Spiegelbeeld

126.

Op zaterdag had Eva besloten dat het weer eens tijd werd om uit te gaan. Het was veel te lang geleden dat ze dat hadden gedaan en ineens had ze daar onwijs veel zin in. Die ochtend was ze weer bij haar broer geweest, hij werd nog steeds in coma gehouden en volgens de artsen was dat voor nu nog even het beste. Eva probeerde daar maar op te vertrouwen, zij had er immers toch geen verstand van. De rest van de dag had ze een beetje buiten rond gehangen. Ze kon niet langer binnen zitten, in een leeg en stil huis. Met oneindig veel spullen om haar heen wat haar continu aan Maurice deed herinneren.
Ze vond het ook wel fijn om even alleen te zijn, om niet met iemand te hoeven praten of zijn aanwezigheid om haar heen verdragen.
Toen Floris en Luc weer thuis waren was ze direct naar hun toe gegaan. Ze hadden de hele dag gewerkt en Eva had er ook geen behoefte aan gehad om de hele dag bij hun binnen te zitten. Eva maakte zich voor de spiegel klaar voor de avond terwijl de mannen hun avondmaal naar binnen werkte. Blijkbaar had Floris geen zin meer gehad om te koken want anders was hi nooit zo vrijwillig naar de frituur gegaan. 'Wil je zo een kroket bij je patat Eva?' vroeg hij en hij rukte het zakje met snacks uit de handen van Luc. Verontwaardigd werd hij aankeken.
'Hé.'
'Je wacht maar jij. Eva?'
'Nee hoeft niet.'
'Je eet alleen patat?' hij hoorde Eva zuchten en ze kwam de badkamer uitgelopen. In tegenstelling tot de afgelopen paar dagen had ze zich weer helemaal opgetut en haar lokken in een hoge wilde staart gebonden. Glimlachend stak Floris zijn hand naar haar uit en hij trok haar naar zich toe voor een kus.
'Je ziet er mooi uit Eef.' Blij maar lichtelijk onzeker glimlachte Eva. Ze ging naast Floris op de bank zitten en nam de zak met snacks aan. Ze probeerde haar tegenzin en afkeer voor het eten te verbergen en gewoon te doen. Het stemmetje in haar hoofd probeerde ze de mond te snoeren en te negeren, ze wilde nu echt even eten. Het was al weer zo lang geleden. Ook al mocht het niet, ook al was het niet goed, ergens van binnen wilde ze het gewoon. Ze gaf de zak aan de uitgestoken hand van Luc. 'Heb je je met een reden opgetut?' wilde Floris weten. Eva knikte.
'We gaan uit.'
'Oh, is dat zo?' lachte Floris, hij wist van niks.
'Ja.' Knikte Eva serieus terwijl ze frietjes uit de zak op haar bord schudde. 'En als je geen zin hebt, dan ga ik alleen.' zei ze even serieus. Met opgetrokken wenkbrauw keek Floris haar aan.
'Toe maar.' Eva glimlachte lief waarna ze langzaam begon te eten. Het was niet veel wat ze op haar bord had maar Floris was allang blij dat ze gewoon at.
'Ik ga wel mee hoor.' grijnsde Luc.
'Jij denkt dat ik haar alleen met jou laat gaan?' lachte Floris. 'Dat komt niet goed.'
'Ik kan best wel op je meisje passen hoor.'
'Weet ik.' Knikte Floris en hij glimlachte. 'Maar ik heb ook wel zin om te gaan.'
'Mooi.' Eva plette de kroket op haar bord en haalde haar frietjes door de vulling heen.
'Gadver.' Gruwend keek Luc haar aan. 'Das zonde van je eten Eva.'
'Laat mij.' Dit was nou eenmaal de manier waarop ze het at. 'Dit is trouwens de laatste kroket die ik eet.' Zei ze serieus.
'Hm?' vragend werd ze aangekeken.
'Dit is de laatste. Ik eet geen kroketten meer hierna.'
'Omdat?'
'Dat zielig is.' zei ze serieus.
'Zielig voor de kroketten?' niet-begrijpend keek Floris haar aan. Eva zuchtte.
'Nee-hee. Voor de dieren. Ik eet geen vlees meer.' verduidelijkte ze.
'Oké.' Floris had geen idee waar dit ineens vandaan kwam en haalde zijn schouders op. Eva glimlachte tevreden, blij met het besluit dat ze net in een halve minuut had gemaakt.