43.

596 41 2
                                    

'Goedemorgen sunshine,' Floris trok de gordijnen open en kreunend trok Eva de deken verder over zich heen. 'Correctie, middag.' Grinnikte haar vriendje en hij ging bij haar op bed zitten. Hij trok de deken een stukje weg en kuste haar slaap. 'Je moet zo naar school toe schat, je moet er echt uit.' Eva kreunde weer en schudde haar hoofd. 'Het zijn maar twee uurtjes, dat kan je wel.'
'Jij hebt makkelijk praten.' Vond Eva.
'Je hebt geluk dat al je uren zijn uitgevallen deze ochtend.' Glimlachte Floris. Hij streelde over haar hoofd. Maurice had hem duidelijk gemaakt dat ze écht naar school toe moest, hoe graag ze ook niet wilde gaan.
'Nou wat een geluk hé. Net zoveel geluk als dat ik een meisje ben en hier last van moet hebben. Elke fucking maand.' Floris hielp haar rechtop zitten en vernietigend keek ze hem aan.
'Als je vrijdag maar beter bent.' Ze knikte.
'Jawel, het is maar drie dagen normaal.' Dit keer zou hopelijk geen uitzondering zijn. 'Ik weet trouwens niet of ik mag gaan..'
'Oh?'
'Ik heb het nog niet gevraagd.' Floris lachte.
'Als ik jou was zou ik dan maar zorgen dat je vandaag en morgen sowieso op school bent, dan mag je vrijdag misschien skippen.' Eva knikte.
'Ik weet het.' ze rekte zich uit waarna ze de deken weer om zich heen sloeg. 'Maar mijn bed is zo lekker warm.'
'Ik ben ook lekker warm,' grijnsde haar vriendje terwijl hij haar uit bed trok. Eva sloeg haar armen om zijn nek en hij de zijne om haar middel. Dicht trok hij haar tegen zich aan. 'Voel je het?' Eva lachte, al klonk het nog duf van de slaap. Ze knikte en samen liepen ze haar kamer uit. 'Nou ga je klaarmaken, dan breng ik je.'
'Haal je me ook dan? Anders kan ik lopend naar huis.' En daar had ze geen zin in.
'Doe ik schat. Dan kan ik in die tussentijd even de stad in, ik moet m'n pak nog ophalen.' Van die woorden werd Eva gelijk een stuk vrolijker. Ze was erbij geweest toen hij een pak had laten aanmeten en het stond hem geweldig goed. Ze kon stiekem niet wachten hem daar weer in te zien. 'En jij, wat trek jij dan aan naar de bruiloft?'
'Géén idee.' Zuchtte ze. 'Ik heb niks wat bruiloft waardig is.' ze zei terwijl ze in de kledingkast rommelde.
'Nee klopt. Jij hebt alleen kleding dat vuilnis waardig is.' knikte Floris en hij moest wijken voor een schoen dat Eva zijn kant op slingerde.
'Geen gemeen woord over mijn kleding.' Zei ze hem duidelijk. 'Alsof jij er zo lekker bij loopt altijd.'
'Nou, lekker sowieso.' Vond Floris en Eva lachte.
'Zelfvertrouwen heb je in ieder geval genoeg.'
'In overvloed.' Lachte Floris. 'Je mag wel wat lenen hoor.'
'Hm..' daar zat ze dan weer niet op te wachten.
'Schiet nou maar op. En vraag Maurice vanavond of je mee mag. Ik wil niet alleen.' zei hij serieus.
'Ik weet het. Waarom eigenlijk niet?'
'Er is een redenen waarom ik van Amsterdam naar Maastricht kwam, en dat zijn mijn ouders.' Zuchtte hij.
'Waarom dan?'
'We kunnen gewoon niet met elkaar overweg.' Eva keek hem onbegrijpend aan. 'Maar mijn zus is wel belangrijk voor me, daarom wil ik graag bij haar bruiloft zijn. Ik heb gewoon geen zin m'n ouders tegen te komen.'
'Geen zin.' Zuchtte Eva. Ze kon het niet uitstaan dat hij er zo makkelijk over deed.
'Ben je nou boos?' Floris merkte het direct, ondanks dat ze het probeerde te verbergen.
'Sommige mensen hebben geen ouders meer maar hebben er alles voor over ze wél nog eens te kunnen zien.. Jij hébt ze maar je hebt geen zin ze te zien. Bullshit.' Vond ze. Het bleef even stil.
'Ik snap je wel Eef, maar het is echt niet leuk of makkelijk om alleen maar ruzie met je ouders te hebben. Jij had dezelfde keuze gemaakt als je in mijn situatie had gezeten. En ik had net het zelfde als jij gezegd als ik in de jouwe had gezeten..' knikte Floris en opnieuw bleef het even stil. 'Ik ben gelukkiger sinds ik bij hun weg ben.. Soms moet je gewoon voor jezelf kiezen.'
'Oké.' Knikte Eva. 'Sorry.' Ze gaf hem een kus en liep langs hem heen.

SpiegelbeeldWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu