Juliette | DE #1

TWENTY SEVEN

I hate everything about you
Why do I love you?
I hate everything about you
Why do I love you?

Three Days Grace - (I Hate) Everything About You

Co mam zrobić, żebyś mi wybaczyła?

Próbuję zamaskować jakoś swoje podkrążone oczy, więc dokładnie wklepuję korektor w swoją przerażająco bladą skórę. Nie mogę skupić się na jednej czynności, bo mój telefon na zmianę wibruje i dzwoni. Reece wciąż zasypuje mnie mnóstwem esemesów, ale ja nadal nie chcę odpowiadać. Nie jestem jeszcze gotowa. Zgaduję, że w szkole nie opędzę się od niego i wreszcie przyjdzie czas konfrontacji, o czym zwykle marzyłam, ale teraz... nie wiem, czy dam radę spojrzeć mu w oczy.

Oboje zawiniliśmy. Oboje zrobiliśmy coś pod wpływem emocji, ale on zdecydowanie przesadził. Miałam prawo wyrzucić go ze swojego pokoju, miałam prawo się zdenerwować. Reece kłamał mi prosto w twarz, gdy pytałam go, czy widział mój zeszyt. Zrobił coś, co zupełnie mnie zaskoczyło i w jakiś sposób złamało.

Opuszczam wreszcie łazienkę i schodzę na parter, od razu kierując się w stronę drzwi. Nie mam ochoty na śniadanie i rozmowę z Sue. Na moje nieszczęście, zauważyła, że coś jest ze mną nie tak po tym, gdy Reece wyszedł z naszego domu tak szybko. Nie chciałam odpowiadać na jej pytania, więc po prostu zamknęłam się w pokoju, nie wychodząc z niego ani na moment. Wsiadam do samochodu, intensywnie myśląc o tym, co może się stać.

Gdy w piątkowy wieczór Reece zapukał do moich drzwi, byłam wniebowzięta. Oczywiście mój plan separacji się nie powiódł, ale przynajmniej mogliśmy spędzić trochę czasu poza szkołą. Gdy tak na mnie patrzył, gdy powiedział, że ślicznie mi w tej sukience - myślałam, że zemdleję. A potem wyznał mi całą prawdę i...

Nawet się nie orientuję, a już wjeżdżam na parking przed szkołą. Gdy zajmuję swoje stałe miejsce, widzę, jak znajomy chłopak opiera się o jedną z palm. Wzdycham cicho i staram się przeciągnąć moment spotkania. Ze schowka wyciągam okulary. Mam dobry wzrok, ale w ten weekend wylałam wiele łez, co poskutkowało jego pogorszeniem. Wreszcie opuszczam samochód, a szatyn natychmiast do mnie podchodzi. Jego policzki są zaczerwienione, włosy rozwiane, a oczy są również czerwone i podkrążone jak moje. Widać, że nie tylko ja zarwałam noc.

Patrzę na niego, a moje serce, choć ciągle się wyrywa, nadal kruszy się w drobny mak. Wszystko działa przeciwko mnie, wszystko chce, bym mu wybaczyła, ale ja nie jestem tego taka pewna.

- Julie... - chłopak delikatnie łapie mnie za rękę, a ja nie jestem w stanie mu tego zabronić.

Czuję, jak broda lekko mi drga, ale doskonale wiem, że nie mogę pokazać mu, że chce mi się płakać. Tak naprawdę ogromnie tego chcę. Chcę pokazać mu, że mnie zranił, nie tylko zabierając mi zeszyt. Kłopot w tym, że jeżeli to zrobię - on może się zorientować.

- Reece...

- Dlaczego nie odbierałaś ode mnie telefonów? Dzwoniłem tyle razy! - Martwił się?

- Bo nie chciałam z tobą rozmawiać - odpowiadam cicho, wpatrując się w nasze złączone dłonie.

- Julie, musisz zrozumieć, że nigdy nie chciałem cię zranić. - Ciągle to robisz. - Zaufaj mi, proszę. Przepraszam...

Wiem, że powoli wymiękam. Jego brązowe oczy czarują mnie i nie mogę się im oprzeć. Widzę po nim, że naprawdę nie chciał sprawić mi przyszłości. Postąpił lekkomyślnie i naprawdę mi podpadł, ale prawda jest taka, że go kocham i nie jestem w stanie być na niego obojętna. Jestem słaba, okropnie słaba, ale nic na to nie poradzę.