Spiegelbeeld

162.

Eva had het niet zo op de pauzes, maar ze wist dat ze die moest nemen. Meestal bleef ze maar op kantoor zitten werken, ze had toch meer dan genoeg te doen en zo was er tenminste niemand die op haar hoefde te letten. Er werd op de deur geklopt en eigenlijk wist ze wel wie het was.
'Ja?' Vroeg ze voor de zekerheid.
'Het aller liefste, knapste, leukste vriendje van de wereld.' Lachend rolde ze de bureaustoel naar achteren en ze opende de deur.
'Het is dat je het zelf zegt.' Grijnzend kwam Floris binnen met twee borden eten en twee flesjes drinken. Uiteraard zorgde hij goed voor zijn meisje.
'Ik dacht al dat je hier zou zitten. Ben je druk?'
'Niets bijzonders.' Schudde Eva haar hoofd. Ze deed gewoon wat ze moest doen. 'Dankjewel nog, dat je Maus te eten hebt gebracht.' Zei ze en Floris tuitte zijn lippen. Glimlachend kuste Eva hem.
'Nú is het goed.' Knikte Floris. Hij schoof een stoel dichterbij.
'Nina heeft normaal eten voor hem klaar staan hoor, als ze late dienst heeft en ik ook ben werken.. Beetje miscommunicatie.' Verontschuldigde ze zich. 'En Maus is zó moe als hij terug komt van het revalidatiecentrum.'
'Je hoeft je niet te verontschuldigen lieverd. Het was geen moeite.' Eva glimlachte.
'Dat weet ik.' Ze keek even naar het goed gevulde bord en langzaam begon ze met het prakken van de aardappels. 'Maar wat doe je hier, je had vanmorgen toch gewerkt?'
'Voor m'n meisje zorgen.' glimlachte Floris. Eva bloosde even en glimlachte naar hem. Ze vond hem lief, al zat ze helemaal niet op het eten te wachten. 'Ik heb m'n spullen gelijk bij jou gebracht trouwens, voor het weekend. Dus die hoeven we straks niet meer op te halen.' Dat was namelijk de bedoeling geweest.
'Nog even en je woont bij me, met al je spullen op mijn slaapkamer.' Lachte Eva.
'Dat zou ik niet erg vinden.' Grijnsde Floris en zijn vriendin schudde haar hoofd.
'Ik ook niet. Mijn broer wel.'
'Ah, ja. Dat is een beetje een probleem dan.' Lachte knikte Eva.
'Hé je moet morgen de hele dag werken hè?' bedacht ze ineens en met een vermoeid gezicht knikte haar vriend. 'Hm, dacht ik al.'
'Hoezo? Jij toch ook?'
'Tot twaalf uur maar.' grijnsde Eva en met grote ogen keek Floris haar aan.
'Dat heb je goed gefixt.'
'Ja.' Grinnikte Eva trots. 'Ik moet nog de stad in.' Haar lach verdween en maakte plaats voor een vermoeid gezicht.
'Waarvoor?'
'Ik moet toch iets netjes aan, als we naar je ouders gaan zondag.' Hielp ze hem herinneren.
'Je moet gewoon jezelf zijn.' glimlachte Floris. Eva liet haar blik naar haar broek vol gaten glijden en schudde haar hoofd.
'Nope.'
'Jawel. Als jezelf ben je het mooist.' Glimlachte Floris. Eva schudde haar hoofd terwijl ze wat salade naar binnen propte. 'En maak je nou maar niet druk om m'n ouders. Ik bescherm je.' Eva glimlachte.
'Laat me nou maar gewoon.' Ze wilde gewoon graag een goede indruk op zijn ouders maken, ze wilde aardig gevonden worden door hen. 'Ik vraag Nina wel of ze mee kan.' Zei ze nadenkend. Dat was misschien wel een goed idee, de vrouw had meer verstand van mode dan dat zij had.
'Goed idee.' Glimlachte Floris.
'Weet.' Knikte Eva serieus en hij lachte.
'Hoe was het op school?' Vroeg Floris belangstellend en het bleef stil. 'Je bent toch wel geweest hè.'
'Ja-ha.' Eva rolde met haar ogen en snel nam ze een grote hap, zodat ze er niet over hoefde te praten.