Gidenin beni bulmadığı bir dünyada toy halimle hayata tutunmaya çalışırken bir gecede tüm hayatım değişti.
Attığım çığlıklar susturuldu, gözyaşlarım görmezden gelindi ve canıma can katarak ölümün eşiğine doğru sürüklendim.
Yaşatmam gereken bir konum...
Bir önceki bölümün sevilmesi ve hak edenin bazı şeylerle az da olsa yüzleşmesi herkesi mutlu etmiş olacak ki, hikayem hakkında çoğu kişinin görüşü gözle görülür derecede değişti. Bu da beni mutlu eder...
Hikayeme olan desteğinize minnettarım...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Belki bu fotoğrafı hatırlayanınız vardır?
Beril'den
Sadece uyumuştum. Sinirlerim yatışsın deyip kafamı dinlendirmek istedim. Uyandığımda tüm ailenin gergin ve ninenin eksik olacağını düşünmüyordum. Salona çıktığımda da diğer aile fertleri yola çıkmak için hazırlanıyordu. Herkesin acelesi vardı. Bu yüzden Nur'un yanına yaklaştım.
"Ne oluyor burada?"
Nur, kızların gitmesinden dolayı hüzünlü bir haldeydi. Neredeyse ağlayacak gibi duruyordu. Sessizce,
"Murat beyle nine kavga etti. Nine evi terk edince diğerleri de onu yalnız bırakmamak için peşinden gidiyor," kimse görmeden olayı bana özetledi.
"Neden kavga ettiler?"
Nur'un kısa sessizliğinde şaşırıp elimle kendimi gösterip "Benim yüzümden mi?" dedim şaşkınlıkla. Murat'ın benim için ninesine karşı gelmesini beklemiyor ve ummuyordum. Ayrıca Nur'un sence der gibi bakması sebepsizdi. Kaç gündür o kadının laflarına maruz kalırken şimdi Murat'ın ayaklanmasını bende beklemiyordum. Tabi ayaklanması benim yüzümden ise...
"Bilmiyorum... Kimse bir şey bilmiyor," gözü kızların hazırlayıp indirdikleri valizlerde takılı kalmıştı.
Nur'un söyledikleri doğruydu. Aile hızla aşağıya inmişti ve vedalaşma aşamasına geçtiler. Sevim teyze ve Nur'dan sonra sıra bana gelince Necla hanım kulağımın dibine girip,
"Olanlardan kendini sorumlu tutma sakın. Ninenin delilikleri işte," deyip yüzümü örten bir tutam saçı kulağımın arkasına sıkıştırdı. Son kez gülümsedi ve sıkıca sarıldı. Diğerleri de bana karşı içtenlikle sarıldı ve yola koyuldular. Nefes almaya zamanları yok gibiydi.
Onlar giderken Murat dış kapının demirliklerinin yanında ellerini pantolonun cebine koymuş duruyordu. Giden ailesinin arkasından uzun süre bakakaldı. Sevim teyze ve Nur içeriye çoktan geçmişti. Bende kapının eşiğinde Murat'ı beklemeye başladım. Hemen gelir sanmıştım ama o yerini sevmiş gibi hareket etmeden demir kapının dibinde durmaya devam ediyordu.
"Murat, gelmiyor musun?" Seslendiğimde transtan çıkmış ve kafasını yere eğmişti. Ailesi ona kırgın mı ayrılmıştı? Vedalaşırken babası hariç herkes ona karşı sevgi doluydu. Babasına ve ninesine morali bozulduğu için üzülmüş olmalıydı...
"Geliyorum. Gir sen içeri," yüzünü bana dönmeden seslendi.
Ses etmeden kapıyı aralık bırakıp içeri geçtim. Aralarında geçen meseleyi bilmediğim için kendime dert etmedim Murat'ın üzüntüsünü. Aksine aç olduğumu hatırlayıp mutfağa yemek yemeye gittim. Mutfağa girdiğimde içeri de Sevim teyze vardı.
