Spiegelbeeld

113.

Minuten lang lagen ze zo. Dicht tegen elkaar aangeklemd terwijl ze oneindig lang zoende. Eva wilde dat het nooit zou stoppen, ze vond het zo fijn. Zijn lippen waren gewoon ontzettend fijn. 'Eef?'
'Ja?' ze kreunde licht om het feit dat hij zijn lippen van die van haar had losgemaakt en dat wilde ze niet.
'Mag ik wat vragen?'
'Nu?' Floris grinnikte.
'Als het mag?' Eva knikte terwijl ze haar voorhoofd tegen dat van hem drukte. 'Als je geen antwoord wil geven hoeft dat niet.'
'Vraag nou maar.' lachte ze, hij maakte het wel heel spannend. Floris zijn hand rustte nog steeds op haar onderbuik en voorzichtig liet Floris zijn vingers even kriebelen.
'Hoe kom je aan die littekens?' Direct voelde hij hoe zijn vriendin verstijfde. Haar ontspannen houding was gelijk weg. Ze kronkelde even zodat zijn hand van haar buik gleed en ze niet meer zo tegen hem aan geplakt zat. Direct was er afstand tussen hun, dat was ook duidelijk voelbaar. Hij wist bij voorbaat al dat dit een gevoelig onderwerp zou zijn en hoe ze daar op zou reageren maar hij moest het vragen. Hij wilde het weten, zeker weten. Hij wilde niet zijn eigen conclusies trekken, misschien zat hij er wel helemaal naast.
'Welke littekens?' vroeg Eva alsof ze onnozel was.
'Je weet welke,' fluisterde Floris. 'Als je het niet wil vertellen hoeft dat niet Eef. Maar je kan het vertellen.' Hij wilde dat ze dat wist. Eva zuchtte en hij voelde dat ze haar hoofd schudde. Lang bleef het stil. Floris legde zijn hand weer op haar buik, dit keer op het slaapshirt maar Eva schudde de hand direct van zich af. Ze wilde niet aangeraakt worden nu. Lang bleef het stil. 'Wil je slapen?' vroeg Floris, nog steeds fluisterend. Hij had geen flauw idee wat er nu allemaal door Eva heen ging maar hij voelde de spanning en de afstandelijkheid.
'Ja..' haar stem klonk schor. 'Slaap lekker.' Met die woorden draaide ze zich om, haar rug naar hem toe. Ze zuchtte in zichzelf, ze vond het niet eerlijk tegenover hem. Hij bedoelde het vast goed, hij was gewoon nieuwsgierig. Maar ze wist niet of ze het aankon, of ze er klaar voor was. Ze had geen idee hoe hij zou reageren.
'Slaap lekker Eef,' ze voelde hoe hij lief zijn hand even op haar schouder legde en er over heen wreef.
'Ik heb het zelf gedaan.' Zei ze ineens, zonder dat ze wist dat ze het zei. Dat besef kwam pas toen het stil viel en bleef. Floris was geschrokken van haar woorden en wist niet gelijk hoe hij er het beste op kon reageren. Ook al wist hij dit eigenlijk al, ook al waren zijn vermoedens alleen maar bevestigd. Hij legde zijn hand weer op haar schouder en kneep er zachtjes in.
'Waarom?' wist hij uiteindelijk te vragen. Eva haalde haar schouders op. Een ander antwoord had ze niet. 'Waarom Eef?' fluisterde Floris. 'Waarom zou je jezelf pijn doen?'
'Dan hoef ik geen andere pijn te voelen.' Fluisterde Eva schor. Floris vond dit vreselijk om te horen.
'Oh lief..' zuchtte hij en hij legde zijn voorhoofd tegen haar schouder aan. Hij wilde dit absoluut niet voor haar. Hij wilde de hele wereld voor haar, alles, behalve dit. Hij sloeg zijn arm om haar middel en drukte haar weer tegen zich aan. Dit alles zonder haar buik aan te raken, hij wist dat dat nu teveel zou zijn voor haar. Hoe graag hij haar daar wilde aanraken, hoe graag hij haar daar wilde kussen in de hoop het beter te maken. 'Ik wil nog één ding weten Eef..' zei hij twijfelend. Het bleef stil. 'Is het lang geleden? Of pas?'
'Een tijdje geleden.' Zei ze twijfelend.
'Deed je het toen wij net met elkaar gingen?' hij moest het weten.
'Ja.' Gaf Eva eerlijk antwoord. Hoe had hij dat niet doorgehad?
'Nu nog?'
'Dit zijn drie dingen Floris.' Fluisterde Eva maar eigenlijk had haar vriend daar geen boodschap aan.
'Nu nog Eva?' vroeg hij opnieuw, bijna dwingend dit keer.
'Een tijdje geleden zei ik net al.' reageerde Eva nors. Daarna werden geen woorden mee gewisseld. Hun gedachten maakte overuren terwijl ze beide deden alsof ze sliepen.