?' knikte hij naar het plastictasje van een kledingwinkel wat naast haar op het bankje lag. 'Iets moois?' vroeg hij met twinkelende ogen.
'Nee..' schudde Eva lichtelijk verlegen haar hoofd.
'Jammer.' Glimlachte Floris en hij streelde langs haar kaak.
'Maar wel iets liefs.'
'Nou ben ik heel benieuwd.' Floris lachte en Eva stak haar hand in de plastic zak. 'Ik dacht.. Ik kan niet met lege handen aankomen natuurlijk..' ze haalde een ieniemienie setje kleding tevoorschijn met een bijbehorend mutsje. Voor de baby van zijn zus. 'Lief hè.' Glimlachte ze en ze liet het zien.
'Wat klein..' constateerde haar vriend en hij nam het setje over. Hij hield het met gestrekte armen voor zich uit en bekeek het goed. 'Zo raar, dat Lies straks zo'n klein ding heeft.'
'Een klein ding, Floris. Een baby.' Eva zuchtte en lachte. Typisch mannen vond ze.
'Dat bedoel ik.' Zei Floris serieus waarna hij lachte. 'Das toch gek?' vroeg hij haar. Eva haalde haar schouders op.
'Ze is getrouwd toch.. Zo gek is het niet.'
'Dat bedoel ik niet.. Gewoon, een baby.. Ze is nog zo jong.' Haalde hij zijn schouders op.
'Ik dacht dat je blij was?' Eva kreeg het setje terug en ze vouwde het netjes dubbel waarna ze het terug in de zak stak. Lachend keek Floris haar aan.
'Dat ben ik ook.' Hij sloeg zijn arm om zijn vriendin heen en trok haar dichter tegen zich aan. 'Dus je gaat mee?'
'Dat had ik toch gezegd.' lachte Eva.
'Ja maar je had het Maurice nog niet gevraagd.'
'Nou dat mag.' Lachte Eva opnieuw. 'Ik moet wel zelf m'n treinkaartje betalen maar dat is niet erg. Maus heeft het geld nu niet.' Ze had geen idee waarom ze dit vertelde.
'Ik betaal je kaartje wel hoor.'
'Dat hoeft niet. Ik werk zelf ook.' Schudde Eva haar hoofd. Floris wilde er tegen in gaan maar Eva schudde haar hoofd.
'Oké. Dan moet je nu toch terug mee de stad in, want nu kan ik helemaal niet meer met lege handen aankomen.'
'Hoezo? Je kan dit toch geven.' Hief Eva het plasticzakje op.
'Das van jou.'
'Nee, dat is van ons.' Vond Eva en doordringend keek ze hem aan. Floris zuchtte.
'Je bent onmogelijk vandaag.' Glimlachte hij en hij drukte zijn lippen op die van haar. 'Kom, we gaan naar huis.' Hij voelde dat ze rilde en eigenlijk had hij het zelf ook koud. Het was totaal nog geen weer om lekker even buiten in het park op een bankje te zitten.
'Ik wil eigenlijk nog even langs mama,' zei Eva twijfelend en Floris glimlachte.
'Dat is goed. Dan zie ik je zo?' vroeg hij.
'Ga je mee?' Floris had die vraag niet verwacht en knikte daarom dus ook maar al te graag. Hij wist hoe erg Eva gesteld was op haar tijd alleen op de begraafplaats, bij haar moeder. Hij vond het bijzonder en fijn dat hij mee mocht. 'Dan kan ik je voorstellen.' Glimlachte ze blij en ze liet haar hand in die van hem glijden. Eva vond het net zo fijn als Floris, het was een stukje van haar wat ze hem gaf. Een stukje dat ze nog nooit met iemand anders had gedeeld, zelfs niet met haar broer.