GEÇMİŞTEKİ YARA

23. BÖLÜM

  Herkesin bana bakması umrumda değildi. Sandalyemi yere düşürerek kalkıp koşarak bana verilen odaya girdim. Yanıma kimse gelmesin diye de kapıyı kilitledim. Sırtımı kapıya yaslayıp yavaşça kayarak yere oturdum. Hıçkırarak ağlıyordum. Babamın bizi terk edişine. Giden masumiyetime. Abimin benim yaşamam gereken aile hayatını yaşamasına. Ben şuan geçmişime ağlıyordum. Miran'ın deli gibi kapıya vurmasına aldırmıyordum. Telefonumun durmadan çalmasına da aldırmıyordum. Zaten kimin  ne dediğini de ayırt edemiyordum.  Muhtemelen birazdan krizim nedeniyle bayılacaktım ama umrumda değil.

Bana. Bunu. Nasıl yaparlar ya? Ben onlara ne yaptımda bana bu hayatı cehennem kıldılar. Ben bunların hiçbirini haketmedim.

Bilincim yavaş yavaş kapanırken artık birşey hissetmiyordum.

  MİRAN'DAN

Babamın söylediklerinden sonra babamda olan bakışlarımı Esim'e çevirmiştim. O sırada elinde olan çatalı masaya düşürüp ayağa kalkmıştı. Hızla ayağa kalkması nedeniyle düşen sandalyeye aldırmadan koşarak ona gösterdiğim odaya girdi. Bağırarak ağlıyordu. O ağladıkça benimde içimde bir yerler acıyordu.

"ESİM! AÇ KAPIYI! HADİ GÜZELİM! BAK KRİZ GEÇİRECEKSİN AĞLAMA!" Böyle olmayacağını anladığımda etrafıma baktım. Annem, babam, abim hepsi ne olduğunu anlamaya çalışıyordu. Şuan da onlara anlatacak vakit olmadığı için abime seslendim.

"Abi hemen doktoru ara!" Abim telefonuna sarılırken anneme döndüm.

"Anne bu odayla uyuşan anahtar var mı?"

"Bilmiyorum ki oğlum. Daha önce hiç denemedik."

"Tamam anne. Sen evdeki bütün anahtarları getirir misin? Birinden biri uyar." Annemde gittikten sonra telefonumdan Batu'nun numarasını buldum.

   BATU aranıyor...

-Alo?

-Batu acil yardımın lazım!

-Miran! Ne oldu? Esim'e birşey mi oldu?

-Esim'in abisi varmış. Bende yeni öğrendim. Tabi abisini tanıyorum da, onun abisi olduğunu bilmiyordum. Bunu duyunca kendini odaya kitledi. Az önce ağlama sesleri geliyordu ama şimdi o da kesildi. Ne yapmam gerekiyor?

-Allah kahretsin. İçeri girmen gerekiyor. Eğer hala bilinci açıksa ilacını içirmen yeter. Eğer bayıldıysa doktor lazım.

-Tamam sağol.

-Beni de haberdar et. Birşey olursa ara hemen gelirim.

-Tamam.

Telefonumu kapattıktan sonra kapıya tekrar vurmaya başladım. Annem sonunda geldiğinde elindeki anahtarları alıp tek tek denemeye başladım. Sonunda anahtar uyuşunca kapıyı açmaya çalıştım fakat önündeki ağırlık buna engel oldu. Esim'e zarar vermemeye çalışarak kapıyı itip kendim geçebileceğim kadar yer açarak içeri girdim.

Esim'i kucağıma alıp odadaki yatağa yatırdım.

"Abi doktor nerde kaldı?"

"Yolda Miran. Sakin ol!" İlk defa başıma böyle birşey geliyordu. Nasıl sakin olayım ki?

"Anne Mert nerde?"

"Ece ile beraber Emine'nin yanındalar. Ne oldu bu kıza oğlum? Niye birden böyle oldu?" Babamda bana cevap beklercesine bakınca açıklamak zorunda kaldım.

"Esim Murat amcamın kızı." Babam şimşek çakan gözlerle bana baktı.

"Ne demek Murat'ın kızı Miran? Böyle birşey mümkün değil! Murat kaç yıldır bekar. Bu kız nasıl Murat'ın kızı olur?"