Juliette | DE #1

SEVENTY EIGHT

Please let me take you out of the darkness and into the light
'Cause I have faith in you that you're gonna make it through another night
Stop thinking about the easy way out
There's no need to go and blow the candle out
Because you're not done, you're far too young
And the best is yet to come

Nickelback - Lullaby

Czy ja śnię?

Od samego rana mam wrażenie, że dzisiejszy dzień będzie jakiś dziwny. Nie wyspałam się, chyba zaczynam marudzić i w dodatku na pierwszej lekcji okazało się, że piszemy kartkówkę, o której totalnie zapomniałam. Na dobrą sprawę nie miałam nawet pojęcia, że mieliśmy jakąkolwiek pisać. I kiedy siedzę na trawniku wraz z chłopakami z Exposure, przeglądając książkę, by dowiedzieć się, jakie głupoty napisałam, mam już dość.

Wszyscy wokół są w świetnych humorach – uczniowie śmieją się głośno. Ludzie korzystają z dobrej pogody, rzucają bumerangiem, grają w gry zespołowe. Moi przyjaciele także wydają się być pozytywnie nastawieni do dzisiejszego dnia. Cody, Dennis i Brad uczą się na głos, na zmianę czytając regułki, które mają zapisane w zeszycie. Wygląda na to, że całkiem nieźle im idzie. Reece, który siedzi tuż obok mnie, opierając się o swój plecak, ciągle pisze tekst. Skreśla i dopisuje jego fragmenty, często zamykając oczy. Wtedy mimowolnie zerkam na jego rozchylone usta, ale natychmiast odwracam głowę. Nie mogę tego więcej robić.

Odreagowałam wczorajszy dzień tej nocy, myśląc przez wiele godzin. Naprawdę trzymam w dłoniach zapalnik bomby i jeśli przez przypadek nacisnę odpowiedni przycisk, wszystko wyleci w powietrze. Chodzę na palcach po polu minowym, ale wiem, że już niedługo postawię tam całą stopę. Właśnie dlatego muszę powoli przygotowywać się na ten moment. Nie wiem jeszcze, kiedy nadejdzie, ale muszę przyzwyczaić się do faktu, że sielanka niedługo zniknie. Czy nie tak zachowuje się człowiek przed śmiercią? Kończy wszystkie niedokończone dotąd sprawy, porządkuje swoje życie. Nie czuję się, jakbym umierała – to byłoby zbyt przesadzone, tak myślę. Ja po prostu wiem, że to wszystko zmierza do końca. Niedługo będę mijać się z chłopakami na korytarzu, próbując się do nich uśmiechnąć, a oni przejdą obok, zupełnie mnie ignorując. Reece już nigdy nie będzie traktować mnie jak przyjaciółkę.

Zabawne, że tak łatwo mogę to sobie wyobrazić. Może jestem bardziej przygotowana, niż myślałam? Zadziwiająco łatwo przychodzi mi niszczenie tego, co kocham. Zamykam oczy, a wtedy Reece zaczyna cicho śpiewać. Nie znam tej piosenki, może tekst należy do jakiegoś sławnego zespołu, a może to tylko ten, który właśnie pisze. W każdym razie podoba mi się. Mój umysł podpowiada mi, że nasze dłonie znajdują się teraz tak blisko, mogłabym go dotknąć, ale... Nie mogę. Jakby to było, gdybym to ja zajęła miejsce Sonii i mogła teraz siedzieć jeszcze bliżej, wtulona w jego bok?

Gwałtownie otwieram oczy i patrzę na drugi kraniec szkolnego dziedzińca. Wolę zająć wzrok czymś innym, ignorując Reece'a chociaż na moment. On przestaje śpiewać, a później słyszę dźwięk ołówka, który sunie po papierze.

– Musisz mi pomóc – rzuca nagle Martin. – Jest taka rzecz, którą chcesz najbardziej na świecie?

Ty nią jesteś.

– Nigdy się nad tym nie zastanawiałam – odpowiadam z wolna. – Może jest coś takiego, ale nie mam o tym pojęcia.

– Tylko jak o tym napisać piosenkę. – Reece drapie się po głowie, zagryzając dolną wargę.

Uśmiecham się lekko, szukając jakiejś rady.

– Więc nie pytaj o to mnie. Zapytaj siebie. Czy jest coś, czego chcesz najbardziej? – Unoszę jedną brew. – Nie licząc sukcesów w muzyce.