Gidenin beni bulmadığı bir dünyada toy halimle hayata tutunmaya çalışırken bir gecede tüm hayatım değişti.
Attığım çığlıklar susturuldu, gözyaşlarım görmezden gelindi ve canıma can katarak ölümün eşiğine doğru sürüklendim.
Yaşatmam gereken bir konum...
Bir önceki ölümdeki yorumlara dayanamayarak kısada olsa bir bölüm daha atmak istedim. Ayırca sormak istiyorum. Kapağımız hakkında ne düşünüyorsunuz?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yemekte üzerime bir şeyler dökünce odaya çıkmış ve kazağımızı çıkartmıştım. Giyinmekte zorlanmaya başlamıştım. Sürekli bol şeyler giymeme rağmen kıyafetlerim küçülüyordu sanırım. Bol şeyler de bile karnım kendini belli ediyordu. Sevim teyzeye kıyafetlerimi hangi derece yıkadığını bile sormuştum. Fakat derecede de bir sorun yoktu.
Kazağımı başımdan sıyırıp yatağa fırlattım. Dolabın karşısına geçtiğimde sürgülü kapağı kaydırmadan önce aynadaki yansımama baktım. Uzun uzun bakmama rağmen çatılan kaşlarımı düzeltemedim. Gözlerimi iki kez açıp kapadım. Fakat halen daha aynı şeyi görüyordum.
Bebek, dört aylığı biraz geçmesine rağmen fazla mı büyüktü ne? Önceden hamile kadınlara denk gelmiştim. Onlarında hepsi son aylarında oluyordu. Her gün karnımı açıp bakmadığım için karnımın gereğinden fazla büyük olduğunu fark etmemiştim.
Giyinirken bile dikkat etmemiştim. Yaptığım duşlarda görüyordum karnımı. Şüphelensem de acemi oluşuma vermiştim. Havanın soğukluğu yüzünden duş alma sayımı da azaltmıştım. Sevim teyzenin uyarılarını dikkate alarak kendimi hasta etmemeye bakıyordum.
Üzerime yünlü bir kazak geçirip aşağıya indim apar topar. Salon da göremediğim Sevim teyzeyi mutfakta buldum. Tezgâhta sebzeleri yıkarken "Sevim teyze," dedim birden. Aniden belirişim ve beni görmeyişi onu korkutmuş, yerinde sıçramasına sebep olmuştu.
Arkasını döndü ve elini kalbine koydu. "Aklımı alacaksın bir gün ," şakayla karışık kızar gibiydi. Sitemine aldırış etmeden yanına yaklaştım. Tezgâha sırtımı yaslayıp onunla yüz yüze gelecek şekilde durdum.
"Kafama bir şey takıldı,"
İşine geri dönen Sevim teyze "Ne takıldı?" dedi.
Belki beni sorduklarımla toy bulacaktı, halime gülecekti. Evet, toydum. Halime gülecek olması bir ihtimaldi. Ama ne yapabilirdim ki? Sebebini bilmeden doğuma kadar bekleyecek de değildim. En azından bilgili bir kadın soruma yanıt verirdi. Gülecekse de katlanacaktım artık.
Başımla karnımı işaret ettim fakat bana bakmayan Sevim teyze sorunu anlamadı.
"Karnım biraz fazla büyük değil mi sence? Yani bu aylarda böyle mi oluyor?"
Elindeki kabağı kesme derin kaba koydu. Ardından bana baktı. Yüzünde ki anlamsız bakışı anlamamıştım. Bir süre ses etmeyince endişelenmiştim. Ne olduğunu soracakken elini karnıma uzattı. Yünlü kazağımı yukarıya doğru sıyırıp karnıma baktı.
"Kaç kere daha söyleyeceğim kızım? Atlet giy," parmakları çıplak karnıma değince irkilmiştim. Islak elleri karnımda buz etkisi yaratmış ve hafif geri kaçmamı sağlamıştı. Kazağımı indirip "Sıkıyorlar," dedim.
