Spiegelbeeld

145.

Na een lange dag werken was Eva moe op de bank geploft. Ze was zo blij dat Floris écht geen feestje voor haar had georganiseerd, want dat was alles behalve waar ze behoefte aan had op dit moment. 'Heb jij m'n schoolboeken ergens gezien eigenlijk?' bedacht ze zich.
'Die liggen volgens mij nog bij jou thuis.' zei Floris. Hij maakte haar bord met eten klaar, haar lievelingseten van haar favoriete afhaal.
'Ah shit. Dan moet ik die nog halen morgen. Naja, ik moet toch nog verder met inpakken dus dat komt wel goed.' Bedacht ze hardop.
'We gaan morgen wel nog wat leuks doen hoor, je gaat niet weer de hele dag binnen zitten.' vond Floris.
'Ik moet veel doen Flo, en ik moet nog leren voor m'n toetsen maandag..' zuchtte Eva.
'Ja dat snap ik, en dat moet je ook zeker doen. Maar laat die verhuisdozen nou even voor wat het is morgen, we hebben nog tijd en we zijn er al bijna.' Floris kwam de keuken uit met de borden in zijn handen.
'Zullen we op het balkon eten?' Eva knikte en ze ging hem voor om de deur naar het balkon te openen. Door de grote bomen die voor het appartement stonden zaten ze in de schaduw en was de tempratuur een stuk aangenamer.
'Heb je wat bedacht dan?' vroeg ze terwijl ze plaats nam in de loungebank. Floris gaf haar haar bord en ging naast haar zitten.
'Misschien kunnen we gaan zwemmen?' opperde hij.
'Wil je wat drinken?' vroeg Eva en ineens was ze opgestaan om terug naar binnen te lopen.
'Ja, graag..' zuchtte Floris. 'Wil je niet zwemmen?'
'Jawel hoor.' hij hoorde dat ze loog en dat wist zij ook.
'Waarom wil je niet Eef? Wat moeten we anders met dit weer.'
'Verhuisdozen pakken.' grinnikte Eva en ze kwam terug met een flesje water en een flesje bier voor haar vriend.
'Proost op mijn gekke vriendin.' Zei Floris serieus en lachend tikte Eva haar waterflesje tegen zijn flesje bier aan.
'En bedankt.'
'Waarom wil je niet?' herhaalde Floris zijn vraag en Eva zuchtte diep.
'Dram niet zo.'
'Waarom niet?'
'Je weet waarom niet. Ik hou niet van al die drukte en mensen en iedereen die je kan zien.' zuchtte ze.
'Mensen letten echt niet op de littekentjes op je buik schat.' zei Floris en boos keek Eva hem aan. Ze was eigenlijk helemaal niet boos op hem, maar boos op het feit dat hij de echte reden wist waarom ze niet wilde. 'Schaam je er nou eens niet voor Eef. Je bent prachtig. Gewoon prachtig. Niks minder. Geloof dat nou.' Het voelde soms hopeloos voor hem.
'Het zijn niet alleen littekens.' Zei Eva zachtjes terwijl ze naar haar handen staarde.
'Wat bedoel je?' Floris wist niet of hij haar goed begreep, hij hoopte van niet. Het duurde even, maar langzaam trok Eva haar topje omhoog zodat haar buik een stukje zichtbaar werd en ze duwde de rand van haar broek wat naar beneden. Geschrokken keek Floris naar de verse wondjes en lang bleef het stil.
'Eef..?' fluisterde hij en zijn hand reikte naar haar buik. Snel trok Eva haar kleding weer recht en hij trok zijn hand terug. 'Waarom doe je dit nou?'
'Daarom.' Antwoorde Eva stug. 'Alles is kut. Met Maus en het verhuizen en ik. En het is toch al lelijk en verpest dus een paar extra sneeën maakt ook geen reet meer uit.' Floris zuchtte waarna hij even glimlachte. Hij vond het fijn dat ze het eerlijk vertelde.
'Het is niet lelijk en verpest, net zo min als jij Eva.. Stop hier alsjeblieft mee.' smeekte hij. 'Smijt met borden en glazen of raas uit tegen mij. Het maakt me niet uit wat je doet maar stop met jezelf pijn doen.' Eva knikte terwijl ze een ontsnapte traan van haar wang veegde.
'Ik wil dit ook helemaal niet.' Maar ze kon er niks aan doen. De drang was dan zo groot en op het moment dat ze het deed voelde het zo ontzettend goed.
'Gelukkig.' Floris glimlachte en liet zij hand op haar schouder rusten. 'Ik wil niet dat je verdrietig bent op je verjaardag, we houden er over op. Goed?'
'Ja, graag.' Knikte Eva. 'We zien morgen wel oké?'
'Dat is goed.' Glimlachte hij en Eva schudde haar hoofd om haar verdriet weg te schudden. Langzaam begon ze met eten en al snel deden ze beide alsof er niets was gebeurd net. Ze bespraken hun werkdag met elkaar waarna ze hard met en om elkaar lachte, om de flauwste dingen. Het ging dan misschien niet perse ergens over, Eva wist wel zeker dat dit de fijnste verjaardag was die ze ooit had fgehad. Niet omdat Maurice nooit zijn best had gedaan er een mooie dag van te maken voor haar, want dat had hij, elk jaar weer. Maar omdat ondanks alles wat er op dit moment speelde, Eva zich even blij en gelukkig kon voelen. Door Floris en met Floris. En dat voelde goed. Meer dan goed.

Feedback lees is graag.