Gidenin beni bulmadığı bir dünyada toy halimle hayata tutunmaya çalışırken bir gecede tüm hayatım değişti.
Attığım çığlıklar susturuldu, gözyaşlarım görmezden gelindi ve canıma can katarak ölümün eşiğine doğru sürüklendim.
Yaşatmam gereken bir konum...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İlk bölüm ile karşınızdayım. Yenihikayemibeğenmeniziumuyorum. Baştansöylemekistediğim bir nokta var. O da arkadaşlar, bu hikayedebazıbölümler de +18 kısımlarbulunmaktadır. Yapılacakolaneleştiriler bu uyarıyıgözealınarakyapılsınlütfen. Umarımkurguyubeğenirsiniz. Bol vote ve yorumlu bir hikayeolmasıdileğiyle. O zaman ne diyoruz: "Oy ve yorumlarınızatalibim :) "
Multimedya kısmında kitabımızın video editi bulunmaktadır. İzlemek isteyenler için yeniden yüklendi...
Belki her şeyimiz eksikti bizim. Bir tarafımız hep yarım olsa da beraberdik. Arkadaşlığı, yalnız geçirdiğimiz dört duvar arasında birlikte yaşayarak öğrendik. Düşeni kaldırmak, korkanı yatıştırmak, gülenin kahkahalarının sebebi olmaktı bizim dostluğumuzun temel amacı. En nihayetin de bunların çoğunu da başarmıştık.
Ben ve Bahar... Artık birer bireydik. Reşit olmamızın üzerinden üç sene geçmesine rağmen hala kendi evimiz yoktu fakat bugün onu da başarmıştık. Sırt sırta verip güçlerimizi birleştirmiştik. Bir zamanlar hayal gibi gelen çoğu şeyden birine sahiptik. Kendi evimizi tutarak ayaklarımızın üzerinde durabildiğimizi kendimiz dahil birçok insana kanıtlayabildik.
Eskimeye yüz tutmuş yetimhaneye artık daha fazla yük olmayacaktık. Yerimizi yeni gelen yetimlere, öksüzlere bırakacaktık. Hiçbir çocuğun buraya gelmesini istemesem de değişen bir şey yoktu. Mutlaka terk edilmiş yetimler vardı ve bu sirkülasyon asla son bulmayacaktı.
Büyüdüğüm yetimhaneden ayrılmak o kadar zor gelmişti ki. Aile dediğim insanlarla aynı çatı altında bulunamamak çok acı gelmişti. Geceleri kalkıp mutfağa yemek aşırmaya gittiğim de suçüstü yakalayan Leyla teyzemiz olmayacaktı.
Sımsıcak yuvamızdan ayrıldığımıza bir tek ben üzülüyordum. Bahar o kadar mutluydu ki. Biliyordum, dışarıdan bakıldığında iyi bir izlenim veren bir yer değildi. Lise de ettiği kavgalarının çoğu da kaldığı yerden kaynaklanan sebeplerdendi. Ne olursa olsun onun da en az benim kadar burayı sevdiğine emindim. Burada doğmadıysak bile burada büyümüştük. Çocukluğumuz burada geçmişti.
