Juliette | DE #1

SEVENTY ONE

All the writers keep writing what they write
Somewhere another pretty vein just dies
I've got the scars from tomorrow and I wish you could see
That you're the antidote to everything except for me
A constellation of tears on your lashes
Burn everything you love

Fall Out Boy - My Songs Know What You Did In The Dark

Wiesz, czy próbujesz zgadywać?

Woda ścieka z moich rąk, powoli, ale to bardzo powoli, przesuwając się w górę, by zmoczyć rękaw mojego swetra. Wykonuję jakieś niezidentyfikowane ruchy rękoma, by w jakiś sposób strzepnąć krople, ale to niewiele daje. Krótkie, zielonkawe rękawiczki także na nic się zdają, ponieważ są wykonane z tak cienkiego materiału, że pod palcami czuję te ohydne kawałeczki jedzenia, które pływa na dnie zlewu. Jeżeli jest jakiś domowy obowiązek, którego nienawidzę bardziej od zmywania, wręczę medal osobie, która go dla mnie wynajdzie. Jestem w stanie zrobić wszystko, mówię poważnie. Problem w tym, że kiedy Sue poprosiła mnie o ogarnięcie kuchni po obiedzie, bo musiała się czymś zająć, nie mogłam odmówić.

Słyszałam kiedyś, że podczas zmywania naczyń do głowy przychodzą mi różne pomysły, ale ja mam ich deficyt. Śpiewam głośno piosenkę Double Exposure, próbując naśladować głos Reece'a, ale wiem, że to nigdy mi nie wyjdzie. Kiedy tak o tym myślę, zaczyna mi się wydawać, że nie tylko ja sama jestem w klatce. Mój głos także jest uwięziony. Minęło naprawdę dużo czasu, odkąd dołączyłam do zespołu i zaczęłam obracać się w zupełnie innej muzyce. Kiedy nie wiem, co będzie z moją przyszłością, nie potrafię już głośno powiedzieć, że muzyka klasyczna to coś, co muszę robić. I tego się boję, boję się tak nagle zmienić zdanie, plany i marzenia. Zmierzam jednak do tego, że odkąd zaczęłam maczać palce w kotle z zupełnie inną materią, mój głos zdaje się być zamknięty.

Dotychczas śpiewałam takie utwory, które nie wymagają ode mnie wielkiego zaangażowania. Teraz jednak widzę, że muszę przyznać Reece'owi kolejny punkt. Punkt za to, że on nigdy nie sięga po to, co w zasięgu jego wzroku. Idzie o kilka kroków dalej i podejmuje wyzwania. Używa głosu nie do tego, by śpiewać sobie podczas zmywania naczyń, chociaż jeśli je zmywa, to pewnie wtedy także śpiewa, lecz próbuje pokonywać swoje granice. Głos jest jego instrumentem, robi z nim coś, czego ja się boję. Nigdy tak naprawdę nie testowałam, jak wiele potrafię osiągnąć i tak sobie myślę, że może... Może mogłabym poprosić Martina o pomoc?

- Cześć, Juliette. - Słyszę, jak mama rzuca torebkę na podłogę.

Automatycznie zerkam na zegar, wiszący nad stołem w kuchni. Wskazówki definitywnie wskazują piętnastą. Dziwi mnie więc widok swojej mamy, ale postanawiam tego nie komentować. Skoro wita się ze mną dość entuzjastycznie, jak na nią, to znaczy, że ma dobry humor. Muszę wyjść dosłownie za pięć minut, ponieważ czeka mnie spotkanie z Silasem, i jeżeli po raz kolejny się spóźnię, wyrobię sobie niezłą opinię.

Kończę zmywać, kiedy mama wchodzi do kuchni i natychmiast dopada do ekspresu, chcąc zrobić sobie kawę. Ściągam rękawiczki i wrzucam je do kosza na śmieci, a potem odwracam się w kierunku mamy, łapiąc za kurtkę, którą powiesiłam na oparciu krzesła.

- Wybierasz się dokądś? - pyta, unosząc w górę jedną brew. Ekspres wydaje z siebie pierwsze kaszlnięcie i zaczyna działać, więc mama chwilowo skupia się na urządzeniu. - Nie powinnaś teraz odrabiać lekcji?

Szlag by to! Mama nie ma zielonego pojęcia o istnieniu Silasa, a ja nie kwapię się, by jej o tym powiedzieć. On nie jest dla mnie nikim ważnym i obiecuję, że to już ostatnie spotkanie z nim. Nie chcę, by coś z tego wynikło. Kiedyś Camila liczyła na to, że spotykając się z perkusistą, zapomnę o Martinie, ale teraz wiem, że to tak nie działa. Ja nie chcę zapominać, jeszcze nie teraz.