Gidenin beni bulmadığı bir dünyada toy halimle hayata tutunmaya çalışırken bir gecede tüm hayatım değişti.
Attığım çığlıklar susturuldu, gözyaşlarım görmezden gelindi ve canıma can katarak ölümün eşiğine doğru sürüklendim.
Yaşatmam gereken bir konum...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Arkadaşlar 700'ü geçmişiz!!! Siz süpersiniz. Dayanamadım daha fazla. İşte yeni bölümümüz :)
Ayrıca multimedya da ki şarkıyı dinleyin. Bağımlılık yapıyor. Bu bölüme pek uymasa da sizinle paylaşmak istedim :)
Nefes alamıyordum. Hiç olmaması daha iyiydi. Getirdiği sütyen küçük gelmişti. Göğüslerim normale göre biraz fazla büyüktü. Büyük ihtimalle rastgele aldırmıştı. Aslında getirmesine şükretmeliydim. Altıma giydiğim eşofmanın paçaları çok az yere sürtse de rahatsız edici değildi. Allahtan verdiği tişört bol bir şeydi de göğüslerimi fazla belli etmiyordu.
Kapının kilidini açıp dışarıya çıktım. Odada kimse yoktu. Yokluğundan yararlanarak cam kenarındaki koltuğa geçip oturdum. Onun olmadığı kısa bir zaman diliminde huzura erebilirdim. Tek kişilik koltukta otururken bir yandan da odayı inceliyordum. Oda çok sadeydi. Eşyalar da öyle.
Şatafata dair hiçbir şey yoktu. Sırtım sütyenin kumaşından rahatsız olunca acımaya ve kaşınmaya başlamıştı. Tişörtümün kolunu sıyırıp askılara bakınca sonuna kadar açmadığımı fark ettim. Tuttuğum küçücük demiri aşağıya doğru çekmeye çalıştım. Ama elime çok küçük geldiğinden demiri doğru dürüst tutamamıştım bile. Birkaç denemenin sonunda demirleri aşağıya çekebilmiştim. Tişörtün açık yakalarını kapatamadığım esnada odanın kapısı açılmıştı. Gözleri direk benim oturduğum koltuğu bulunca omzumu kapamıştım. Elimi kucağıma indirdim.
"Başka bir sorunun yoktur umarım?" dedi ciddi bir tonda. Var desem kim bilir şimdi ne diyecekti. O yüzden sütyenin küçük geldiğini söylememe gerek yoktu. Böyle de idare edebilirdim. Askıyı indirince biraz daha rahatlamıştım.
Kafamı iki yana salladım. Yerde olmayan halılar dikkatimi çekmişti. Sadece odanın ortasında küçük bir halı vardı. Onun haricinde diğer yerler çırılçıplak duruyordu. Halısız ev olur muydu hiç? Evine geldiğini başka nasıl anlayabilirdi ki insan? Demek ki bunlar bu şekilde anlıyordu. Yeni evimde olmalıydım şu an. Yeni evimizde geçireceğimiz ilk gece için o kadar çok heyecanlıydım ki... Kendimi Bahar'la ev tutunca, tam bir birey olarak görmüştüm. Artık herkes gibi bize ait bir evimiz olacaktı. Bugüne kadar her şey istediğim gibi olacaktı. En azından ben öyle hayal etmiştim.
Şu an burada olmam büyük haksızlıktı. Bu adamın oyuncağı olamazdım. İlk gecemi evimde geçirmek istemiştim, başka bir adamın koynunda zorla tutularak izbe bir mekânda değil. Eksik hissediyordum.
Dolabının yanına gidip içinden bir şeyler aramaya başladı. Kafasını dolabına gömüp
"Birkaç saat sonra eve hizmetliler gelecek. Bizimle burada yaşayacaklar. Onlara hiçbir şey söylemeyeceksin!" Dedi.
"Neyi söylemeyeceğim?"
Cevabımı duyunca gömdüğü kafasını dolap kapaklarının yanından çıkartıp bana baktı. Sert çehresi beni korkutsa da geri adım atmamı sağlamıyordu.
