Juliette | DE #1

SIXTY TWO

Truth hurts and I'm in pain
Truth hurts like a bed of nails
Letting denial eat me up inside
The truth hurts, and it bleeds me dry

Bullet For My Valentine - Truth Hurts

Co ty wyprawiasz?

  Bailey od ponad piętnastu minut nawija o tym, co działo się u niej w ciągu tego tygodnia, kiedy udało nam się porozmawiać zaledwie chwilę. Widać, że jest zmęczona i najchętniej przespałaby cały weekend. Nie dziwię się, ostatni rok to wiele pracy. Chodzimy do szkoły zaledwie sześć miesięcy, niedługo przyjdzie nam szykować się na nadchodzące egzaminy końcowe i... Jeśli mam być szczera, trochę się nimi denerwuję, choć czasu mam jeszcze w bród. Uczę się dobrze, nie mam problemu z przedmiotami, no może prócz chemii, i liczę, że zdam egzaminy z dobrymi wynikami. Nie do końca wiem, na jakich warunkach przyjmuje się uczniów do Juilliardu, ale wiem też, że niedługo powinny pojawić się wyniki. Wciąż nie wiem, jak to wszystko pogodzę. Czy w związku z tym, że rok akademicki w Stanach rozpoczyna się w tym samym czasie, co u nas jest początek szkoły, sprawi, że zostanę wpisana na listę rezerwowych na następny rok? Oczywiście zakładając, że by mnie przyjęli.

– Wiem, że ta kanapka jest smaczna, ale nie sądziłam, że ciekawsza ode mnie. – Delikatny głos Bai sprowadza mnie z powrotem do Brisbane.

Podnoszę wzrok na szatynkę, dopiero po chwili orientując się, o czym mówiła. Siedzimy na stołówce, a ja faktycznie już od jakiegoś czasu trzymam w dłoniach swoje drugie śniadanie, nie robiąc najmniejszego gryzu.

– Nie doceniasz mojego śniadania, Bailey – żartuję z uśmiechem, nie chcąc, by pomyślała, że ją ignoruję, bo tak nie jest.

– Zgadnij, kto zaszczyci was dzisiaj na koncercie – piszczy podekscytowana. – Stanę w pierwszym rzędzie razem z Camilą. Mam nadzieję, że twój Reece mnie zaskoczy.

Spuszczam wzrok, uśmiechając się na zaledwie jego wspomnienie. Też mam nadzieję, że chłopak to zrobi.

– Czy kiedyś będzie mi dane posłuchać cię na scenie? – pyta dziewczyna, grzebiąc widelcem w swojej kolorowej sałatce.

Wzruszam ramionami, bo nie mam zielonego pojęcia. Przełamałam się podczas przesłuchania do Juilliardu, przełamuję się podczas śpiewania z Double Exposure, ale czy kiedyś sama wejdę na scenę i zaprezentuję utwór, który napisałam? Nie mam zielonego pojęcia.

– Pewnie doskonale o tym wiesz, ale masz świetny głos. Nie znam się na muzyce i tym wszystkim, co z nią związane, ale masz wielki talent i nie warto go marnować, Juliette.

Zdaję sobie sprawę z tego, że Bailey ma rację. Nie warto, ale lęk jest zbyt silny. Nie ma takiego czynnika, który miałby sprawić, że nagle wejdę na scenę i zaśpiewam cokolwiek, stojąc przed tak wielką publicznością, jaką mam okazję widywać w The Triffid, podczas występów na Bitwę. Wiadomość Reece'a, rozmowa z Ryanem i Avą, których poznałam w Nowym Jorku, trochę dodała mi odwagi, ale to, co stało się tam, zostało za oceanem. Niestety nie wróciłam do Australii ze zwiększoną pewnością siebie.

– Może kiedyś mnie usłyszysz... – Silę się na odpowiedź o pozytywnym wydźwięku i kończę niewygodny dla mnie temat.

~~~

Cody śpiewa pod nosem piosenkę Jamestown Story i kartkuje grubą encyklopedię w poszukiwaniu informacji na lekcję historii, która już niedługo go czeka. Siedzę w bibliotece razem z nim, bo usilnie staram się pomóc mu z zadaniem, o którym kompletnie zapomniał. Na kwadratowym stole leży kilka ksiąg, które od dziesięciu minut wertujemy, chcąc zdążyć przed dzwonkiem. Przydałaby nam się pomoc pozostałych chłopaków, ale niestety tym razem nie możemy na nich liczyć. Dennis, o ile dobrze mi wiadomo, zdaje właśnie zaliczenie z matematyki, Brada nie ma w szkole, bo szykuje się na wyjazd, a Reece... No cóż, Reece zniknął i nikt nie wie, gdzie jest. Pierwsze trzy lekcje powinien mieć z Dennisem, a ten powiedział, że go nie było. Nie odbiera telefonu, nie odpowiada na wiadomości i zaczynam się martwić. Może miał jakiś wypadek? Nie mogę usiedzieć na miejscu, bo wciąż czekam na jakiś znak życia. Chłopcy nie martwią się tak, jak ja, bo uważają, że widocznie coś go zatrzymało i jeśli nie przyjdzie do szkoły, to na pewno będzie na koncercie. Jak wokalista mógłby tak po prostu na niego nie przyjść? Ta myśl lekko mnie uspokaja.